Çendek kete ortê. Rojekê jî Qasim cîê xebata Memêra têlê xist.

          — Tu gerekê evê şemya tê ese malbî, — paşî silav-klava Qasim gote Memê.

          — Çira, çi bûye? – Memê jê pirsî.

          — Tişt tune, şikir bona şayêye, şemîê êvarê mala Filîtê bê keç’ikê nîşanke. Tu gotî ese hazirbî.

          Memê hevekî xwe ker kir, hogirê xwe nihêrî, wî tirê wan jî gotina apê wî bihîstin, menîkê gerya, wekî neçe.

          — Apo, ez nikarim bêm, — ewî hêdî têlêda got.

          — Çira?

          — Çimkî xebata min heye.

          — Ne te xwexwa digot, wekî rojê şemîê û ledê tu naxebitî, azayî. Lema min soz da wan, wekî şemîê êvarê bên keç’ikê nîşankin bona tu jî hazirbî. Xweyê wêyî, gotî nîşanya wêda hazirbî yanê na?

          — Apo, tu bibaxşîne, lê ez nikarim bêm.

          — De Xwedê komeka terabe, wexta naxwezî bêy nîşanya kinêza xwe, ew jî îdî şuxulê teye, — Qasim bi xeyd got û tetka têlê danî.

          — Ew kî bû tera xeber dida? – ji hevala yekî Memê pirsî. Hevalêd wî ermenî bûn.

          — Apê min bû.

          — Çira têlê dixist, xwe tişt neqewimye tu usa soro-moro bûyî?

          — Na, tiştek jî tune, têlê dixist, digot min bîra te kirye.

          Memê nefikirî, wekî çira ew derew kir. Hema usa bê hemdî xwe got.

          — Hela lê binihêr, çiqas apekî başe, — xebatçîke wan got. – Bavê merya usa bona merya nafikire.

          Pêşîê Memê tirê ewê qestîka usa got, ten lêda. Lê gava wê nihêrî, texmîn kir, wekî ew bi dilê sax dibêje, tu qelpî-qûlpî nava gotina wêda tune. Memê dengê xwe nekir, her tenê zorê vebeşirî.

          Wexta her kes şuxulê xweva gîro bû, serê xwe kirine ber xwe xebata xwe kirin, Memê ser kax’ezê ber xweda xwar bû û kete nava mitala. “Apê min ji min xeydî. Çira gotî bixeyde? Îdî şuxul-emelê min tune, herim derêm gund, bikevim nava wê qalme-qalma wana. Ez ku biçûma, wê serê min bibrana. Lê ew yek minra lazime? Bira herin, çawa dixwazin usa jî bikin. Çi karê min wan ketye, qîzê didine mêr, dewetê dikin, çi dikin, bira bikin. Ew şuxulê min nîne… Lê wekî apê min bixeyde, pere nede min, ezê çawa bikim? Na, apê min tiştê usa nake… Ne merîkî usane. Dil-dînê wî ber hev nade. Bixweze jî nikare… Lê wekî jinê nehîşt? Ê, apê min qe guh didê? Dizîkava jî mabe, wê pera bigihîne min… Nha ev dokûmênt zû serrast bûna…”. Lê fikra wî dîsa dihate ser pera. “Apê min ku pera nede, ezê çawa bikim? Deynkim? Ê, ez qe nikarim hetanî deh sala bin wan deyna derêm… Lê çawa bikim?.. Ezê hetanî mux’darekî moletkim. Hergê hetanî wî çaxî apê min ser minda nehat yanê têlê nexist, ezê herim gund û apê xwera zimên bibînim… Yanê na şuxulê min naê sêrî”.

          Mux’darek derbaz bû. Qasim ne têlê xist û ne jî hate şeher. Memê sed selefî hate bawerkirinê, wekî ap jê xeydye. Qirar kir wê şemîê here gund, şev wêderê bimîne, apê xwera xeberde, roja ledê vegere, wekî duşemê ser xebatêbe. Sibê zû rabû, qestîka çû heve hûrmûr kirî bona dilê wan xweşke, kete avtobûsê û çû gund.

