BÊŞÊKIR

 

 

          Memê êtîm mabû. Bavê wî çûbû eskerîê, venegerya bû, dya wî çûbû rehmetê. Apê wî Qasim anîbû cem xwe, xweyî dikir. Memê taê-tenê bû û Qasim bona xatirê birê xweyî rehmetî ew çawa ronaya ç’evê xwe xweyî dikir.

          Salêd çetin bûn, teze şer kuta bûbû. Halê mala Qasim jî ne tu hal bû, ancax ebûra xwe dikir. Wî halê giranda jî tirsa Qasim jinê newêrbû Memêra gilîkî tel bigota:

          — Ûrta birê mine, — Qasim digotê, — parîê xweş bide wî. Hetanî apê wî saxbe, gotî nehêle ew telî-tengasîê bibîne.

          Kurê wê tunebûn, çend qîzê wî hebûn. Guh nedida qîza, timê digot:

          — Ew ware xelqêne, riknata bavê min Memêye.

          Gilîê wî jinê xweş nedihat, xweda dişewitî, lê dengê xwe nedikir.

          Pere biketana dêst berê ewlin Memêra kincê teze dikirîn. Çarixê linga Qasim bi xwe hasil dikir û usa bedew didrût, wekî merya cote solra nediguhêrî. Çiqasî Memê neheqî qîzê wî bikra, hesab yek bû, Qasim qîzê xwe gunekar dikir û dikuta. Qêmîşya kurê birê nedikir, ç’evê wî tiştekîda nedihîşt.

          — Ez kor bim, bavê wî tune, bira êtîmîê texmîn neke, — digot, hizingeke kûr radihîşt.

           

          * * *

           

          Memê mezin bû, çû mektebê. Qasim çi lazim bû jêra kirî, cote solê teze kire linga (ew solê pêşin bûn, ku hatibûn mala wan), destê wî girt, bire mektebê.

          Raste, gundî biç’ûk bû û Memê mal bi mal nas dikir, lê wexta Qasimî gundda bûya, hela berî kutabûna dersa diçû ber derê mektebê disekinî, hetanî ders kuta dibûn, bi destekî çeltê Meme digirt, bi destê mayîn destê wî digirt, danî malê. Jinê nan-xwarina Memê didaê, lê Qasim pêşber rûdinişt û bi hisret lê dinihêrî.

          Hetanî koma pênca hal-hewalê Qasim û Memê ha bû. Memê carna digote apê:

          — Apo, çira ez nikarim bême malê, wekî tu têy pey min?

          — Ap qurbana tebe, dil-dînê min ber hev nadin, — Qasim digotê. – Çira şerme, wekî apê te tê pey te?

          — Şerme, lê çye. Heval minra dibêjin çira tê undabî, wekî apê te tê pey te?

          — De pak, wekî tu şerm dikî, ezê virhada neême pey te, — ber xweda serda zêde dikir. — Ez qurbana sêrîme, şikir îdî tame.

          Qasim bi xwe nexwendî bû, lê rind qedrê xwendinê digirt. Hertim ji dersdara dipirsî, wekî Memê çawa hîn dibe. Dersdara gazinê xwe nedikir. Lê qîma Qasim ji vê yekê nedihat, carna lêdida diçû mektebê, îzn ji dersdar distend, dersxana Memêda rûdinişt û hîvî ji dersdar dikir, wekî ber wî dersê ji Memê bipirse, dixweze zanibe, çika dersê xwe rind hîn dibe yanê na. Pêşîê Memê ji vê yekê şerm dikir, pakî caba xwe nedida. Dersdara jî xweş nedihat, wekî Qasim usa dike. Lê paşê him dersdar, him jî Memê hînî hatine wî bûn.

          Êvar-êvar Memê kêleka xwe dida rûniştandinê, lemp dadanî ser textê nanpetinê, wekî rind bike ronkayî, digote Memê ji kitêbê xweye dersa jêra tiştekî bixûne. Memê hetanî dereng jêra dixwend. Qasim bi hewas guh dida xwendina Memê.

