ZENGILÊ BÊWEXT

 

 

ZENGILÊ  BÊWEXT

 

                  Çaxê Nadir êvara westyayî ji xebatê vedigerya malê, keç’ka wîye biç’ûk – Nenê direvya, pêşîêda diçû, solê bavê dêxistin, dibirin dadanîn cî, şimik danîn ber dadanîn. Kurê wî Qasim, ku çend sala ji qîzê mezintir bû, dûr disekinî, bavê dinihêrî, nizanibû çi bikira, tilîê destê xweda diket. Hinara jina wî bi beşereke xweş ji aspêjxanê derdiket, pala xwe dida dîwêr, bavê û qîzê dinihêrî, dilkê wê bi şabûnê tijî dibû, bi teherekî mêrra digot:

         — Tu hatî?

         Mêr caba wê nedida, keç’ka biç’ûk hildida, dida hemêza xwe, çend cara paç’ dikir û berbi otaxa mezin diçû. Dê û kur didane pey. Diçû kursîê ber text hevekî dikişand, ser rûdinişt, keç’ik dida ser çoka xwe, zûr dibû lêdinihêrî, tê bêjî ne ku çend seheta qîza xwe nedîtye, lê çend sala, usa bi hisret lêdinihêrî. Paşê gazî kur dikir, diçû rûê wî, destê xwe nava porê serê wî digerand, pirsa dersê wî dikir û gava her tişt rind bûya, keç’ik ji ser çoka xwe peya dikir, vedigerya ser jinê:

         — Qe çi heye, çi tune?

         — Sax’î-silametî, wê çi hebe, — jinê digotê. – Cem te qe çi heye?

         Eger tiştekî hewaskar hebûya, mêr bi hûrgilî jêra digot, lê eger her tişt mînanî herro bûya, digot, wekî tu tiştekî teze tune.

         Qîz ji bavê dûr nediket, çimkî zanibû, wekî bav gelekî jê hiz dike û nha, gava xeberdana wî û dya wê kutabe, wê ser dîvanê palde, ewê jî bide ser singê xwe û pê şabe. Usa jî dibû. Hinar radibû, berbi aspêjxanê diçû, wekî şîvê hazirke. Nadir diçû ser dîvanê pal dida, gazî qîzê dikir, dadanî ser singê xwe û pê şa dibû. Nadir îdî westandina xwe bîr dikir, wî tirê wê rojê ne xebitîye, ne westyaye. Kur diçû rojnîşa xwe danî, qîmetê wê rojê nîşanî bavê dida. Kur rind hîn dibû û hertim qîmetê rind distend. Dilê bavê baristan dibû, bi ç’evekî şa kur dinihêrî, gazî dikirê, danî cem xwe, destê xwe nava porê serê wîye kurîşk digerand.

         — Eferim, lao, qazanca teye îro rinde, — digotê û vedigerya ser qîzê:

         —  Lê Nena min îro çi tiştekî rind kirye?

         Dibû xile-bila Nena biç’ûk, bi zimanê zarayî şîrin ew kirin didane rêzê, ku bi fikra wê qenc bûne û ewê wê rojê kirine.

         Wî çaxî ji aspêjxanê dengê jinê dihat:

         — Nadir, rabe, serç’evê xwe canke, şîv îdî hazire, were em nan bixun.

         Aspêjxanêda herçar dora texte rûdiniştin, nan dixwerin, kuta dikirin. Gede diçû dersê xweva mijûl dibû, lê Nenê tîtikê xwe hildanîn û goşê xweyî otaxêda xwera dilîst. Nadir û Hinar aspêjxanêda diman. Nadir cix’ara xwe derdixist, serê miştikêva dikir, dikişand. Hinarê ser texte berev dikir, ber kirên derdan dişûştin. Hetanî ewê derdan dişûştin, Nadir jêra gilî dikir, wekî wê rojê cîê xebata wîda çi bûye, çi qewimye. Lê gele cara jî xwera virda-wêda, ji zara, cînara, qewm-pismama xeber didan. Hinarê gelekî hiz dikir, wexta Nadir jêra xeber dide. Gava Nadir nedixwest aspêjxanêda rûnê, xeberdin, Hinar bi bengzekî usa jê hîvî dikir neçe, wekî Nadir nikaribû gilîê wê texsîrke. Gele cara jî Hinarê xeber dida, gilîê xweş dikirin û pêra jî derdanê xwe dişûştin.

         Herda gelekî ji hev hiz dikirin. Çi parîê xweş hebûya, Hinarê dida mêr, lê tenê ber Nadirda nediçû û ewî zorê kulfeta xwe dikir, ku tevayî bixun. Wexta derê aspêjxanê girtî bûya, Nadir ji cî radibû, nêzîkî jinê dibû û pê şa dibû, tê bêjî ne ku jin û mêrê çend salane, lê teze hev stendine. Jinê jî bi nazikayî destê xweye qerqaş stura dibir, bi ç’evê evîn mêr dinihêrî û bi alavî caba hizkirina wî dida.

         Wexta Hinarê xebata xwe xilaz dikir, herdu derdiketine heywanga biç’ûk, kursî dadanîn û xeber didan. Cînara gişka ç’evnebarya qenc wan dikirin û gele cara digotin, wekî ew ne mînanî mêr û jinêne, lê mînanî du hevalêd hizkirîne.

         — Ew hûn ewqasî derheqa çida xeber didin? – wexta cînarek derda dihat yanê derdikete heywanga xwe, ew didîtin, ji wan dipirsî.

         — Êh, xwera mijûlîê xwe dikin, — mêr yanê jinê digotin, gizîka qisê dirêj dikirin.

         Hênikaya êvarê heywangê rûdiniştin hetanî rind aciz dibûn. Bi xwestina mêr jinê qawe çêdikir, du fîncan tijî dikir û dibire heywangê. Hinarê qawa xwe zû vedixwar, lê Nadir  hetanî qawe sar nebûya, venedixwar. Ji qabê cix’arek derdixist, dikire serê miştikê, pê pitikê vêdixist, qulapek-dudu didaê, paşê destpê dikir hey gulmek qawe vedixwar, hey qulapek cix’arê dixist.

         Bawer bikî herro, paşî şîvê ewana heywangê rûdiniştin û usa bi hewaskarî wedê xwe derbaz dikirin, tê bêjî wê rojê ne xebitîne, ne jî westyane. Hertim berî êvarê bakî nerm dihat. Ber wî bayî rûdiniştin, berê xwe ç’yaê pêşberî mezinda dikirin û hetanî razana zara wêderê rûdiniştin. Wexta gede dersêd xwe hazir dikir, kuta dikir, lê keç’ik jî ji lîstika xwe aciz dibû, diçûne heywangê, keç’ik yan ser çokê bavê rûdinişt, yanê pêşa dêda, gede jî kursîê xweyî biç’ûk danî, kêleka wan rûdinişt û guh dida xeberdana mezina. Wexta razanê dê diçû cîê wan dadanî, dikirne nava cya û dîsa dihat kêleka mêr rûdinişt.