          Qasim ne li mal bû, bona xizmeta xwe çûbû gundê cînar. Jina apê serê poz jêra xeberda. Lê qîzapa wîye mezin qe pakî silava wî jî venegirt.

          Memê guh neda ser vê berbirîbûna wan, hevekî malda rûnişt, paşê derkete ber dêrî. Gava xatya wî dît hatye, berbi wî hat. Lê belengazê îdî ç’evtirsandî bûbû, paç nekir, hevekî ji wî dûr sekinî, kêf-halê wî pirsî. Memê usa caba wê da, çawa merî tiştekî ser rûê xwe retke. “Ê, bê tu xêrê nebînî, — wexta ewê dît Memê çi cûreyî caba wê dide, dilê xweda got, — ne ez xatya teme. Divên, bîna dya tê ji xatya. Emekê min berê ç’evê te bigre, çira min tu hindikî xweyî kirî, te hindikî nanê ber destê min xwarye. Bê, emekê Qasim dişêkirîne, wekî emekê min bişêkirîne?” Û xatî, çawa merî bibe dizê sola xwe, por û poşman jê dûrket.

          — Kurê xûşka te ji şeher hatye, qe çi tera anye, — rêva cînarekê jê pirsî.

          — Bira kurê min xweş bin, çira ez hewcê tiştê wîme, — xatîê bi hêrs got.

          — Çiqas merîkî neraste, — gava ewê dît xatî hêrs bûye, culet kir van xebera bêje. – Eva çiqas care ji şeher tê, bira qe na carekê bona xatirê dê xatî biketa bîrê û bigota “ezê evê destmala han xatya xwera bibim”. Çira destê wî bin kevirdane, yanê talanê wî birine?

          Dilê xatîê êşya, gotina cînarê lê xweş nehat.

          — Lêlê, tu çira usa divêjî? Her carekê tê, ez ç’ev pê dikevim, min tirê malê dinê dane min. Hela nezewicye, ez gotî komekê bidmê, ne ku ç’evê min destê wîbe, çika minra çi tîne, — hêrs-hêrs got û lez berbi mala xwe çû.

          Memê hela ber dêrî bû, wexta Qasim hat.

          — Rojxêra te, — apê serê poz gotê û çûne dest-rûê hev.

          — Ser ç’evê minra hatî, — Memê qestîka bi teqil silava apê vegirt. Eva yeka Qasim xweş hat, ser selê ber dêrî rûnişt. Memê şipya pêjber sekinî.

          — Tu çira ber dêrî sekinî, naçî hundur, — Qasim gotê. Xeyda pêşîê îdî nava gotina wîda tunebû.

          — Malda tenê bîna min dernediket, — Memê guhastina cûrê xeberdana apê texmîn kir, dha bi şîrnayî gotê. – Ez derketim derva ç’evnihêrya te bûm. Min gelekî bîra te kiribû. Kêf-halê te çine, qe seheta te çawane?

          — Xwedê komekêrabe, sax’ya te dixwazim, şikir pakim, hela vê gavê gazinê min tunene. Tenê tu minra xweşbî, ez dare-dinêda tu tiştekî naxwazim. Kêfa te çawane, kêfxweş-silametî, kêfa heval-hogirê te çawane?

          — Xulamê teme, Xwedê sehetê bide te, şikir pakim, heval-hogira jî bara-cema tu silav dikirin.

          — Xwedê te jî silavke, wan jî.

          Herdua wî cûreyî şîrin-şîrin hevdura xeber didan. Qasim îdî lap xeyda xwe bîr kiribû, ç’ev kurê birê ketibû wî tirê temamya dinê dane wî.

          — Kêfê xizmê me çine? – Memê pirsî.

