VÊTÊRAN DIÇIN, DIBINE LÊGÊND

VÊTÊRAN  DIÇIN,  DIBINE  LÊGÊND

Bona bîranîna tevgelê Şerê Wetenîêyî mezin,

şayîr Qaçaxê Mirad.

         Sal bi hemdê xwe difitilin. Sal tên û diçin. Û her çûyîneke xwera tevgelêd şêr ji nav cêrgêd me derdixin û dibin. Ji wana yek jî hevalê me bû, nava meda bû, lê îro îdî cîê wî valaye.

         Vêtêran diçin û tajaneke tûj dide dilê sax’a. Vêtêran diçin û cêrgêd wana bere-bere sêrek dibin.

         Û rojekê bê, demekê bê, gava wede wê tevgelê Şerê Wetenîêyî kutasîê jî bibe, ji nava cêrgêd me derxe… Wî çaxî ewê ji kitêba, ji qeytanê kînoê, ji bîra cimeta şêkirdar silsiletara xeberdin, lê, yazix, îdî ne bi dengê xwe… Bîranîna cimetê wê bibe dengê wan.

         Vê care ewê çawa lêgênd bêne ortê, bikevne ser zara, nav û kirina wane ji qurnekê derbazî yeke mayîn bibin û çiqas here efatya wane ber ç’evê silsileta dha mezin bê kivşê. Cimetê rast gotye: “Mezinaya ç’îê dûrva tê kivşê”.

         Vêtêran kêm dibin, cêrgêd wan bere-bere sêrek dibin. Destbi lêgênda derheqa wanda dibe, ku çiqas here, wê dha mezinbe, dha şax vede, dha dewlemendbe.

         Hîmê lêgêndê efatya wane.

s. 1980-î