          Nedihîşt Memê malda destê xwe bide tiştekî, xebatekê bike.

          — Tu dersê xwe hînbe, bese, — ewî digotê.

          Çend pezê wan hebûn. Sibê zû ewî yanê jinê pez, berx berdidan, lê Qasim qêmîşî Memê nedikir, wekî ji xewê rake.

          — Zare, bira razê, têr xewa xwe bistîne, — apê digot û nedihîşt, wekî jin deyli Memêke. Nîvro, êvarê, wexta berx, pez dihatin, qîzê wî diçûne pêşîê danîn. Memê haj birin, anîna pêz, berxa nîbû. Bahara û havîna, wexta dersê wî kuta dibûn, ew û hevalava sibê hetanî êvarê nedihatne mal-avaya. Her wî çaxî mal dikete bîra wan, wexta birçî dibûn. Dihatin, nanê xwe dixwarin, careke mayîn diçûn, hetanî terî dikete erdê, paşê vedigeryan.

          Êmîşek, ku bihata gund, hizdikî deynkira jî, Qasim dikirî, ç’evê Memê têda nedihîşt. Carna dizîkava para xwe jî dida kurê birê.

          — Ap gotî ha bin, — gundya derheqa Qasimda digotin. – Eferim eslê wîra, kurê birê usa xweyî dike, wekî bavê wî jî ser sêrî bûya, wê usa xweyî nekira.

           

          * * *

           

          Memê xwera bêxem mezin dibû. (Apê qe dihîşt, wekî xem bikevne dilê wî?). Raste, car-cara, wexta Qasimî ne wandera bûya, jinapê mede-mirûzê xwe nîşanî wî dida, û ev yek lê keder dihat, lez dêrîva derdiket, diçû nava hevala û ew yek zû bîr dikir. Derheqa wê yekêda apêra nedigot, çimkî zanibû wexta bêje, apê ese jina xwe bikute û dilsarîê bikeve malê. Jinapê jî wî çaxî mede-mirûzê xwe dikirin, wexta Memê neheqî qîzê wê dikir. Qîzê belengaz newer bûn ber xeberdana. Memê ser tiştekî netê ew dikutan.

           

          * * *

           

                   Sal hatin, derbaz bûn. Memê mekteba navîn kuta kir. Qasim seheteke ser desta kirî, anî pêşkêş daê.

          — Lao, eva jî pêşkêşa kutakirina mekteba te, — got, sehet ser zenda wî girêda, çû rûya. — Here dîsa bixûne, qe minetê nekişîne, apê te ne mirye, ezê lihêfa ser ç’evê xwe jî bifroşim, lê nahêlim tu bikevî tengasîê. Ûrta bavê min tu mayî, ez ku bona te nekim, lê ezê îdî bona kê bikim? Nevî ezê bona vana bikim, — ewî destê xwe dirêjî qîza dikir, ku dûr sekinî bûn û seheta ser destê Memê dinihêrîn, — wekî wê sivê-dusve herin malê xelqê û tûra wan zêdekin. Lao, ew ware xelqêne. Lê tûra bavê min tê zêde bikî, tuyî riknata bavê min.

          Jinê avrûke tûj daê, qîza nihêrî, dît, wekî wana serê xwe kirine ber xwe, xwe qincilandine ser hev, bûne mînanî pepûka, lez dêrîva derket, çû. Qîza jî dane pey dê.

          — Apo, tu çira dilê keç’ika duqusînî? – Memê bi cûrê pirsê gotê.

          — Xwedê jî dilê min qusandye, — Qasim gotê. – Mala min şewitî, bavê te cahil-cahil serê xwe danî ax-berê sar, zureteke kurîn pey min neket. Lê eva yeka Xwedê xweş tê?

          — Ê, keç’ik çi gunekarin.

