LAQIRDÎÊ EDEBYETÊ

LAQIRDÎÊ  EDEBYETÊ

 EV  ÇI  HESABE?

            Yekî kitêbeke terikî nivîsye û wêda ji eyarê xwe derketye nîşan bide, wekî çiqasî ji gund û gundîê xwe hiz dike. Nizanim qelpê wî çiqasî temize, lê her tenê wê zanim, wekî ew û çend gundîê xwe bajêrda dimînin, her yek ser gund û gundîê xwe bengînin, lê yek yekîra xeber nade.

ÇI  BÊJΠ NAKE…

            «Nivîskarekî» me ne ewqas bi efrandinêd xweye «bedewetîêva» nav qazanc kir, çiqas bi kêlmêd xweye ser miryava.

         Bêxweya araqê çi bêjî nake…

RIKNATA  KÊYE?

            Ay tera efrandar, ay tera nivîskar! Kitêba wî dixûnî û pê dihesî, wekî navê kalkê kalkê wî, kalkê wî, pîrka wî, bavê wî, dya wî, birê wî, xûşkê wî, met û xatîê wî, kurmet û kurxatîê wî, qîzmet û qîzxatîê wî, birazî û qîzbirê wî, xal û xarzîê wî çi bûne, gişk jî mêrne kivş û jinine xatûn bûne, tu kesekî qolayî nava wanda tunebûye. Eslekî momin, cisnekî torin! Her tenê ecêbmayî dimînî, wekî ew çira navê kitêba xwe danenye «Eslê min, cisnê min, qebîla min û… kelbê min». Belê, belê, kelbê ber derê wan jî, wekî yekî gurêxe û tu kelbekî gund wî nikare, wê kitêbêda ketye tolana xweye germ û ji wêderê qurê-qurê der-dorê xwe dinihêre.

 EW  KÎYE?

               Raza, raza, porê serê xwe spîkir, teze ser hişê xweda hat, rabû, kete govenda     edebyetê û rast û ç’ep «efrandinêd» bêtem neşirkir û … xênji wî tu kesekî ew nexwandin.

 QURBAN  KÊ  QEBILÎ?

            «Efrandar», ku bûbû pepûkê îç’kê û gele nernerê giran kiribûn, sond xwar dest ji îç’kê, vexwarinê bikişîne. «Apê» wîyî soz daê, eger ew virhada îç’kê venexwe, wê qurbanê bide. Wext û wedê kivşkirî derbaz bû. «Birazî» xwe zevt kir û bû xweyê gilîê xwe. «Apo» pezek kirî, anî ber derê wî serjêkir, xûn li enîê xist.

         Hema ser nanê qurbanê «birazî» îdî berxwe neda û usa vexwar, wekî… rya oda xweye razanê bîr kir.

         Gelo qurban kê qebilî?