         Baharê hetanî payîza dereng halê wan ha bû. Lê zivistanê ew xeberdana wane şîrin, ew qisêd wane xweş otaxa mezinda, mînanî ç’ilka hingiv, dirêj dibûn. Yanê jî têlêvîzora xwe pêva dikirn û dîna xwe didanê. Wexta kîno kuta dibû, herda kînoa nîşandayî enene dikirin, fikra xwe digotin. Raste, gele cara fikrê wan hevdu nedigirtin, lê ew yek nedibû menî, wekî dilê wan ji hevdu bimîne.

         Hizkirinê, hevdufemkirinê û qedirgirtinê wê malêda padşatî dikirin. Ji qewm-pismamê Hinarê yekî diwêribû bigota, wekî serê pozka sola Nadir xare? Hinarê ya nemayî banya serê wan. Usa jî Nadir bû.

         Wê malêda her tişt bi qayîlbûna herda bû. Wexta dixwestin tiştekî bistînin, pêşîê hevdura didane qayîlkirinê, paşê Hinarê diçû distend. Rastîê gotî, serê Nadir kirînfirotanêra tunebû, dixebitî, qazanca xwe dida jinê û îdî karê wî tu tiştî nediket. Her tişt destê Hinarê bu, hetanî kincê mêrê xwe jî ewê distend. Her tenê wextê tiştê mezin bikiryana, ew herdu tevayî diçûn, begem dikirin û dikirîn.

         Wexta derdiketin cîkîda diçûn, Hinar dikete milê mêr, serê xwe ser hevda mêl dikirin, şîrin-şîrin, tê bêjî bengîê çend mehanin, hevdura xeber didan û diçûn. Hertim cînara wan dinihêrîn û hevdura digotin:

         — Bengî çûn.

         Herdu jî bejnêda weke hev bûn. Hinar yeke qerqaşe neyseyî qalim bû, ç’evne mezin lê, pore wê, ku dikirne çend kit gulî, dihat digihîşte hetanî serê penya. Nadir yekî qemerî bilind bû, burîê wî êpêce qalim bûn, ne ewqasî qalim, ne jî ewqasî aşqorkî bû, orte bû, diranê wî qerqaş weke hev bûn û wexta dikenya, hewasa merya wan dirana dihat. Mala wî bona wî zyaret bû, ber jina xwe, zarê xwe qelpya misqalekê nekiribû. Merîkî laqirdçî bû, hertim beşera wî xweş bû. Ewî deve-devî pêncî salî emir kiribû, lê hela têlekî spî neketibû nava porê sêrî. Destê wî mezin bûn û wexta laqirdî dikirin, bi dil dikenya, ew destê xweye mezin li hev dixistin, dibû şelpîn. Heval, nas haj vî xeysetê wî hebûn, lê merîê nenas, ku cara pêşin eva yeka cem wî didîtin, hew zanibûn, ku kûltûra wî kême, nizane çawa lazime xwe nava meryada xweyke. Lê nîv sehetê şûnda ewana ji wê tex’mînkirina xwe poşman dibûn û fikra xweye sifte derheqa Nadirda lap didane guhastinê, çimkî ewî usa xwe maqûlî xweyî dikir û bi camêrtî berbirî hazira dibû, wekî gişka hurmeta wî digirtin, bi dil jê hiz dikirin.

         Hevala, cînara hetanî tiştê xweye teze k’ir’î neanîna, nîşanî Hinarê nedana, fikra wê nehesyana, dilê wan rehet nedibû. Çimkî Hinarê rind seredarî ji tişta dikir, wê derecêda merîfeta wê pir bû, usa nazik difikirî, wekî te tirê pêşekzana wê derecêye.

         Ne kesîb bûn, ne jî dewletî. Maleke qulixçyaye orte bû. Hebûna wane mezin herdu zar bûn, ku roj bi roj mînanî gula vedibûn, mezin dibûn, bi kirinêd xweye biç’ûke qencva dê-bav didane şakirinê. Paşî hevstendinê hizkirina Hinarê û Nadir ne ku kêm bûbû, lê tê bêjî hela zêde bûbû. Wexta Nadir hevekî dereng bihata malê, lingekî Hinarê û zara li heywangê bû, lingê mayîn li malê bû. Hertim derdiketin, dinihêrîn, çika naê. Wexta dûrva Nadir dihate kivşê, ji heywanga mala wî şeş desta ew dûrva silav dikirin, lê ewî dûrva destê xwe wanra dihejand. Gava digihîşte mal, Hinarê qestîka hevekî medê xwe dikir û bi xeyd jê dipirsî:

         — Tu kuyî, îro-mir’o em ç’evnihêrya tene?

         Nadir bi sidqê qenc menya derenghatina xwe digotê û her tişt mînanî herro dikete qamê xwe û wê mala sadeda edlayê padşatî dikir. Û ewana ji bextê xwe, ji emrê xwe razî derbaz dikirin.

          

* * *

 

         Lê wextekê edlaya wê malê teribî. Hetanî merivayî hebe, qomsî-nemamê navda hebin. Carna têne kivşê, lê carna jî tê bêjî kumê niqitok serê wane, naêne kivşê, diniç’înin merya, je’ra xwe berdidin û beta vedibin. Gelek ji dexesîê usa dikin: ewana nikarin bextewarya merivê mayîn bibînin û cîê xweda hêsa bisekinin. Bextewarya merivê mayîn dibe mînanî edû, ji wan dexesa dûr nakeve. Û çawa me’r nikare je’ra xwe nerêje, usa jî ewana nikarin dexesya xwe nekin. Ew dexesî jî je’ra ruhê wane, xwe dateline, mecala digere, wekî çawa bike bextewarya merîê mayîn je’rdadayî bike.

          

* * *

 

         Nadir û Hinar qulixçî bûn, îdarêd başqe-başqeda dixebitîn. Nadir xebatçîkî cêrgevan bû. Çawa malda, usa jî xebatêda yekî helalî temiz bû, xebata xwe bi rûspîtî dikir, nedihîşt badilhewa xeberdana zêde bê ser pêşa wî. Serê wî berda dixebitî. Serkarya îdarê ev yek didît û bilind qîmet dikir, hertim civatêd kolêktîvêda pesnê xebata Nadir didan, ew çawa mesele danîn, wekî yêd mayîn jî ç’ev bidnê. Evê yekê tu guhastin nedikire xeysetê wî: dîsa serê wî berda dixebitî, çawa dibêjin, tevî xêr-şera xelqê nedibû.