          Qasim caba wî neda. Ewî jî zanibû, wekî gunekarya qîzê wî tune, lê ji e’aca dilê xwe digot. Dixwest bi wê yekê belkî hevekî perç’a dilê wî dayne.

          Çiqas Qasim guh nedida ser qîza, lê dilê wan ser bavê dha gelekî dişewitî. Wexta bav bêkêf dibû, qîz ji cî-nivînê wî dûr nediketin, her tişt dikirin, wekî bav zû rabe ser pya. Eva kirina wan jî ber ç’evê Qasim nedihat. Mêla wî her tenê ser kurê birê bû, çawa dibêjin, ruhê wî wêderê bû, kêderê Memê lingê xwe dadanî.

          Evê kirina Qasim Memê xirab hîn kiribû. Ew usa hatibû bawerkirinê, wekî ap çi dike borcdare hema usa jî bike. Cûrekî mayîn texmîn nedikir. Apê gelekî rû dabyê. Û çawa dilê Memê dixwest, usa jî dikir.

          Memê nedixwest îdî here hînbe. Lê Qasim zorê ew şand. Çend pezê wî hebûn, dudu firotin, pere kirne cêvê û şande şeher ser xwendinê.

          Mehekê şûnda Memê vegerya û ç’evronayî da apê, wekî înstîtûtêda hatye qebûlkirinê.

          — Tu hînbe, — ewî gote Memê, — qe şayşa nekişîne, apê te nemirye, çi ji destê min tê, ezê komekê bidme te.

          Memê çend roja malda ma. Jinapê kincê wî şûştin, karê wî kir. Pere îdî malda tunebûn, ap nava gund ket, pere deyn kir û anî da Memê.

          Roja çûyînê Qasim jêra hat hetanî serê rê, çû rûê wî û verêkir. Avtobûs êpêceyî dûrketibû, lê Qasim hela cîê xweda sekinîbû. Çend hêsir jorda hatin, ketne nava smêlê wî. Destmal ji cêva xwe derxist, hêsirê xwe temiz kir.

          — De bira nha bav hebûya, ser sêrî bûya, çira wê dinyaê xirab bûya? – ewî berxweda got û bi gavê sist, hêdî-hêdî vegerya gund. Mehê carekê ser kurê birêda diçû. Jinê pêşîêda karê wî dikir: bolme hewle çêdikir, çend kate lêdida, penêrê rûnegirtî ji nava eyarê toraqê derdixist, dikire nava nanê loş, dipêç’a dadanî, eger gundda goşt bîterbûya, çend zex’me dikeland. Ev gişk dikir hundurê çemedanekî mezin, Qasim hildanî û berê xwe dida şeher. Wexta sur û serma nêzîk dibû, Qasim usa jî jêra gorê rîs, lepik û lihêfeke germ dibir, wekî bavêje ser xwe, serma neke. Çawa digihîşte şeher, diçû cîê, ku Memê lê dima, didît, hûrmûrê wî didaê, kêlekê rûdinişt, têr jêra xeber dida, êvarê dereng radibû, diçû mala dosta. Tu wexta nedihîşt, wekî Memê bê wî verêke.

          — Tu dersê xwe derengî nekeve, ya min kul min naê, ezê herim bigihîjme cî, — digot, diçû rûê kurê birê, destê xwe dikire destê hevalê wî, xatirê xwe ji wan dixwest. Memê hetanî ber dêrî ew verêdikir, vedigerya paşda dihat, naz-nemetê apê anî dadanî ser texte, ewî û hevalava dixwarin.

          — Heyran, ya min bavê min jî heye, lê ew bona min wê yekê nake, çi ku apê Memê bona wî dike, — Xaçîkê hevalê wî digot.

          — Gelo tê karibî bin deynê wî derêyî? – yekî mayîn ji Memê dipirsî û hîvya gotina wî nedima, bi xwe jî cab dida: — Bi texmîna min, çawa merî nikare bin borcê dê-bava derê, usa jî Memê nikare bin borcê apê xwe derê. Ew ne ape, ji bavê jî çêtire.