          Evê pirsa Memê xeyda berê dîsa anî bîra Qasim. Serê xwe berjêr kir, hevekî xwe ker kir, paşê wa sivik caba wî da:

          — Xwedê komekêrabe, şikir pakin.

          Memê hela pêşber ser darê du linga sekinî bû, lingê wî diqerimîn, hey xwe davîte ser vî lingî, hey xwe davîte ser wî lingî. Nîşan dida, wekî qedrê apê gelekî zane, îznê nade xwe bêy îzndayîna wî kêlekê rûnê.

          Apê her tişt texmîn kir.

          — Were vira kêleka min rûnê, — got û hevekî xwe wêda da, jêra cî aza kir. Memê pêra-pêra kêlekê rûnişt, destê xwe stura bir û gotê:

          — Apo can, dibe tu ji min xeydîî?

          Qasim dengê xwe nekir, her tenê texmîn kir, wekî wexta Memê destê xwe stura bir, çawa nişkêva ji şabûna dilê wî cîê xweda pirpitî.

          — Ez zanim, apê min ji min naxeyde, — Memê got û destê xwe ji stûê wî berda.

          — Jinapa te, qîzapê te gelekî ji te xeydîne, — Qasim gotê.

          — Tişt nake, ezê nha ber dilê wanda bêm. Bira apê min ji min nexeyde, mineta yêd dinê qirşek.

          — Lê tu çira nehatî? Em ewqas ç’evnihêrya te bûn. Xizma çend cara dane rûê min, digotin: ka Memê çira nehatye, îro nîşanya xûşka wîye, çira ew gotî navda nîbe?

          — Kambax, ez şuxulê avayê xweva mijûl bûm.

          — Lê te çira têlêda minra negot, wekî şuxulê avayê xweva mijûlî?

          — Hevalê mine xebatê wêderê bûn. Min nedixwest, wekî ew haj pê hebin, ku ez dixwazim xwe koopêratîvê binivîsim.

          — Te çawa kir? Xwe nivîsî yanê na?

          — Min dokûmênt temam rast kirine, her tenê dimîne ser pera.

          — Ne min tera gotye, mineta pera nekişîne. Çi wexta tera lazimbe, apê xwera bêje, ezê bidme te. Nha kengê tu gotî pera bidî?

          — Çiqasî zû bidim, ewqas kara mine.

          — Wekî usane, ez nikarim îsal karê keç’ikê bikim. Ezê elametîê bidme Filît, wekî ez îsal qîza xwe nadim, bira saleke mayîn silametî bên, bûka xwe syarkin, bibin. Van roja çawa mecal kete min, ezê çend dewara, çend peza bibim bazarê bifroşim, çend manat jî malda hene, bikim ser, tera bigihînim.

           

          * * *

           

          Mehek jî derbaz nebû, gava Qasim pere Memêra şandin, lê syarkirina bûkê ma saleke mayîn. Memê xwe koopêratîvê nivîsî û ma hetanî avayî hazirbe. Raste, jinê kire pime-pim, lê Qasim guh nedaê.

          — Pirsa ferz avayê Memêye, — ewî gote jinê. – Hetanî avayê wî tunebe, ew nikare bizewice. Xwe ez ranabim ûrta bavê xwe naqelînim, bikevme ber çend kapêka û zewaca Memê derengî bêxim. Ya keç’ikê tişt nake, bira salekê jî bimîne.

          — Te tirê Memê avayî stend wê te bibe xweyî, — jinê bi kelogirî gotê. – Eva rojeke navnîşan, hergê virhada Memê derê te vekir, te pirsî, bê qeda tekeve.

          Hêrsa wî rabû, xwe dirêjî jinê kir, lê qîza nehîşt.

