NEXŞ-NÎGARÊ HÛR

 

 

NEXŞ-NÎGARÊ HÛR

 

  

                  Ewrê reş kimkimîn. Brûskê birq veda. Tevya teyrok û baranê girtê. Şerê li erşa dakete erda.

                  Cîê neheq gullek agir kirin. Pêşmergekî Kurdistanê jî kêm bû. Bi xûna yekî rojeke azabûnê jî nêzîk bû. Du hêsirê zya ji ç’evê dayîkê hatne xwarê. Dewsa wan herdu hêsira du şervan sekinîn. Ç’emê hêrsê û pêla tofana azabûnê hê gur bûn…

                  Ba rabû. Ewrê reş şivkut kir, bela kir. Baranê vekir. Ezman rawestya.

                  Ç’ya mizgînî dane ç’ya. Dilkê min berî hemûşka pê hesya. Dengê zara tezebûyî kete guhê min. Wê şevê hetanî sibê xew nekete ç’evê min.

           

* * *

  

         Ez nikarim ber serkara temene bim. Ez nikarim kûz-kûz rê herim, çimkî zanim, wekî ese biqurifim, bişkêm. Gunekarî ya min nîne. Eslê min usane. Nemama xwestye pêşîê min bitewin, ew şikestine, lê netewyane. Ezê bişkêm, lê natewim. Çimkî eslê min usane.

           

* * *

  

         Dibêjin, pêşîkî min ser tiştekî netê ji hêrsa serê herdu kurê xwe zya-zya bi çaqûê kur kirye. Lê ez çira nikarim mirîşkekê jî serjêkim? Ev dilremya min û sertya kalkê min pîgarê hevin.

           

* * *

  

Tu Leyl-leylana minî,

                  Tu per û baskê minî,

                  Tu kerîkî dilkê minî,

                  Na, welle, ber dilê minda

                  Tu sifetekî nedîharî,

                  Hertim ber ç’evê minî.

          

                  Nûra min, nûravêja min,

                  Ç’evreşa min, ezîza min,

                  Ez bê dayîkim, tu dayka min.

          

                  Zera min, zêrkildaya min,

                  Delala min, omida min,

Ez bê xûşkim, tu xûşka min,

Ez bê kurim, tu kurê min.

          

         Ev hersê dotê min her yek bona min dinyakî hêjaye. Gava divêjin «Kurê te tune», nizanin her yek ji wan minra him dote, him kure.

           

* * *

 

 Nava vê xwelîêda xûdana te heye, ay benî adem! Lema jî ew mînanî kedê usa şîrine û mînanî xûdana te usa şore, jê têr nabî.

           

* * *

  

                  Min got tilîê wî jî distrên.

                  Bawer nekirin.

                  Min got herin guh bidne ser sazê Mehmed Arif Cizrawî.

                  Çûn guh danê, hatin û tiştek jî serda zêde kirin.

           

* * *

  

                  Rê ji dila diçe dila. Lê rya dilê me dirêj û çetin bû.

                  Em duryana emirda rastî hev hatin. Me tenê demekê li hev nihêrî, ç’evê me fikir pevguhastin, lê zarê me negerya. Me dengê hevdu nebihîst û em ji hevdu dûrketin.

                  Ez nizanim bona çi hetanî sibê dengê kutana dilkê te bûbû qeytana magnîtafonê û ber guhê min bû. Dibe dilkê min têksta wî dengî nivîsî bû? Ç’evê te ew sura dilê te ber min dîhar kirin. Lê yazix îdî dereng bû…

           

* * *

 

                   Me her demekê hevdu dît. Min ne hatina te fem kir, ne jî çûyîna te. Nebî lema gotine: «Ne hatinê, ne çûyînê, teê dilê min kirye gola xûnê».

                  — Tu çira usa divêjî? Ne dem heye dewrane. Lê çiqas dem-dewranê meye usa hebûne!

           

* * *

  

                  «Ax, dilo rebeno,

                   Ax, dilo rebeno».