         Lê dexesê wî hebûn, ne dexesê qulixa wî, lê dexesê bextewarya wî û mala wî. Ewê dexesê xwe telandibû û hîvîê bû mecal bikeve je’ra xwe berî nava bextewarya wîde.

         Otaxa wane xebatêda çend merî dixebitîn. Ji wana yek jî Gulê bû. Bi xeysetê xweva qe ne anegorî nave xwe bû, serdapê strîn bû. Yeke pormijî bû. Ewqas wext tevayî dixebitîn, hela yekî bengzê wê xweş nedîtibû. Gava Nadir laqirdî dikirin, hevalê dorê gişk bi dil dikenyan, xênji Gulê. Vedigerya, bin ç’evava avrûke tûj dida wan û xweda dipirpişî. Kesek dilê wê nediket, zanibûn, wekî emirda ewê bextewarya xwe nedîtye rûê wî xeysetê xweyî xirabda. Hevala zanibû, wekî wextêda ewê mêr kirye, lê her tenê çend meha mala mêrda maye. Kulfeteke bejn-bal, bedew bû. Lê ewî xeysetê wê usa kiribû, wekî ew bedewya wê ber ç’evê hevala, nasa nedihate kivşê. Nazikaya kulfet cem tunebû, berzeq bû û carna gilîê usa ji devê wê derdiketin, wekî hetanî mêra jî ji gotina wê şerm dikirin. Tev kesekî hevaltî nedikir, tenê diçû, dihat. Wexta yekê bixwesta nêzîkbe, bi dil jêra xeberde, çend cumla şûnda ese wê tiştekî usa bigotaê, wekî hurmeta wêketa, ji xwe bida revandinê. Û ewa ku dixwest nêzîkbe, jêra hevaltîê bike, ji kirina xwe poşman dibû. Ne emirda, ne jî cîê xebatêda hevalê Gulê tunebûn, tenê bû û nava je’ra ruhê xweda diqacqicî.

         Nava rojêda Nadir pê têlê çend cara Hinarêra xeber dida. Wexta Gulê dibihîst, wekî Nadir çiqasî şîrin-şîrin Hinarêra xeber dide, bengzê wî çiqas guleşe, lêlê bû biteqya, ancax xwe zevt dikir, serê xwe dikire ber xwe û dûrva avrûne tûj didanê. Nadir ev yek tex’mîn nedikir, çimkî wexta Hinarêra xeber dida, her tişt bîr dikir, ber ç’evê wî, hiş-sewdê wîda her tenê Hinar bû, xênji wê tu kesekî mayîn, tu tiştekî mayîn tex’mîn nedikir. Wexta Nadir hevekî dirêj xeber dida, Gulê kursîê bin xwe bi hêrs paşda dida, usa dikir, wekî deng here gişka, ji cî radibû, dêrîva derdiket û qayîm derî lêdida.

         — Dîsa cinê Gulê hatine dorê, — hevala hevdura digotin. Her tenê Nadir wî çaxî pê dihesya, wekî çi bû, gava Gulê qayîm derî lêdida, derdiket, diçû. Nadir, mînanî merivekî suckar, tetka têlê dadanî dewsê û ç’evê hevala dinihêrî.

         — Ber xwe nekeve, — hevala digotnê, — çira tu nizanî xeysetê wê canikêye, usa neke, wê biteqe.

         Gulê hevekî xwe derva egle dikir, xwexwa xwera xeber dida, vedigerya, dibû teqîna dêrî pey xwe digirt, dîsa bi hêrs kursî dikişand, ser rûdinişt, serê xwe dikire ber xwe, giva dixebite. Lê rastîê nedixebitî û nikaribû bixebitya jî: hêrsa destê wê dilerizîn, rehetya ruhê xwe unda dikir û nizanibû ji çi destpê bike. Qestîka çend cara kax’azê ser textê xwe tev-hev dikir, yan çye çi lê lazime nikare bibîne, ber xweda usa xeber dida, wekî gişk bibihên:

         — Nahêlin merî pakî bixebite, — digot, serê xwe hildibirî, der-dorê xwe dinihêrî, dixwest bibîne, wekî kirina wê çawa hukumî ser hevala dike. Û gava didît, wekî tu kes caba wê nade, hê xweda dişewitî. Ewê dixwest yek xeberde, hema xeberekê bêje bona jêra menî çêbe, wekî ew çi je’ra, ku nava ruhê wêda top bûye, serda birêje. Gele cara usa qewimî bû. Eva hogirara bûbû ders û îdî tu kesî caba kirinêd wêye vî teherî nedida. Û ew hê xweda dişewitî, ew me’rê, ku nava ruhê wêda hebû, hê ruhê wê dikot.

         Vî xeysetê wêra tevayî Gulê xebatçîke bêqusûr bû. Çi bispartanaê, wededa û baş diqedand. Çi xebata çetin hebûya, dispartine wê û hela neqewimî bû, wekî ewê spartin wextêda neanîbe sêrî. Lê çimkî xeysetê wêyî merivayê xirab bû, eva kirina wê ber ç’evê heval-hogira nedihate kivşê, dha rast dikete bin sya wî xeysetê wêyî xirab.

         Carekê, duda hevala cêribandibûn fesal derheqa vê kêmasya wêda jêra xeberdin. Lê ewê usa kiribû, wekî wana rya xwe nedîtibû û ji kirina xwe poşman bûbûn. Civatada jî, gava derheqa kêmasya xeysetê xebatçyada xeber didan, newêrbûn navê Gulê bidin, her tenê, çawa dibêjin, dûrva kewkanî davîtnê. Civatada ewê jî dengê xwe nedikir, çimkî zanibû, wekî tu kesê piştê negre, wê tenê bimîne.

         Gulê dha gelekî kîna xwe kuta bû Nadir. Lê Nadir xwe nedikir hevalê wê. Wexta ewê gilîê netê danîne ortê û dixwest Nadirra şerke, Nadir qestîka laqirdîk-dudu dikirin û her tişt serra dixarand. Lê kîn dilê Gulêda dima. Ewê didît, wekî Nadir çiqasî mala xwe, jin, zarara helale, çiqasî wana hiz dike. Û evê yekê ruhê wê dha tevîhev dikir, ç’evnebarîê, xêrnexazîê tabetî nedidanê. Ewê bextewarya Nadir û mala wî kiribû eynat, dixwest wanra xirabîkê bike bona dilê wê hevekî rehetbe. Qulç’ekî dilkê wêda gumaneke biç’ûk jî hebû. Û ew ser wê fikrê bû, wekî dikare bi wê rê bigihîje meremê xwe, wê gumana xweye biç’ûk bîne sêrî. Û mînanî pişîka diz xwe diteland, mecal-mikana digerya. Zûtirekê ew mecal kete destê wê.