          Paşî stendina pera, tê bêjî, av ser Memê zelal bû, deng-hisê wî tunebû. Qasim ç’evnihêrya wî bû, wekî wê bê bêje, çika çi kirye, lê Memê nedihat. Ji wan çend qîza, ku Qasim bona Memê raç’ev kiribûn, hatibûn dudu nîşan kiribûn. Besa derheqa vê yekêda gelekî Qasim keder hat, lê ewî her tişt dilê xweda xwey kir, derdê xwe kesekîra negot.

           

          * * *

           

          Salek derbaz bû. Nava wê salêda Memê rûç’kê gund nedît. Qasim ku dît kurê birê naê, rabû xwexwa serda çû. Tu guhastin neketibû nava emrê Memê, dîsa kirê dima.

          — Lê otaxa teê kengê hazirbe? – Qasim jê pirsî.

          — Hela wê êpêce wext bikşîne, — Memê caba wî da. – Bi texmîna min, lap kêm wê salekê jî bikişîne.

          — Lê zewaca te? Ne derengî dikeve. Qîzê baş mêr dikin, diçin. Axir usa nabe.

          — Ê, ez çi bikim, tu destê mine? Çiqas qîzê baş mêr dikin, diçin, dewsê ewqas qîzê baş jî mezin dibin. Divên, “Bira serî hebin, kum gelekin”.

          Qasim dîsa vegerya gundê xwe. Û gava jinê pirsa avayê Memê jê kir, Qasim got, wekî îdî giva çêkirina wî avayî hevda tê, wê zûtirekê bistîne.

          …Wext pêra gihîşt. Çendekî şûnda Filîtê bihata bûka xwe syarkira bibra. Qasim û jinê çawa lazim bû karê qîza xwe kirin. Êvarekê, wexta dê cihêzê qîzê hazir dikir, Qasim gote jinê:

          — Ez dixwazim sibê Memêra têlêxim, bira çendekî pêşya dewetê zû bê.

          — Têlêxe, lê aqilê min jê nabire, — jinê gotê.

          — Aqilê te çi nabire?

          — Aqilê min hatina wî nabire. Ew çiqas nîşanîêda hat, wê ewqasî jî bê dewetê.

          — Bo evsene, evsene xeber nede, — Qasim ser jinêda hêrs bû. – Tu lap xerifî. Wê çawa neê deweta xûşka xwe? Ya nîşanîê nikaribû bihata, çimkî pey kax’ezê avayê xwe digerya. Nha şikir her tişt hazire. Ez têlêxim wê ese bê.

          — De, gilîk bû, min got, çû, — jin qestîka rabû derket, çimkî zanibû, wekî xeberdan ha pêşda here, wê eseyî telayî bikeve ortê. Lê ewê nedixwest gilîkî tel bikeve malê, qîza wê serê rêye, bira bi dilmayî ji malê neçe.

          Rojtira mayîn Qasim çû Memêra têlêxist.

          Memê vê carê ne cîê xweda bû. Qasim gote hevalê wî, wekî Memêra bêje, bira hevtêkê îzna xwe bixweze bê xûşka xwe verêke.

          — Xûşka çi? – hevalê Memê ji Qasim pirsî. – Ne Memê divêje, wekî taê-tenêye, xûşk, birê wî tunene.

          Qasim hevekî tevîhev bû, nizanbû çawa wî bide femkirinê, wekî qîza wî bona Memê ne qîzape, lê xûşke, ew û Memê tevayî, malekêda mezin bûne, nanê ber destê dê-bavekî xwarine.

          — Raste, ne xûşka wîye helale, lê qîzapa wîye helale. Çi firqî? Qîzap jî xûşke, — Qasim gote hevalê Memê.

          — Hilbet, usane. Çi qîzapa merya, çi xûşka merya. Îlahî qîza apekî usa. Me bihîstye, wekî te bona Memê qe çi bêjî nekirye. Mera negotye, lê em zanin, hetanî perê koopêratîva wî jî we daye.

          — De, ez hîvî dikim, bîr nekî jêra bêjî, bira bê. Ezê şemîê ç’evnihêrya wî bim.

