LÛLE-KIVAV

 

 

LÛLE-KIVAV

 

 

          Ezî li sax’lemîxanême. Hewa vira temize, xweşe, tebyet gelekî bedewe. Paşî qedandina hemû kivşkirinêd doxtira em wedê xweyî aza usa derbaz dikin, çawa ku dilê me dixwaze. Lê dilê min berbi tebyetê dikşîne. Tebyeta vira gelekî mînanî tebyeta gundê meye û wexta êş-êşûk ji min dûr dikeve, min hew tirê ezî dîsa zarome, li gundê meme û têr nava mêrg û çîman, deşt û zozan, gelî û gebozê wî digerim. Pişika min, ku derew neê ji hewa bajêre jerdadabûyî jeng girtye, tê bêjî vêderê fire bûye, û ez ac-ac hewa temiz dikişînim, dilê xwe rehet dikim. Û qe nizanim roj çawa tên, derbaz dibin. Eva çend rojê minin, wekî virame, lê min tirê çend sehetim. Eva hewa temiz û ev tebyet besin, wekî hemû êş-êşûk ji merîê mînanî minî motacê tebyetê dûrkevin. Difikirim: nava vê hewa mînanî ronaya ç’eva temizda, nava vê tebyeta beyanîye batinîda îzna merya tune nexweşbe. Axir qe ne nêzîkî aqilane: nexweşî û ev hewa, tebyeta batinî. Lê çi bikî, usa jî diqewime. Tebyet jî gele cara komekê nade. Wî çaxî bixwazî, nexwazî, gotî berbirî doxtirabî, wan hemû mecal-mikana biqedînî, çi ku wana kivş kirine.

          Ji wan mecal-mikana, ku doxtira bona min kivş kirine, yek jî ewe, wekî gerekê bikevme vana ava medenîê. Çi rast raste – du-sê rojêd pêşîê, gava ez ewqasî motac û maşoqê vê tebyetê bûm, xwera nava tebyetêda digeryam, min bîr dikir, wekî gerekê bikevme vana. Lê wedê vana jî sibê zû bû, paşî teştê, wedekî usa, gava min qet nedixwest bême hundurê avayî jî. Û gava doxtir pê hesya, wekî ez hetanî nha hela neketime vana, mirûzê xwe kir, lê tişt negot. Eva yeka dha min keder hat. Min texmîn kir, wekî rast nekirye. Hewa û tebyet alîê xweda, dû-derman, mecal-mikanêd doxtiraye kivşkirî jî alîê xweda wê komekê bidin, wekî nexweşya min hevekî sivikbe.

          — Axir, ew çi kivş dikin, bona kara mine, — min xwexwa xwera got û qirar kir hema sibêda seheta kivşkirî herim bikevme vana ava medenîê.

          Sibetirê bi kincê malê, min pêjgîra xwe kire bin milê xwe û peyabûm qatê binerd. Vana wêderê bûn. Sivderê fireda êpêce merî ser kursya rûniştibûn. Hinek ketibûn vanaê, derketibûn, hêsa dibûn, hinek jî hîvya sirya xwe bûn. Min jî kursîkî aza dît, ser rûniştim û hîvîê mam hetanî sirê digihîje min.

          Min dîna xwe da merîê rûniştî. Gelek nas bûn, lê hinek jî nenas bûn. Yan teze hatibûn, yanê jî min ew texmîn nekiribûn. Nişkêva ç’evê min kulfeteke pîr ket. Sifetê wê usa nas bû, usa nas bû, wekî îdî min nikaribû ç’evê xwe jê dûrxista. Ez zûr bûm, min lênihêrî. “Xwedê, min ev kulfet kîderê dîtye?”, — min dilê xweda ev pirs diwekiland, lê dikir, nedikir, nedikete bîra min. Gelekî çerçirîm, lê min usa jî bîr neanî, gava xebatçya vana gazî min kir û got, wekî vana azaye, ez dikarim bikevmê.

          Paşî vanaê, gava ez vegeryame wê sivdera fire, min dîna xwe daê ew kulfet îdî ne li wir bû. Wî çaxîda îdî tabetî nekete min. Diqewime, ne, gava merî dixwaze tiştekî bîne bîra xwe, dike, nake, nakeve bîrê, çiqasî berxwe dikeve. Ya min jî usa bû. Min çi dikir, nedikir, nedikete bîra min.