          

* * *

 

         Degme diqewimî, wekî Nadir paşî xebatê dereng biçûya malê. Hertim wextê xweda diçû, lê wexta derengî biketa, ese malêra tele dixist û digot, wekî wê bona çi derengî keve. Wexta sibê şuxulekî wîyî usa hebûya, ku dikaribû nehîşta Nadir wededa bê malê, ewî êvarê derheqa wî şuxulîda jinêra digot û Hinarê îdî zanibû, wekî dikare biqewime Nadir sibê dereng bê malê. Ewî derheqa her tiştîda mala xwe pê dida hesandinê, tu tişt ji jinê venedişart. Hinar jî yeke usa bû.

         Wan roja xebateke ji sirêdar dabûne Nadir. Ewî pêra nedigîhand wê xebatê nava wedê kivşkirîda bîne sêrî. Lema jî paşê xebatê dima û dixebitî. Ewî derheqa wê yekêda Hinarêra negot, xwest pê wan pera jêra tiştekî rind pêşkêş bikire.

         Rojekê-duda Nadir êpêceyî dereng hate malê û wexta Hinarê jê pirsî, wekî çira dereng tê, menîê başqe-başqe girtin. Şik kete dilê Hinarê, lê ewê bi tu tiştî neda kivşê. Nadir jî mînanî berê tevî jinê gelekî rûnenişt, xeber neda, rabû zû kete nava cya, raza. Hinar dha şikber bû, lê dîsa her tişt daqurtand û neda kivşê.

         Gulê zanibû, wekî Nadir paşî xebatê dimîne û wê spartina sirêder diqedîne. Mala wê nêzîkî cîê xebatê bû: pencera wêra pencera otaxa xebata wan dihate kivşê. Ewê didît, wekî ronkaya otaxê êpêce wext vêxistî dimîne û Nadir tenê wêderê dixebite.

         Gulê bi fen û fêl bû. Qirar kir vê mecalê ji destê xwe bernede. Ew çendik bû, wekî Nadir paşî xebatê dima, dixebitî. Dîna wê lêbû, wekî Nadir kengê dertê, diçe. Zanibû, wexta Nadir hela cîê xebatêdane, ew nikare mala wîra têlêxe, çimkî dikare biqewime Hinar cîê xebata wîra têlêxe û her tişt bê teribandinê. Gulê haj pê hebû, wekî Hinar derheqa vê spartina sirêderda nizane, çimkî Nadir carekê derheqa wê yekêda hevalara gotibû. Hema wî çaxî jî Gulê qirar kiribû ewê mixenetîê bike.

         Wê rojê jî Nadir paşî xebatê ma. Gulê tevî hevala wextê xweda derket, çû. Gihîşte malê û ber pencerê sekinî, ç’evê wê lêbû, çika Nadirê kengê derê, here. Gele wext ber pencerê ma, lingê wê qerimîn, kursîk hilda, danî ber pencerê û ser rûnişt. Bona Nadir wê nevîne, perda ber pencerê kişand, ronkaya otaxa xwe temirand û qulç’ekî pencerêra wî nihêrî. Nadir gelekî xebitî. Xulese, rabû, kax’azê ser texte top kirin, danî cî, derket, çû. Mala Nadir per’ê şeher bû. Gulê zanibû, wekî rya wî wê weke sehetekê bikişîne. Lez nêzîkî têlê bû û hejmara mala Nadir berev kir.

         Mala Nadirda bû zingîna zengilê têlê. Hinar lez nêzîkî têlê bû û tetka wê hilda.

         — Alo?

         Wî serî têlê hevekî xwe ker’ kirin.

         — Alo? – Hinarê cara duda got û ew bû wê têl danya, gava dengekî jinayî ketî hate bihîstinê.

         — Ew Hinare?

         — Belê, ezim. Lê ew kîye xeber dide?

         Jinikê dîsa hevekî xwe ker’ kir.

         — Ez nabêjim, wekî ez kîme û bi tex’mîna min ew yek ewqasî jî ferz nîne, — jinikê got û mecal neda Hinarê, wekî ber xeberdana wê bê. – Ez borcê xweyî merivayê hesab dikim tiştekî ferz tera bêjim. Ez zanim, tu kulfeteke dilê xweye sax’î, mêrê xwe bawer dikî. Lê…

         — Lê çi? – Hinarê bê hemdî xwe pirsî û tex’mîn nekir, çawa destê wê lerizîn. – Ez bextê teme, bêje, dibe tiştek Nadir qewimye?

         Wî serê têlê bû pîrqe-pîrq, kenya.

         — Tu çiqasî dilê xwe sax’î, — paşî ken ewî dengê ketî gotê. – Çi wê Nadir biqewime? Mêrikî xwera emir derbaz dike.

         — Emrê çi? – Hinarê îdî serê xwe unda kiribû. – Tu çi dibêjî?

         — Ez xêrxwezeke mala weme. Heyfa min te tê. Mêrê te qelpîê dike, — Gulê gotê û wê tirê barekî giran ji ser dilkê wê ket. Hinarê ji guhê xwe bawer nekir. Lê Gulê mecal nedaê, wekî ew pirsa bidê.

         — Lê tu nabêjî eva îdî çend roje çira mêrê min dereng tê malê? – Gulê gotê û bi qelpî serda zêdekir. – Heyfa min te tê, tu guneyî.

         — Tu rast nabêjî, ez bawer nakim Nadir tiştê usa bike, — Hinarê bi kel gotê.

         — Ew şuxulê teye, — Gulê gotê. – Lê ez rind haj gilya heme. Dixwezî tera bêjim, wekî mêrê teê kengê bê malê?

         — Kengê? – Hinarê bê hemdî xwe jî pirsî.

         — Weke sehetekê şûnda. Eger gilîê min derneket, bizanbe ez derewa dikim, — ewê got û tetka têlê danî.

         — Alo, alo, — lê her tenê “tû-tû” dihate bihîstinê. Qudûmê çokê Hinarê sist bûn, taqet nekir pêşda here, tetka têlê dêstda ew ser kursîê nêzîkî têlê rûnişt. Careke mayîn tetik hilda, da ber guhê xwe. Ewê jî nizanibu çira usa kir. Tê bêjî dixwest tiştekî bibihê. Lê tetikê her tenê dikire “tû-tû-tû”.

         Hinarê nedixwest ji guhê xwe bawer bike, lê qafê wêda zingîna dengê wê kulfetê bû: “Heyfa min te tê. Mêrê te tera qelpîê dike”. “Gelo Nadir kare piş minva qelpîê bike?” – ew difikirî. “Lê wekî qelpîê nake, evê jinikê çira têlê xist û ew yek got? Rastîê jî ev du roj, sê roje derengî tê. Kîderêye, çi dike?.. Erê, ne ewê gilîk jî got”. Hinar fikirî û kete bîrê, wekî jinikê got, ku wê weke sehetekê şûnda bê. “Wekî tişt tune, ew kura zane Nadirê kengê bê? Bise, ez sehetê binihêrim û wê bicêribînim”.