          Memê wana dinihêrî, vedibeşirî û dengê xwe nedikir.

          Salê xwendkarîê mînanî gûza jimar derbaz bûn. Pişta Memê apêda germ bû û qe nizanibû ew çawa derbaz bûn. Dîploma xwendina bilind cêvêda ew vegerya malê. Lingê Qasim ji şabûna erd nedigirt. Tê bêjî cahil bûbû, ken li ser lêva kêm nedibû. Wexta ew herdu tenê man, Qasim jê pirsî:

          — Memê, lao, te xwendina xwe kuta kir, tê nha çi xebatê bikî? Tê bêy gund bixebitî yanê tu cîkî mayînda şandine?

          — Apo, ez şeherda ser xebatê kivş kirime, — Memê gotê. – Çend rojê dinê şûnda ez gotî îdî ser xebatê bim. Ez hatime, wekî xatirê xwe ji we bixwezim.

          — Bira Xwedê ox’ira terabe, — Qasim bê dilê xwe got. – Min tirê paşî kutakirina xwendinê tê bêy gundda bixebitî…

          — Na, apo, minra hurmeteke mezin kirine, wekî şeherda ser xebatê kivş kirine. Hevalê min her yek şandine cîkî.

          Apê tiştek negot, cix’ara xwe vêxist. Ewî texmîn dikir, wekî çi gumana danîbû ser Memê, naê sêrî. Dilê wî êşya… Herdu tevayî derketine derva. Xatya Memê wêda bi devken berbi wan hat.

          — Ez qurbana kurê xweme, şikir vê gavêra, te xwendina xwe temam kir, — got û çû rûê kurê xûşkê. Memê dizîkava cîê paçkirina wê bi destmalê temiz kir, mirûzê xwe kir, caba xatîê neda. Apê ev yek texmîn kir. Kirina kurê birê lê xweş nehat. Lê dengê xwe nekir.

          — Qasim, ç’evê me jî ronî, ç’evê te jî ronî, şikir Memê min bi rûkî-rûspîtî ser meda vegerya, — ewê gote Qasim.

          — Xwedê ç’evronayê bide te, — Qasim got. – Erê, welle, şikir vê gavêra.

          Xatîê hevekî jî jêra xeberda. Lê Memê serê poz caba wê dida. Xatîê jî ev yek texmîn kir û bi dilmayî îdî neçû mala wan, vegerya berbi mala xwe çû. Paşî çûyîna xatîê Memê gazî qîza apêye biç’ûk kir, gotê, wekî avê bîne ser ç’evê xwe bişo.

          — Ne eva lezeke te ser ç’evê xwe şûşt, — apê gotê.

          — Ezî medepîsim, — Memê gotê. – Ewê hat sûrtê min paç kir, medê min levket.

          Bû niç’e-niç’a Qasim, serê xwe hejand, ber xweda tiştek got, lê Memê nebihîst. Terkek li şûşa dilê wî ket, şikest.

          — Ne eferim şîrê tera, — Qasim nava emrê Memêda cara ewlin pirseke waye sar da dêst, jê dûrket, çû malê.

          Memê gotina wî bendî tiştekî hesab nekir, destê xwe dane pişt xwe, nava heyatê çû, hat. Qîzapê av anî. Memê pê sabûnê ser ç’evê xwe şûşt, pê pêjgîra qîç’ik temiz kir. Paşê destê xwe kire cêva xwe, bi du tilya destmal derxist, dirêjî keç’ikê kir û gotê:

          — Bibe here, rind bikelîne, ûtoke, paşê bide min.

          Keç’ikê destmal ji dêst girt, çû hundurê xênî. Lê Memê destê wî li piştê, nava heyatêda diçû, dihat, fîte-fîta wî bû.

          Êvarê apê gotê, wekî dixweze sibê ser bike kampanî.

          — Bi texmîna min, nelazime, — Memê usa gotê, ku te tirê gilî ne derheqa wîdane, lê derheqa yekî mayîndane. – Çawa dilê te dixwaze, usa jî bike. Ez bûma, min tu cara tiştê usa nedikir.