          — Ser ç’evê min, apo can, arxayîn bin, ezê ese bêjimê.

          Qasim vegerya malê. Jinê jê pirsî:

          — Te Memêra xeberda?

          — Min xeberda, lê ne cîê xweda bû. Min hevalê wîra got, wekî bêje.

          Şemî, led jî hatin, derbaz bûn, lê Memê nehat. Qasim tirê hevalê wî bîrkirye,  jêra negotye. Lema jî duşemê lêda çû, têl da ser, wekî bi xwe jêra xeberde. Dîsa hevalê wî têl hilda.

          — Dive te bîrkiribe Memêra negotye, wekî em hîvya wîne, — Qasim gotê.

          — Na, apo can, min bîr nekirye. Hema wê rojê jî hat, min her tişt jêra got. Çû cem serkarê xwe îzn stend, wekî bê dewetê. Lema jî naê ser xebatê. Gerekê eva sê roj bûya Memêyî gund bûya. Ez nizanim çira nehatye. Vêderê îzna xwe stendye, gotye “ez diçime deweta qîzapa xwe”. Ez nizanim ev çi hewale.

          Xuşûşeke mezin kete dilê Qasim. “Dive hatibe, rêva Xwedê nekirî tiştek hatibe sêrî?” – Qasim xwexwa xwera fikirî, dil-dînê wî ber hev neda, paşda vegerya gund, kete avtobûsê û çû şeher. Memê ne mal bû. Ji xweya malê pirsî, wekî kanê Memê kuye.

          — Eva sê roje Memê çûye Moskvaê, wekî xwera demûdezgê malê bikire. Wê van roja kvartîraê bistîne, dixweze kvartîra xwe bi mêbêla tezeva bixemilîne.

          — Lê negot wê kengê bê? – Qasim bi dilşkestî jê pirsî.

          — Digot, çiqas zû herim-bêm, lap kêm wê çend roja bikişîne. Negota jî dîsa femdarî bû. Ancax nava ewqas wextda ew karibe şuxulê xwe bîne sêrî. Hela bîne sêrî jî pake. Me pere dayê, wekî mera jî mêbêleke împort bîne. Lê hûn çira ber dêrî sekinîne? Keremkin, werne malê, qawekê vexun.

          — Na, ez zef razîme, Xwedê mala we şênke, şuxulê min heye, ez gerekê zû vegerim, — Qasim gotê û texmîn nekir, wekî çawa reng lê çûye, spîç’olkî bûye. – Ez çiqasî zanim, ewqas perê wî tunebûn, wekî here ji Moskvaê demûdezgê malê bîne. Dive deyn kiribin?

          — Deynê çi! Lê eva weke du salê wîye dixebite, perê wî kuda diçin? Tenêye, çixara wî jî kême, zef rind kirye, destê xwe daye ber. Wekî tu apê wî nîbûyayî, min tu cara nedigot: çend manatê me kêm bûn, ewî deyn dane me. A, Memê kurekî haye, ha, — ewê got û tilya xweye beranî nîşan da.

          Qasim bi dilekî şkestî xatirê xwe ji xweya malê xwest, bi gavê sist jê dûrket. Metel mabû, temamya sifetê Memê ber ç’eva vebûbû û ewî tirê vê dinêda tiştê lapî baha unda kirye. Hilbet, ewî nikaribû navkira, wekî çi unda kirye. Lê ewî bawerbûna xwe unda kiribû. Çi ku gumana wîda hebû, bi çi şa dibû, firnax dibû, ew unda kiribû. Dît, wekî her tiştîda xapyaye, kurê birê ew nîne, çi ku ewî gumana xwe dabû ser. Nêt û meremê wî bûne xewnerojk, emekê wî deya çû. Gelekî lê keder hat û bi wî dilê şkestî vegerya gund. Jinêra negot, wekî Memê çûye Moskvaê. Got, wekî îzna wî nedane. Paşê ewqas gilî-gotina dîsa dilê wî nexwest jinêra rastîê bêje.