                  Pismamê min, tu çira bîr dikî, wekî dil tek eskere, lê sewda qumandare?

           

* * *

  

                  Roja çûyînê nêzîk bû, hisreta dil hê gur bû.

           

* * *

 

          Merî bi hisretê dijî.

           

* * *

 

 Dilkê min dinyake fireye. Her tişt têda cî dibe, xênji te. Bona te dilkê min jî tenge. Tu temamya heyetya minî.

           

* * *

  

         Dibêjî te hiz nakim, naxwazim ç’evê min tekeve, here min dûrkeve. Lê wexta te dûr dikevim, yeke mayînra xeber didim, çira tu kumreşîê dikî, çira kerba lêlêyî min û wê tev berbat bikî?

          

 * * *

  

         Eva çend roje, wekî çend kîlomêtrî ji te dûrim. Lê min tirê eva sed sale min tu nedîtî. Ezîza min, hizkirin wî çaxî xwe dha rind dide kivşê, wexta ji hev dûrin. Dûrbûn çapnîşa berkbûna hizkirnêye. Nha xênji te tu kesekî mayîn û tu tiştekî mayîn dilê minda padşatîê nake. Tuyî padşa dilê min.

         Ecêb nemîne, min hetanî bîra neheqîê te jî kirye. De tu tex’mîn dikî, wekî çiqasî ber dilê minda ezîzî?

         Tenême, sifetê te ber ç’evê mine. Radizêm — têyî xewna min. Kuda diçim, hertim tu fikra mindanî.

         Dil, sewda û fikrê min gişk vê gavê qûlê tene.

         Çend roj mane, wekî em bigihîjne hev. Axir her rojek ber ç’evê min weke salekêye. Menî hisreta teye.

 

 * * *

  

                  Hunermendî mînanî jineke bedewe, dixweze her tenê ji wê hiz bikî, lê ya wê… Ew bi dilê xweye: çawa bixwaze, dikare usa jî bike. Ya wê ew dikare tera qelpîê bike, lê tu cara nabaxşîne te, wekî jêra qelpîê bikî. Gava jêra qelpîê bikî, ewê nava cimetêda şemaqeqe usa bide te, ku emrê xweda bîr nekî.

                  Xeysetê hunermendîê û jina bedew mînanî heve.

           

* * *

 

          Rojekê qirqirk rûdinê, îç’kê vedixwe, dibê:

                  — Ezê mîna kevotkê rê herim.

                  Le wexta vedixwe, him rêveçûyîna xwe bîr dike, him jî ya kevotkê.

           

* * *

  

                  Carna tu hew zanî, wekî ew çi ku destê teda heye, kême, lê carna jî te tirê geleke. Bi xwe jî nizanî çi dixwazî, hew zanî, wekî bextekî mayîn, mirazekî mayîn hîvya teye.

                  Lê rind miqatî şabûna xwebe, emrê bona te sivik derbazbe, yanê na tê poşmanbî, lê wê îdî derengbe.

           

* * *

           

                  Mezinbûna xwe em bi zara tex’mîn dikin.

           

* * *

  

                  Xwezil em çawa bona tragêdîa bendeye der berxwe dikevin, usa jî bona tragêdîa wîye hundur!

           

* * *

 

 Ç’evê wî mînanî pencera bê şûşe bûn.

           

* * *

  

         Gelîê me kûrin, dûman û mijin, ba têda guje-gujin, bîna dûê tendûra me ji wana tê.

           

* * *

 

 Dibêjin: hîv hîve, dîsa eybe lêye.

         Lê wext û wede pêra gihîştye, wekî ew eyb bona erdê bibe eyd?

           

* * *

 

         Ez ku heme zengilim. Bira hinek bêjin ez zengilê şerame. Zengilim û deng didim, her tenê wî çaxî ezê kerrbim, gava îdî li dinê tunebim. Lê hetanî hebim ezê zengil bim, bona hineka zengilê şera, lê bona hineka zengilê bazirgana.