          — Na, lao, ezî adkirîme, — Qasim bi bawerî gotê. – Min zûda sond xwaribû, çawa te xwendina xwe kuta kir, gotî ser te têkme kampanî. Nha, şikir, ew roj hatye, wê Xwedê jî xweş neê, wekî ez nebim xweyê gilîê xwe.

          Sibetirê bire mêr ser textê Qasim rûniştibûn. Memê serê jorin bû. Qure-qutam jorda li hazira dinihêrî. Kêm xeber dida, çawa caba dueakirina hazira serê xwe dihejand yanê jî digot “zef razîme”. Ev herdu xeber usa çetin ji dêv derdiketin, te tirê bi kelbetanê wana dikişînin, derdixin.

          Kirina kurê birê qe Qasim xweş nedihat, xweda dişewitî, ji hazira şerm dikir, her tişt serra dixarand, zorê bengzê xwe xweş dikir û gele cara jî ber kurê birêva caba mêrê mezin dida:

          — Memê xulamê weye, destê we radmûse.

          Carekê jî, wexta dîsa usa got, alîê kurê birê nihêrî. Memê mirûzê xwe kir, nîşanda, wekî gotina apê wî xweş naê, serê xwe kire ber xwe. Paşî wê yekê Qasim îdî dewsa Memê caba dueakirina hazira neda.

          Qasim tas hilda û berbirî hazira bû:

          — Cimet, sê mirazê min hebûn.

          — Xwedê mîaserke, — hineka gotê.

          — Du mirazê min hatine sêrî, — paşî gotina wan Qasim xeberdana xwe pêşda bir. – Mirazê minî pêşin ew bû, wekî kurê birê xwe mezinkim, firaxim. Hûn gundî, cînarê minin, zanin, wekî min bi çi çetnayê ew meremê dilê xwe anî sêrî.

          — Xwedê seheta terabe, — gotinê. – Te Memê mînanî ronaya ç’evê xwe xweykir, mezin kir.

          — Rehme li çûyabe, bav jî ser sêrî bûya, wê usa xweyî nekira, çawa te xweykir.

          — Rehme li ruhê mirîê webe jî, — Qasim caba wan da. – Çi ku ji destê min hat, min ew kir, zêde qewata min nedigihîştê. – Hevekî xwe ker kir, tasa destê xwe nihêrî. – Mirazê minî duda xwendina Memê min bû. Şikir, hezar şikir vê gavêra, min ew jî anî sêrî û ez ber kurê birê xwe deyndar nemam. Ez her tiştekî ji Xwedê xwe dixwezim: ewqas emir bide min, hetanî ez Memê xwe bi destê xwe bizewicînim, wê şûnda ew zane. Ew jî mirazê minî sisyane.

          — Xwedê seheta terabe, Qasim, mirazê me şaya Memê bike, — hazira duea li Qasim û Memê kirin. Gişka hevra tasê xwe hildan û vexwarin eşqî bext-mirazê Memê.

          — Memê, de rabe caba xwe bide, — dolebaşî gotê.

          Memê giran-giran ji cîê xwe rabû, dengekî, duda kuxya, gewrya xwe temiz kir, kesekî nenihêrî, dîna xwe da dîwarê pêşber û got:

          — Ez gelekî ji apê xwe û maqûlê rûniştî razîme, wekî tas pêk anîn û vexwarin eşqî, bext-mirazê min. Bira bibe ser gilî-gotinêd we, — hêdî-hêdî tasa xwe vexwar, kuta kir, qe pakî caba hazira jî neda, cîê xweda rûnişt.