          — Dilê wî naxweze bê, qestîka menya digre, — jinê gotê.

          Qasim dengê xwe nekir, texmîn kir, wekî jin ji gotina wî bawer nake.

          — Min tera digot naê, te digot na, wê bê, — jinê bi eks gotê.

          Eger carê mayîn bûya jinê usa eks xeberda, Qasimê ya nemayî banya sêrî. Lê vê carê dengê xwe nekir.

          Çendek kete ortê. Qasim qîza xwe verêkir. Neynka dilê wî şkestî bû, dikir- nedikir nikaribû kirina Memê bîr bike. Qasim gelekî hatibû guhastinê, hertim pormijî bû, bi seheta ser selê ber dêrî rûdinişt, diket nava mitala, kesekîra pakî xeber nedida. Hela serbarê serda, wexta hatin qîza wî birin, çend cara ten lêdan, dane rû, wekî kanê kurê birê wî kuye, çira şaya xûşka xweda hazir nîne, Qasim dixwest wan bide bawerkirinê, wekî çira Memê ne hazire. Lê texmîn dikir, wekî ji gotina wî bawer nakin. Ev gişk dighîştne hev û ruhê wî vedirûtin. Lema jî tê bêjî Qasim ro bi ro şûnda diçû. Belengaz, bîrsar bûbû. Carna dêrî dibû, nizanibû çi dike. Jinê tê derdixist, wekî Qasim çiqasî hatye guhastinê, gelekî berxwe dikeve.

          — Lolo, çi te qewimye? Tu çira ewqasî berxwe dikevî? Hela minra bêje, ez jî zanibim, — jinê jê dipirsî.

          Lê Qasim pakî caba wê nedida, nedigotê, wekî çi tabetîê nade wî. Çawa jî bigota, hesab yek bû, jinê wê ew gunekarkira. Û wê rast bûya. “Ez mînanî zara dêstva çûm. Ewî çawa dixwest, min usa dikir. Lema ha tîne serê min… Çi jî bike, heqê mine… Her tenê gunekar ezim, kesekî mayîn nîne”, — Qasim ha xweda dişewitî…

           

          * * *

           

          Mehek, dudu derbaz bûn. Deng-hisê Memê tunebû. Qe carekê xeberek jî ser wanda neşand. Çend cara Qasim dixwest here jêra têlêxe, lê zû poşman dibû û nediçû. Lê ewî nikaribû ber dilê xwe bide. Dilê wî digot, wekî here, binihêre, çika halê wî çawane. Dive nexweşe yanê tengasîêdane. Û xwexwa xwe dida bawerkirinê, wekî hebe-tunebe, qezyak hatye serê Memê, lema hetanî nha deng-hisê wî tune. Ewî ewqas ji vê fikra xwe bawer kir, wekî rojekê rabû, da serê rê, çû şeher.

          Xweya malê gotê, wekî eva mux’dareke Memê kvartîra teze stendye, çûye. Qasim jê pirsî, wekî ewî kîderê avayî stendye. Jinikê adrêsa Memêye teze daê. Şabûn kete dilê Qasim. “Canim, merî gotî pey gilî-gotinêd derbazbûyî nekeve. Şikir otax stendye, nha ezê wî îdî bizewicînim”, — Qasim fikra xweda ha qirar kir, taksîk girt, ketê, adrêsa Memê da avtoajo. Çend deqa şûnda taksî ber avayîkî bilind sekinî.

          — Eva ew avayîye, ku te dixwest, — avtoajo gotê.

          Qasim derxist perê wî daê, bi dilekî şa, bi gavêd qeşeng pêpelîngara hilkişya qatê sisya. Ser meydana qatê sisya biç’ûk sekinî. Du derî bûn, nizanbû kîjan derîxe. Xulese, derîk kuta. Kulfeteke cahil derî vekir.

