BOY XATIRÊ AZAYÊ

BOY  XATIRÊ AZAYÊ

            Divên, rojekê pêşmerge dibînin wê dijminê Mistefa Barzanîyî lapî xeder xwe cîê Barzanî girtye û tê. Gava tê nêzîk dibe, dipirse:

         — Barzanî kuye? Ez dixwezim wîra xeberdim.

         Pêşmerge ecêbmayî dimînin. Diçin Barzanîra dibêjin. Barzanî emir dike, wekî wî berdin, bira bê.

         Wexta pêşmerge dewê dijmin dikin, wekî ç’ek-sîlihê xwe dayne, paşê here dîwana Barzanî, ew înkar dike û dibêje:

         — Kurd ç’ek-sîlihê xwe datîne? Çye, ez dîlê weme?..

         Ser vê xeberdanê Barzanî dertê, dide pêşya wî û dibe dîwana xwe.

         — Melle, tu zanî, em dijminê hevin, zûda pey hev digerin, wekî heyfa xwe ji hevdu hildin. Lê ez îro hatime tera bêjim, wekî ez wedelî wê dijminayê alîê xweda didime hildanê. Ez dibînim, tu bona mala xwe, bona navê xwe, bona eşîra xwe nakî şer. Tu bona temamya cimeta kurda dikî şer. Lema jî virhada eşîra minê bi serkarya te tevî wî şerîbe. Lê zanibî, kengê tu gihîştî meremê xwe, cimeta kurda aza bû, emê wê rojêda dîsa dijminê hevbin.

         Barzanî destê xwe dibe kêleka xwe, qirmê derdixe, raber dike, dibêjê:

         — Gunê min stûê tebe, hilde. Kîjan roja cimeta kurd gihîşte azaya xwe, bi vê qirmê minxe, min bikuje.