         Hinarê sehetê nihêrî. Dereng bû. Zaro îdî ketibûn nava cya, raza bûn. Hinarê hey sehetê dinihêrî.

         Mîlê wê hêdî-hêdî pêşda diçûn, lê Nadir tunebû. Hinar mînanî herro dernediket heywangê û ç’evnihêrya Nadir nîbû, ser dîvanê rûniştibû û fikra wê ji tiştekî derbazî tiştekî mayîn dibû, nikaribû kûr-dûr derheqa tiştekîda bifikire. Temamya fikra wê, hemd û hişê wê ser gotina jinikê û sehetê bû. Lê sehet haj vê berxweketina Hinarê tunebû û hemdî xwe çiqe-çiqa wê bû, mîlê wê ji ser reqemekê derbazî ser ya mayîn dibûn.

         Xêleke xurt ji şevê derbaz bûbû, gava bû zingîna zengilê dêrî. Hinarê nişkêva ji cî banzda û berbi dêrî çû. Qulka dêrîra nihêrî, dît Nadire û hêdî derî vekir.

         Nadir derda hat, lê Hinarê pişta xwe daê û berbi aspêjxanê çû. Nadir solê xwe êxistin, kincê xwe guhastin, lê Hinar ji aspêjxanê derneket. Nadirî westyayî bû û tex’mîn nekir, wekî çira Hinar mînanî herro wî qebûl nake. Neçû otaxê, rast çû aspêjxanê. Dît Hinar wê ber kirên sekinye, derdana dişo. Cîê xweyî herrojda rûnişt û gote Hinarê, wekî birçîye. Hinarê ker’e-ker’ nanxwerin danî ber û derket çû heywangê. Dîsa Nadir tiştek tex’mîn nekir. Nanê xwe xwar, çû otaxê, ser dîvanê palda, gazî Hinarê kir, wekî bê otaxê.

         — Na, vira xweşe, — Hinarê bêdilî xwe ji heywangê caba wî da. Nadir îdî gotina xwe ducar nekir, belgî da ber serê xwe. Westyayî bû û xwexwa jî tex’mîn nekir, çawa xewra çû.

         Hinar êpêceyî heywangê rûnişt, xwest xwera rêkê bibîne, xwe bide bawerkirinê, wekî çi ku îro bihîst – xewne, xewneke xirabe. Lê xewn nîbû û ruhê Hinarê ji vê yekê hê tevîhev dibû. Gava dît, wekî dengê Nadir naê, hêdî ji cîê xwe rabû, hat dêrîra nihêrî. Dît Nadir ketye xeweke şîrin. Şikberya wê hê zêde bû, paşda vegerya, cîê xweyî berêda rûnişt û bê hemdî wê bû xule-xula hêsira jorda hatine xwarê. Gelekî girya, perç’a wê danî, paşê rabû hat, cî vekirin û deyli Nadir kir:

         — Rabe, cîê te hazire, bikeve nava cîê xwe, razê.

         Nadir ç’evê xwe vekirin, rabû ser xwe rûnişt, ç’evê xwe mizdan.

         — Ez raza bûm, erê? – ewî ji jinê pirsî. Hinarê caba pirsa wî neda, çû otaxa zara, nivîn avîtine ser wan û paşda vegerya. Dît Nadirî hela cîê xweda rûniştye.

         — Rabe, bikeve nava cîê xwe, — ewê gotina xwe ducar kir. Vê care jî Nadir tex’mîn nekir, wekî cara ewlin Hinarê jêra xeberda, lê nave wî hilneda. Nadirî xewixî bû û hela pakî ser hişê xweda nehatibû.

         Hinar dîsa derketibû heywangê. Nadir pey neçû, xewa wî dihat. Rabû kincê xwe êxistin, kete nava cya û çend deqa şûnda xewra çû.

         Xewa Hinarê nedihat. Nava van du-sê sehetê axirîêda ewqas tişt bûn, ku ewê dikir-nedikir seredarî jê dernedixist. Zengilê têlê (gotina jinikê) alîê xweda. Lê kirina Nadire îroyîn çi dibêjin?

         Na, ew difikirî, vê ortê tiştek heye. Kengê herro Nadir tiştê ha dikirin? Te dît gotina jinikê çawa rast derket? Ewê çawa zanibû, wekî Nadirê kengê bigihîje malê? Dêmek, haj pê heye, wekî usane, dibe hema wê jinikêrane. Lê wekî wê jinikêrane, çira wê têlêxista û bigota? Na, ew yek nikare biqewime. “Ez xêrxwezeke mala weme”, — gilîê jinikê ketine bîrê. Dibe dûrva dîtye, dibe… Ê, hezar tişt kare bibe… Lê tiştek zelale: ese vê ortê gilîk heye û ez jî hetanî nha guhê gêda razayî bûme, haj tiştekî tunebûme. Lê gelo Nadir dikare qeleta usa bike?

         Ewê him ji Nadir bawer dikir, him jî nikaribû gotina jinikê û kirinê Nadire wê rojê hesab hilnede. Serê wêda her tişt tevîhev bûbû û ewê nikaribû caba wan gele pirsa bide, ku tabetî nedidanê. Hetanî nîvê şevê heywangê ma. Paşê rabû, çû otaxa zara, lihêf avîte ser wan, hat kincê xwe exist, îşiq temirand û kete nava cya. Lê nava cyada jî ji dest wan fikra rehetya ruhê wê tunebû. Hetanî destberbangê xew nekete ç’eva.

         Sibe îdî safî bûbû, gava Nadir ç’evê xwe vekirin. Sehetê nihêrî, nêzîkî wedê çûyîna wîye ser xebatê bû. Kerevata kêleka xwe nihêrî. Dît, wekî Hinarê pişta xwe dayê, razaye. Gerekê ew jî biçûya ser xebatê.

         — Hinar, Hinar, rabe, em derengî ketin, — ewî deyli jinê kir. Hinar vegerya ser kêlekê, ç’evê xwe vekirin, zûr bû mêr nihêrî. Deqekê ewê qewmandinêd duh bîr kirin û xwest mînanî hergav destê xwe stuê mêrra bibe, lê nişkêva ew gilî ketine bîrê û destê wê nava hewêda man. Gonekî te’l hatê û hêdî destê xwe berjêr kirin, lihêfa ser xwe rast kir.

         — Serê min dêşe, îro ez nikarim herim ser xebatê, — got, careke mayîn zivirî, pişta xwe da mêr.