          — Bibaxşînin, mala Memê kîjane? – ewî pirsî.

          — Eve. Lê bibaxşînin, hûn kîne?

          — Ez apê Memême.

          — Keremkin, pêşda werin.

          Qasim çû hundur.

          — Keremkin rûnên, Memê çûye bazarê, ku hebe, wê nha bê.

          Qasim ser kursîê ber text rûnişt. Pêşîê xwest pirske, çika ew kîye, lê îzn neda xwe. “Dibe hevala wî, nasa wîbe”, — ew dilê xweda fikirî, rabû nava otaxa gerya. Qusûra otaxa tunebû, demûdezgê wî jî rind bû. Dîsa hat cîê xweda rûnişt. Ewê kulfeta cahil pêlav anîn, danîne ber.

          — Solê xwe bêxin, pêlava pêkin, bira hevekî lingê we rehetbin, — ewê gote Qasim.

          — Na, tişt nake, qîza min, lingê min rehetin.

          Kulfeta cahil bi dilmayî pêlav hildan, birin û çû kete aspêjxanê, derî ser xweda girt.

          Xêlekê şûnda zengilê dêrî xistin. Ewê kulfeta cahil çû derî vekir. Dengê Memê li Qasim tesele bû. Qasim rabû, berbi wî çû. Sivderêda rastî hev hatin. Qasim xwe avîte pêsîrê, çû rûê wî. Lê Memê ew bi dilekî sar qebûlkir. Hatin otaxêda rûniştin. Qasim kêf-halê wî pirsî. Memê serê poz caba wî da û qe kêf-halê wî jî nepirsî.

          — Ev kulfeta hanê cahil kîye? – Qasim jê pirsî, wexta ew herdu tenê man. Ew dîsa çûbû ketibû aspêjxanê û derî ser xwe girtibû.

          — Bûka teye, — Memê gotê.

          — Çawa “bûka mine”? – Qasim ecêbmayî jê pirsî. – Bûka çivanî?

          — Bûka teye, jina mine, — Memê gotê û alîê aspêjxanê nihêrî. – Qîzê, zûbke, nha apê min birçîye.

          — Çawa, tu zewicîyî?

          — Erê, eva hevtêkê zêdetire em çûne ZAGS-ê.

          -Lê te çira em pê nedane hesandinê? – Qasim bi hêrs got.

          — De, min çi bigota? Min nexwest cefê bidme we.

          — Dêmek, zewaca te bona me cefa bû, erê?

          Memê dengê xwe nekir.

          — Çira tuyî bêxweyî bûyî, xweyê te tunebûn, wekî te rabû oyîneke ha kir?

          — Min çi oyîn kirye? Me hevdu hiz kir û hevdu stend. Tu çira hêrsa xwe radikî?

          — Wekî usane, ez hêç, bona te tuneme, erê?

          Memê xwe ker kir. Jinê nan, îç’ke anî danî ser text, vegerya çû aspêjxanê, wekî xwarinê bîne.

          — De, wekî te usa kir, ez bendî tiştekî hesab nekirim, bizanbe virhada tu bona min mirîyî, ez jî bona te. Rya mala te min herambe, — Qasim bi hêrs got û ji cîê xwe rabû.

          — Apo, tu kuda diçî, bisekine, parî nan bixwe, — Memê gotê.

          — Nanê te herame, naê xwarinê, — Qasim got, derî zex’m piş xweva girt.

           

          * * *

           

          Sal hatin derbaz bûn. Qasim derê Memê venekir. Memê jî îdî rya gund bîr kiribû. Wext-wede pêra gihîşt Qasim çû rehmetê. Memê nehat ser şîna apê jî. Digotin, apê gunê xwe kirye stûê jinê, qîza, wekî cabê nednê. “Bira mirîtî jî neê ser min. Ewî dilê min gelekî êşandye”, — Qasim weyseta xwe kiribû.

1  2  3