          Qasim serê xwe kire ber xwe. Hazira ç’evê hev nihêrîn. Xêlekê gişka xwe ker kir. Paşê bere-bere salixîê dinê hatine ortê, kêfa wan dîsa xweş bû. Lê sarbûneke mezin wêda hebû. Hetanî kêf kuta bû, bengzê Qasim xweş nebû. Dilê wî qusya bû, hazira jî texmîn kirin, wekî xeysetê Memê, kirina wî apê xweş naê, dilê xweda yazixya xwe anîn bona wî emekî, ku Qasim ser kurê birê rêtibû. Eva yeka wan jî çetin dihat, lê çi karibûn bikrana? Her tenê dilê xweda berxwe diketin.

          — Çawa tê kivşê, emekê Qasim deya çû, — wexta ser kêfê rabûn, ji hev bela bûn, cînarekî gote cînarê mayîn. – Xwedê qebûl neke, bavî ser sêrî bûya, wê usa xweynekira, çawa Qasim kir.

          — Te dinihêrî, çawa avrûne tel didane apê, çi cûreyî caba mezina dida, — yê mayîn got. – Merî ewqasî qure, kubar nabe, heyran. Teê bigota Qurqur bege, pozê xwe bilind kiribû, tu kesekîra pakî xeber nedida.

          — Bira cenima xwe xeberde. Wê çi me bike? Divêjin, “Mişk çiqas xwelîê bikole, wê ewqasî serê xweke”. Ew çiqasî pozbilindîê bike, wê ewqasî xwera xirabîê bike. Her tenê yazixa min emekê Qasim tê, ez ber çerçerandin û zêrandina wî dikevim. De tu zanî Qasim çi zelûlî, belengazî dît hetanî mezin kir. Nha jî divêjin gotye, wekî wê şeherda bimîne û bixebite. Lê ç’evê Qasimê belengaz rya wî bû. Digot, zureta mine kurîn tune, şikir kurê birê min him minra biraye, him jî kure. De were paşî vê yekê îtbara xwe bîne, ewleda mezinke. Wekî riknata bavê wî radibe vî cûreyî caba êlikaya wî dide, xelqê xerîbê çi bike?

          Nava merîê mayînda jî xeberdana ha dibû. Gişk ji kirina Memê nerazîbûn, dha rast kirina Memê ne bi dilê wan bû.

          Kêfa Qasim qet tunebû, tê bêjî wê rojê tiştekî mezin unda kiribû, lê tiştek negote Memê. Jinê û qîza texmîn dikirin, wekî dilê Qasim ji tiştekî qusyaye, lê jê nepirsîn, çimkî zanibûn, wekî wê gilîkî pak nede destê wan. Sibê zû rabû, eleceka kêlendya wî şkestibû, çêkir, da ser milê xwe û çû gîhadirûnê.

          Memê teştya xwe xwar, ji malê derket, berbi mêrgê çû. Tenê çû. Nava mêrgê gerya, kulîlk çinî, bîn kir, paşê girt wêda avît, westya, ser piştê ser şînayê velezya, destê xwe xwera kire sîberk, ezmanê sayî nihêrî.

          — Sibexêra te, Memê, tu çira tenê digerî? – qorixçîê gund, ku merîkî ahil bû, serra sekinî, selam daê.

          — Sibexêra te, — Memê caba wî da, qe ji cîê xwe ranebû.

          Cabdayîna wî û kirina wî qorixçî xweş nehat, lê hat kêlekê rûnişt.

          — Qe kêfê te çine? – qorixçî kêf-halê wî pirsî. Memê qe serê xwe jî bilind nekir, caba wî da:

          — Xweşya te…

          Qorixçî hîvîê ma, wekî Memê jî wê kêf-halê wî bipirse, lê kir’în ji Memê nedihat. Hêrsa qorixçî rabû.

          — Kuro lao, silav-silava Xwedêye, tu çira pakî silava merya venagrî? – qorixçî gotê.

          — Min silava te vegirt.

          — Miletê me usa silavê venagre. Wexta dibêjin “sivexêra te”, yê din dibêje “ser ç’evara hatî”. Silavê usa vedigrin.