         Nadir tex’mîn kir, wekî sewtê xeydê nava xeberdana jinêda hene, lê guh nedaê, fikirî, rastîê jî dikare ji serêşê usa bê dilî xwe xeber bide. Rabû, kincê xwe lez xwekir, serç’evê xwe şûşt, derket, wî tirê mînanî hergav jinê teştya wî hazirkiribe û hîvîêbe. Lê dît, wekî pişta Hinarê têdane, nava cyada paldaye. Eva yeka Nadir xweş nehat, lê dengê xwe nekir, teştêke sivik hazir kir, xwar û wextê derketinê nêzîkî jinê bû, kêlekê sekinî.

         — Serê te gelekî dêşe? – ewî bi dilovanî pirsî û xwest destê xwe dayne ser enya jinê. Lê Hinar vegerya ser kêleka mayîn.

         — Tişt nake, wê derbazbe, — bê dilî xwe caba mêr da.

         — Dixwezî ez gazî doxtirkim?

         — Na, na, ne lazime, — Hinarê got û qilç’ê lihêfê kişande ser xwe, tê bêjî dixwest Nadir bida femkirinê, wekî xeberdana usa ne bi dilê wêye. Nadir eva yeka tex’mîn kir, lê nexwest sert caba jinê bide, çimkî ewî hew zanibû, wekî rastîê Hinare nexweşe.

         — Hergê tu usa nexweşî, ez neçim ser xebatê, — Nadir gotê.

         Eva yeka Hinarê keder hat, lihêf hevekî wêda avît, vegerya ser piştê, ç’evê xwe kutane ç’evê mêr û bi hêrs gotê:

         — Cye, ez derewa dikim?

         Nadir tex’mîn kir, wekî dilê jinê maye, lema bi hemdî xwe gotê:

         — Ez zanim serê te dêşe û min xwest îro kêleka tebim bona êş gelekî zorê nede te.

         — Na, na, tu here ser xebata xwe, ezê hevekî paldim, paşê rabim, — Hinarê bi hemdî xwe gotê, gava tex’mîn kir, wekî nava xeberdana Nadirda qelpî tune.

         — Lê tê bêjî dilê te ji min maye, — Nadir hevekî hêdî, hevekî bi şik gote jinê. Hinarê bi tu tiştekî dilmayîna xwe neda kivşê, hêdî gote mêr:

         — Na, çira dilê min ji te bimîne.

         Nadir tex’mîn kir, wekî jinê rastî negotê, lê îdî nava pirsada kûr nebû, her tişt serêşa jinêra girêda, xatirê xwe jê xwest, bi dilekî şkestî derket, çû.

         Wê rojê ser xebatê qe kêfa Nadir tunebû, mînanî herro laqirdî nedikirin, nedigot, nedikenya. Hevala xwest pê zanibin, wekî çira îro kêfa wî tune.

         — Serê min dêşe, — ewî kese caba wan da û xebata xweva mijûl bû, xwest bi xebatê mecalê nede wê yekê, wekî derheqa xeberdana xwe û Hinarêye wê sibêda gelekî bifikire û berxwe keve. Lê xebat mînanî herro pêşda nediçû, çiqasî dixebitî derheqa xeberdana wê sibêda nefikire, jêra li hev nedihat, bê hemdî xwe fikra wî dihate ser wê disekinî. Bi xwe tex’mîn dikir, wekî tiştek qewimye, lê menî nizanibû û çiqasî lê digerya, dikir-nedikir nedidît. Hêja kete bîrê, wekî duh êvarê jî Hinarê mînanî herro ew qebûl nekir, serê poz jêra xeberda. Diqewimî, ser van pirsada ewqasî gelekî difikirî, ku xebat bîr dikir. Wexta ser hişê xweda dihat, dinihêrî, wekî êpêce wext derbaz bûye, lê ewî tiştek nekirye.

         Wê rojê tê bêjî hevekî kêfa Gulê xweş bûbû, dha çeleng-çeleng diçû-dihat, hela carekê-duda jî hevala kêleka xwera xeberda û vebeşirî. Hertim ç’evê wê li Nadir bû û wexta didît, wekî ew berxwe dikeve, dilê xweda şa dibû. Kê-kê, lê ewê zanibû, wekî çira îro kêfa Nadir ne cîye, pormijîye. Û Gulê dilê xweda qirar kir wî şuxulê kirêt, ku ewê destpê kiribû, pêşda bibe.

         Hinare hela nava cyada bû, gava zaro hişyar bûn. Xwexwa rabûn, kincê xwe xwekirin, hatin kêleka dê sekinîn. Zaro jî ecêbmayî man, wekî hetanî nha dya wan nava cyadane.

         — Daê, dibe tu nexweşî? – Qasim jê pirsî. Hinar zûr bûbû banê otaxê dinihêrî.

         — Na, kurê min, — ewê got, — ez ne nexweşim. Ezê nha rabim.

         Nenê kêleka birê sekinî bû û dê dinihêrî, nizanibû çi bikira. Paşê, wexta dê usa got, gavekê pêşda hat û destê xwe danî ser enya wê. Hinarê destê wê girt û paç’ kir. Beşera Nenê xweş bû, tex’mîn kir, wekî tiştekî dê tune. Hinar xêlekê jî nava cyada ma, paşê rabû, kincê xwe xwekirin, teştya zara çêkir, da ber wan, derket çû otaxê. Temamya hiş-sewdê wê tenê ser tiştekî bû: qewmandinêd duh û pevgirêdana orta wanda tabetî nedidanê. “Gelo wê îro jî têlêxe?” – Hinarê xweber pirs da xwe. Û him gelekî dixwest, wekî ew jinik dîsa têlêxe, him jî ji wê yekê ditirsya. Raste, ditirsya, lê qewateke nedîhar zor dida sewdê wê û dixwest, wekî ew jinik dîsa têlêxe.

         Wê rojê Hinar neçû ser xebatê. Temamya rojê hiş û sewdê wê ser têla jinikê bû, tê bêjî bawer dikir, wekî jinik rast dibêje û dixwest îro hûrgilya pê bihese. Û ew bêsebir hîvya zengilê têla jinikê bû. Ewê tirê ewê hema nha têlêxe û gilîê teze jêra bêje. Hinar difikirî, wekî dikare biqewime Nadir ew xapandibe, neçûbe ser xebatê û jinikê nha têlêxe, bêje, wekî Nadir kuda çûye û çi dike. Bona wê yekê bicêribîne, ewê carekê-duda Nadirra têlê xist, lê gava dengê wî bihîst, cab neda, hate bawerkirinê, wekî Nadirî ser xebatêye.

