ÇAWA EZ BÛME XWENDKAR
SALÊ XWENDKARYA MINE DÛRE DIRÊJ…
ÇAWA EZ BÛME XWENDKAR
Dokûmêntê min qebûl kirin. Min her hevt întamê xwe bi serfirazî da, her tenê ji ûrisî “3” stend. Rûê wê yekêda qaleke min kêm bû û navnîşa xwendkarê qebûlkirîda nav û paşnavê min tunebû. Ez çûme cem dîrêktorê (wî çaxî bona wê înstîtûtê nedigotin “rêktor”) înstîtûtê Vardkês Hamazaspyan û min derheqa rewşa xweda gotê. Go:
— Em dikarin te bi qewlî qebûlkin. Eger tu sêmêstra pêşinda întamê xwe baş bidî, emê te qebûlkin îdî çawa xwendkarê eslî.
Min gotê, wekî ez gundda dixebitim çawa serwêrê klûbê. Herim, ji xebatê azabim û bêm vêderê jî nehêlin ez tevî dersa bim – wê çawabe?
Go:
— Her tişt tera girêdayîye. Wê car-cara te ji dersa derxin, lê gumana xwe nebire.
Ez vegeryame gund, ji xebatê aza bûm û hatime Yêrêvanê, çûme dersa. Gundîkî me Reşîdê Hemîd bajêrda otax k’irê kiribû û dima. Ez mala wîda dimam. Min k’irya otaxê nedida. Her meh dya min 30 hêk dişand, min ew hêk dibirin bazarê, heba wan 1 manat dida û pê wî 30 manatî ebûra xwe dikir. Hetanî dawya meha yanvarê ha bû.
Ez diçûme dersa. Car-cara katiba dêkanatê Nînaê dihat ez ji dersa derdixistim. Vî cûreyî weke meh-nîvekê kişand. Rojekê jî, mînanî hercar, Nîna hat, minra got ji dersê derêm. Min jî tirê mînanî hercare. Ez derketim, sivderêda du mêrê kincê eskerîê lê sekinîne. Yekî milê min girt û got:
— Em çûn.
Min got:
— Hûn min kuda dibin?
Go:
— Tê herî eskerîê, komîsîaê derbaz bûyî, sax’lemî, wextê te qulixkirina eskerîêye, gotî herî qulixkî.
Min got:
— Ne ez xwendkarim!
Go:
— Na, ez zanim, tu xwendkarê eslî nînî, tu qewlî hîn dibî.
Em ji qatê sisya peyayî qatê yekê bûn. Kabînêta dîrêktorê înstîtûtê qatê yekêda bû. Tê bêjî yekî minra got: “Tu kuda diçî? Here dîrêktor pê bide hesandinê”. Min wan herduara got:
— Ez naêm.
Gotin:
— Tu kurekî aqilî, tê bêyî. Zorê jî mabe, emê te bivin.
Min go:
— Na, ez gerekê herim dîrêktorra bêjim çi hewale.
Yekî yê mayînra got:
— Ê, bira here.
Ez çûm otaxa qebûlkirina dîrêktorda, cem katiba wî sekinîm û min jêra got, çi hewale. Katibê go:
— Nha cem wî merî hene. A here dera hanê bisekine, gava ew merî ji cem wî derê, xeysetê dîrêktore dûrva binihêre, çika otaxa qebûlkirinêda kî sekinye. Gava te bivîne, wê gazî teke.
Usa jî bû. Dîrêktor ez dîtim û gazî katibê kir, jê pirsî, ew xortê kurd çira wira sekinye. Katibê çawa hebûye gotibûyê. Dîrêktor gazî min kir û pirsî:
— Çi bûye?
Çawa hebû, min jêra got. Dîrêktor gote katibê:
— Hela here, binihêre, ew herdu qulixçîê eskerîê sivderêda sekinîne?
Katib çû, hat û gotê, wekî rastîê du qulixçîê eskerîê hîvya wîne.
Dîrêktor gote katibê:
— Rûnê, fermana qebûlkirina evî xortî binivîse, 2 mesela derxe bîne bide min.
Çend deqa şûnda katibê ew herdu mesele danî ber dîrêktor. Ewî xwend, qol kir, mor lêda, yek da destê min, yek jî da katibê. Minra got:
— Ewî kax’azî bide wan qulixçîê eskerîê, – lê katibêra jî got: — Evê meselê têke nava şuxulê wî.
Min ew kax’az hilda, ez hatime bal wan herdu qulixçîê eskerîê û dirêjî wan kir. Yekî xwend, da yê mayîn. Ç’evê hev nihêrîn, yekî gote yekî:
— Tu vêderê cem wîbe, ez herim bal dîrêktor binihêrim, ev çi hal-hewale.
Çû, xêlekê şûnda vegerya hat, destê xwe pişta min xist û got:
— Tu azayî, here. Tera ox’irbe, xwera hînbe!
A, bi vî teherî ez bûme xwendkarê eslî yê fakûltêta dîrokê-fîlologîê û îdî Nînaê nedihat ez ji dersa dernedixistim.
Paşê ez pê hesyam, wekî spartina Komîtêa navendî ya Partîa komûnîstê Ermenîstanê hebûye wan xwendkarê kurd qebûlkin, eger nehatibin bir’înê, lê qalê wan kêmbin. A lema jî V. Hamazaspyan bona min usa kir.
Bi vê têmaê usa jî bixûnin:
Добавить комментарий