          — Ê, zef jî usa dibêjin, — Memê vegerya ser kêlekê qorixçî nihêrî, — ez çira gotî tera bêjim, wekî ser ç’evê minra hatî? Tu ku ser ç’evê minra bêyî, tê min korkî.

          — Ê, Xwedê îdî tu korkirî, çûyî, — qorixçî bi înk gotê. – Yekî erf-edetê xwe pêpes dike, ser miryane. Nevî te çend sala şeher xwendye, te tirê tu ji miletekî aqiltirî? Xwelîser, pêşîê me usa gotine, hetanî hatye gihîştye me. Dêmek, ewqas silsileta weke te fem nekirine? Lê çira dibêjin “Xebera xweş bahara dilane”? Hema te ku bigota “ser ç’evê minra hatî”, te tirê ezê ser ç’evê tera bihatama? Qama min, xwera hînbe, tî hêla cahilî. Dinyaêda qedir-qîmet heye, ç’ûk-mezinayî heye. Ez vî emrê mezin hatime ser tera sekinîme, lê tu qe ranabî ser xwe jî rûnanêyî, ser piştê velezyayî, qe pakî caba min jî nadî. Lê ev bû camera? Nerinde, qama min. Dive tu çend herfa zanî, lê ez dinihêrim camerî dora te tune. Riknata mala bavê teda merîê haye berzeq tunebûne, ez nizanim tu kê çûyî. Tê bêjî tu ne birazîê Qasimî. Yazix, sed yazixa emekê Qasim, ku deya çû, — qorixçî tûkire erdê, rabû, şivdara xwe da ser milê xwe, jê dûrket.

          Hela wextê qorixçî xeber dida û gilîê usaye tel Memêra digotin, evê te îdî bêhemdî xwe rabûbû, cîê xweda runiştibû û nizanbû çi caba wî bide. Paşî çûyîna qorixçî êpêceyî rûnişt, çirpîkêva mijûl bû û dilê xweda ser gotina kalê dikenya.

          — Çi cimeteke evseneye, — bilind got, hizî da xwe rabû, herçar alîê xwe nihêrî, kire fîte-fît, berê xwe da gund, rêva hey lingê xwe tûmê kulîlka dixist. Qe talaşa wî nîbû, tê bêjî ne rastî qorixçî hatye, ne jî ew ten-niç’ê wî bihîstine.

          Qorixçî çû gihîşte kêlendîkêşa. Heve gîhaê drûtî top kir, da ser kevirekî, ser runişt hetanî kêlendîkêşa hona xwe birin sêrî, kêlendîê xwe dane ser milê xwe, paşda hatin nêzîkî wî bûn, kêlendîê xwe wêda danîn, kêlekê çarmêrkî rûniştin, bîna xwe stendin. Cix’arekêşa cix’arê xwe vêxistin, hergê ne cix’arekêş jî her yek tiştekîva mijûl bû.

          — Qasim, yazixa min emekê te tê, — qorixçî nişkêva gotê. Qasim tevîhev bû, zûr bû qorixçî nihêrî û bêhemdî xwe jê pirsî:

          — Çira?

          — Ez tera bêjim çira, — qorixçî qulapeke kûr cix’arê xist, dû herdû fincê xwera berda, paşê pifkire kozya cix’arê, kozî kete ser şalê wî, bi desta ew temiz kir, paşê dûmayî da xeberdana xwe. – Memê birazîê te êtîm ma. Me gişka jî didît, wekî tu çawa xweyîtîê lê dikî, mezin dikî. Eferim tera, te xweyî kir, mezin kir, da ser xwendinê, lê te qe hînî gilî-gotina, qedirgirtinê nekir?

          Qurf kete dilê Qasim, texmîn kir Memê tiştekî netê kirye, qorixçî jî merîkî usane, wekî bavê wîve jî wê gilîê rast bide dêst. “Evê min nava vê cimetêda bike oyn-sosret”, — dilê xweda fikirî û bi tirs-tirs jê pirsî:

          — Hela bêje, çika çi bûye?

1  2  3