         Wexta zengil dixistin û Nadir tetka têlê hildanî, kesekî caba wî nedida, careke mayîn tetka têlê dadanî û deqekê nizanibû çi bike. Gulê eva yeka didît û dilê xweda şa dibû, dihate bawerkirinê, wekî tîra wê cî girtye.

         Nadir carekê-duda xwest malêra têlêxe, lê zûtirekê dest ji wê fikrê kişand, çimkî ewî hew zanibû, wekî hevalê pê bihesin, ku dilsarî ketye orta wî û jinê. Lê paşî nîvro dil-dînê wî ber hev neda û têlê xist. Hinarê pêra-pêra tetka têlê hilda, dihate kivşê ew nêzîk bû. Xênji Gulê kesek otaxêda tunebû. Nadir derheqa serêşa wêda jê pirsî, lê Hinarê mînanî wê sibê caba wî da û xeberdan kurt da birînê. Nadir dîsa kete nava mitala. Wê rojê ruhê wî tevîhev bûbû û ewî nizanibû, wekî menya vî teherî carekêra guhastina Hinarê çye. Lê Gulê hey bin ç’evara Nadir dinihêrî û hey jî dilê xweda şa dibû û difikirî, wekî virhada çi bike.

         De, xebate, xeberdana heval-hogira, çûyîn-hatinê usa kirin, wekî hetanî nêzîkî kutabûna xebatê Nadir êpêceyî ji wan fikra û mitala dûrket, kûr-dûr fikirî û hate bawerkirinê, wekî bi tu tiştî ber Hinarê ne ginekare. “De, merîye, dibe gilîk bihîstye, hevekî dilê wê maye, — ew difikirî. – Wê paşê bi xwe bê bawerkirinê, wekî usa nîne û ewê ji kirina xwe poşman bibe. Ez zanim, wekî min tu tiştekî xirab nekirye, çira gotî ewqasî berxwe kevim. Wedeê her pirsa safîke, lazime molet bikim û berxwe bidim”. Nadir vî teherî xwe dida bawerkirinê, lê qulç’ekî dilê wîda nerehetî hebû: ewî nikaribû guh nede ser wê yekê, çi ku bûbû mena guhastina berbirîbûna Hinarê. Û dilê wî dêşya, berxwe diket, wekî nava ewqas salada, çi ku wana hev stendibû, cara ewlin bê menî, bê şer-dew dilsarîke ha ketye orta wî û jinê. Zaro îdî nedihatne bîrê, ew her tenê derheqa Hinarê û berbirîbûna wêda difikirî.

         Wê rojê Gulê menî girt, wekî wê cîkîda here, zû ji xebatê çû. Çawa gihîşte mal, berbi têlê çû. Lê nişkêva sekinî, têlê nexist. Fikirî, wekî hela zûye, bira xebat kuta bibe, çika Nadir îro jî paşî xebatê dimîne yanê diçe. “Wexta ma, dha rind, — ew fikirî, — lê wexta nema, çû, hetanî ew bigihîje malê, ezê têlêxim”. Û Gulê ji ber pencerê dûr neket, sekinî, dîna xwe daê, çika Nadir paşî xebatê dimîne yanê diçe.

         Wê rojê jî Nadir paşî xebatê ma. Ewî zanibû, wekî wî halîda cetin karibe pakî şuxulê xwe bike, lê nedixwest here malê, çimkî tex’mîn dikir, wekî orta wî û Hinarêda wê xeberdaneke usa pêşda bê, ku wê ne bi dilê wîbe. Û ewî dixwest wê yekê hevekî paşda bêxe. “Dha pake ez vêderê bimînim, ne ku herim û Hinarê wî halîda bibînim, — ew difikirî. – Dibe xeberdaneke nepak orta meda pêşda bê”.

         Gulê dît, wekî Nadir ma. Nêzîkî têlê bû, tetik hilda û hejmara mala Nadir berev kir. Hinar bêsebir hîvya wî zengilî bû. Lê berî hinge ewê dilê xweda tiştek qirar kiribû. Dixwest paşî têlêxistina jinikê destbi mîaserkirina wê qirara xwe bike. Wê rojê ew gelekî fikirî bû û çawa jineke aqil dixwest gotina wê jinikê bicêribîne. Hinarê pêra-pêra tetka têlê hilda.

         — Alo, alo…

         Wî serî têlê kesekî cab neda.

         — De xeberdin, we çira xwe ker’ kirye, — Hinarê bi hêrs got. Dengê duh lê tesele bû.

         — Gotina min rast bû yanê na? – jinikê pirsî.

         — Em bêjin, gotina te rast bû, — Hinarê gotê. – Bi wê yekê tu çi dixwazî bêjî?

         — Ez dixwazim bêjim, wekî mêrê te yekêra hatye girêdanê û piş teva qelpîê dike, — jinikê gotê. – Haj xwe hebe, ewqasî jî merya bawer neke.

         — Ez Nadir jî bawer nekim? – Hinarê bi hemdî xwe pirsî.

         — De, tu dinihêrî bawerkirina te gîhande çi derecê. Bira ew xwera, çawa dilê wî dixweze, derbazke, lê tu jî bi dilsax’î wî bawer bike, — jinikê bi eks gotê.

         — Wekî tu merîke ewqasî qencî, bêje tu kîyî û çawa haj kirinê mêrê min heyî? – Hinarê bînekêra got û hîvîê ma, çika wê çi cabê bide. Jinikê dîsa hevekî xwe ker’ kir.

         — Ew şuxulê teye, dixwezî bawer bike, naxwezî bawer neke, — jinikê gotê. – Nabêjim ez kîme. Her tenê dîsa diwekilînim, wekî gunê min te tê û ez naxwazim tu bêy xapandinê. Paşê jî, çiqas ez zanim, tu kulfeteke aqilî, gotî tex’mîn bikî, wekî ez ji kîderê zanim, ku mêrê teê kengê bê malê. Dêmek, ez rind haj esasa heme. Çawa jin tu gotî tex’mîn bikî. Ez naxwezim û nikarim gilya gelekî te’zî bikim.

         Xûdaneke sar ser Hinarêra avît.

         — Wekî tu ewqas tişt zanî, — Hinarê bi kel pirsî, — dikarî bêjî nha mêrê min kîderêye?

         — Nha mêrê te cem dilketya xweye, dha rast vanêye, dûşê hiltîne, — bû pîrqînya wê kenya.

         — Lê wê kengê bê? – kela girî îdî dabû qirka Hinarê, ancax xwe zevt dikir.

         — Hergê tu gelekî dixwezî, — jinikê xeber-xeber gotin, — ez dikarim weke sehetekê şûnda tera têlêxim û bêjim, wekî Nadirê kengê bê malê. Hilbet, tu jî tex’mîn dikî, wekî ewî otaxêye, ez nikarim têlêxim. Çawa ew ku derket bê, ezê têlêxim. Ez tex’mîn dikim me rind hevdu fem kir. Paşê, çawa kulfeteke aqil, tu gotî tex’mînkî, wekî orta weda îdî hizkirin tune. Rastîê, zûda ç’evê min û Nadir ser hevdu hebû. Nha gilî-gotinê me gihîştine wê derecê, wekî tu gotî ji ortê herî, bihêlî ez û ew evîntya xweye bi sala şabin.

         — Tu jineke gelekî bêetbî, — Hinarê bi hêrs gotê.

         — Çi dixwezî bifikire, min Nadir ji te stend û gihîştime meremê xwe. Deqekê bibaxşîne, Nadir gazî min dike, pêjgîrê dixweze. Ezê paşê tera dîsa têlêxim, — jinikê got û tetka têlê danî.

         Tetka têlê ber guh Hinar cîê xweda sar bû, sekinî bû. Deqekê qirara xweye berê bîr kiribû û tê bêjî dêrî bûbû. Nişkêva ser hişê xweda hat, kincê xwe guhastin, zarara got, wekî nesya nekin, kê têlê dixe, bêjin dya me çûye mala cînara, wê zûtirekê bê, lez derket, derî ser zara dada, kilît kire çeltê xwe û bi rev peyayî jêrê bû, derkete kûç’ê, pêra-pêra taksî da seknandinê û berê xwe da cîê xebata Nadir. Wê rojê ketibû bîrê, wekî çendekî pêşda Nadir gotibûê, ku wê çendekî paşî xebatê binîne, şuxulekî sirêder spartinê, gotî nava wedekî kurtda bîne sêrî. Hinar çû bicêribîne gelo ewî rast gotye, cîê xebatêdane, yanê ew jinika, ku têlê dixe, rast dibêje.

         Taksî ber derê cîê xebata Nadir da seknandinê, lez peya bû û çû hundur, ji qerewil pirsî, gelo Nadir cîê xwedane.

         — Paşî xebatê hevalê Nadir ji avayî derneketye, — qerewil gotê. – Otaxa xweda dixebite. Eva nîv sehet tune ez çûm cem, min gotê, wekî wexta diçe bîr neke ronkayê bitemrîne, derî dade û kilîtê bide min. Nizanim çira, îro qe kîfa wî xweş nîbû.

         — Merîê mayîn cem tunene? – Hinarê pirsî.

         — Na, na, tek-tenêye, — qerewil caba pirsa wê da. – Çiqas ez zanim, tu kulfeta wîyî, xwe tiştek neqewimye?

         — Na, şikir tişt neqewimye, — Hinarê îdî bi hemdî xwe cab da. – Şuxulekî ferz heye, ez gotî bêjmê. Têla wan jî xirab bûye, naxebite.

         — Eva çend roje hevalê Nadir paşî xebatê tenê dimîne, dixebite. Min hela roja pêşin jê pirsî, wekî çira paşî xebatê maye, got, şuxulek spartinê, gotî zû biqedîne, lema jî paşî xebatê dimîne, gele wede dixebite. Heyfa hevalê Nadir, çira ewqasî zorê dide xwe? Şuxule, wê pêşda here, bira miqatî sax’lemya xwebe.

         Hinar hilkişya qatê duda, ber derê otaxa xebata Nadir sekinî, guh daê, çika hundurda merî hene yanê na. Wexta hate bawerkirinê, wekî merîê xerîb hundurda tunene, derî vekir, çû hundur. Nadir, ku ç’ev Hinarê ket, ji cî banzda.

         — Çi qewimye, tu çira hatî? – Nadir bi xof pirsî. Hinar nêzîkî wî bû, bi ç’evê evîn wî nihêrî, destê xwe da ser mila, bi nazikayî gotê:

         — Netirse, tişt tune, ez hatim zanibim, çika tu çira derengî dikevî.

         — Çira min tera negotye, wekî spartineke sirêder dane min? Lê min tera negotye? Wede kême, ez paşî xebatê jî dimînim, dixebitim.

         — Min bîr kiribû, — Hinarê destê xwe nava porê serê wî gerand. Por ziha bûn. Bû îskînya Hinarê, xwe avîte pêsîra Nadir.

         — Minra bêje, çi te qewimye, — Nadirê tirsyayî jê pirsî. Îske-îska Hinarê bû, digirya, nikaribû xeberda. Herdu usa şipya êpêce wext sekinîn. Nadir ber dilda dihat, dixwest pê zanibe, wekî çira digrî, çi qewimye.

         — Em rûnên, ezê tera bêjim, — Hinarê got, kursîk kişand, kêleka Nadir rûnişt. Wan herdu roja çi bûbû, çi qewimî bû, bi hûrgilî jêra gilî kir.

          

* * *

 

         Gulê îdî ber pencerê dûrketibû, çûbû ser dîvanê rûniştibû, ser pirsekêda kûr-dûr difikirî. Ewê tirê îdî wext pêra gihîştye bona meremê xwe bîne sêrî. Rabû kincê xweye lape baş xwekirin, gulav xwe reşand, ber neynikê sekinî, xwe rind çê kir, dûrva dîna xwe daê, wekî ronkaya otaxa xebata Nadir hela dişuxule, derket, derî dada, ji qatê çara peya bû. Nava çend deqada gihîşte cîê xebatê. Qerewilî ne cîê xweda bû. Gulê şa bû, wekî qerewil ew nedît, lez hilkişya qatê duda, derê otaxa xebatê vekir, çû hundur, nişkêva ç’ev Nadir û Hinarê ket, orta otaxêda sekinî.

         — Gulê?.. Te xêre? – Nadir jê pirsî. Gulê quremîş bûbû, cîda sekinîbû, nikaribû caba wî bida. Fikra wê bend bûbû, nikaribû menîk bidîta.

         — Te çira usa xwe xemilandye? – gava Nadir dît Gulê caba wî nade, bi eks cara duda jê pirsî. Eva yeka Gulê keder hat.

         — Kax’azek min lazime, — ewê bi hêrs got, — ez hatime bibim.

         — Ewe, dengê wêye! — bû zarîna Hinarê. — Ez hetanî bimrim, nikarim wî dengî bîr bikim!

         Nadir zûr bû ç’evê Hinarê nihêrî, paşê vegerya ser Gulê.

         — Erê? Dêmek tuyî? Te çima usa dikir? Xemla te bona çye?

         Gulê caba wan neda, nêzîkî textê xwe nebû, qiç’ê zivirî, derket.

         Rojtira mayîn Gulê nehate ser xebatê. Çendekî şûnda pê hesyan, wekî erza xwe daye ji xebatê aza bûye û cîguhastî şeherekî mayîn bûye.

 

s.1979-a