          Wextê nanê nîvro em çûne xwarinxanê. Min dîna xwe da merîê rûniştî. Ew kulfet çend texta wêda rûniştibû. Dîsa zûr bûm, min lênihêrî, serê xwe kire ber xwe, bi desta ç’evê xwe girt, xwest bînime bîra xwe. Min kir, nekir, dîsa nekete bîra min. Paşê merî hatin dora textê orta min û wêda rûniştin, û ew îdî minva nehate kivşê.

          Paşî nanxwarinê mera bûbû xeyset derkevne hewşa sax’lemîxanê. Vê carê jî em derketine hewşê û hevekî xwera geryan. Min dît ew jî derketye, du kulfet jî rex ketine, hêdî-hêdî digerin. Kulfetek êpêce cahile, lê ya mayîn navsereye. Min rind dîna xwe da wê kulfetê, ku min nas dikir, lê nedikete bîra min, wekî min kîderê ew dîtye yanê çawa wê nas dikim. Lingê wê kulfeta nasa mine pîr usa zirav bûn, tê bêjî eve wê bin giranya wêda bişkên. Ew jî lingê xwe gelekî fesal davêje, tê bêjî wê qezyaê texmîn dike. Ç’ermê rûê lingê wê (pêlava pêkiribûn) qerçimîye, çawa dibêjin, ruh têda nemaye. Lê porê wê reşin, qe têlekî spî navda tune. Xwedê jê bixwaze, ez nizanim, porê xwe reng dike yanê rastîê jî reş mane. Her tenê rind tê kivşê, wekî ew porê wêye reş û sifetê wêyî qerç’omekî hevdu naên, çawa tu bînî porê cahilekê daynî ser serê yeke pîr. Ew kulfeta cahil jî, raste, rex ketye, lê hîmlî kulfeta mayînra xeber dide. Ew kulfeta nasa min tev wan diçe, serê xwe kirye ber xwe, qe tevî xeberdana wan jî nabe.

          — Ê, mala xweyê kalbûn-pîrbûnê bişewite, çi tîne serê merya, — hevalekî emirda êpêce mezin, ku kêleka min sekinî bû, got. – Ewê kulfeta hanê pîr divînî? Zanî, wextê xweda yeke çiqase beter bû. Lê nha divînî, ketye çi halî?

          — Tu jê nas dikî? – min jê pirsî.

          — Çawa nas nakim? Doxtire…

          Min îdî peyhatina xeberdana wî nebihîst. Pêra-pêra kete bîra min, wekî min ew kulfet kîderê dîtye.

           

          …Vir panzdeh sala pêşda ezî nexweşxanêda paldayî bûm. Ew du roj bû ez opêrasîa kiribûm, nava cî-nivînada bûm, gava nexweşekî giran anîne palata me. Eva kulfeta, qîzeke cahil û xortek pêra hatin. Em pê hesyan, wekî jina wî, qîza wî û zevê wîne. Ji xeberdana wan û doxtira hate kivşê, wekî kula cîê xwarina nexweş teqyaye û halê wî gelekî girane. Dema usada çi lazim bû doxtira kir. Ji xeberdan û berbirîbûna doxtira hate kivşê, wekî jina wî jî doxtire. Ewê eşkere ber me doxtirara got, wekî dixwaze filan profêsor, ku wî çaxî rêspûblîkaêda xîrûrgê lapî eyan bû, mêrê wê opêrasîa bike. Doxtira ç’evê hev nihêrîn, lê dengê xwe nekirin. Ew û zevê xweva dêrîva derketin, çûn. Lê qîz cem bavê ma.

          Kerevata wî pêşberî ya min bû, bala min hertim lêbû, her tişt minva rind dihate kivşê. Birîna min usa bû, wekî ez nikaribûm welgeryama ser kêleka, hertim ser piştê bûm û ç’evê min li wî nexweşî bû.

          Qîzê kursîk hilda, rex bavê rûnişt. Bavê destê wê girt, mizda, paç kir, bi hisret ç’eva nihêrî. Ewê jî çend gilî bavêra gotin, lê dîna wê timê dêrî bû. Hetanî dê û mêr profêsor anîn, ewê carekê, duda xwest rabe, lê bavê destê wê berneda, paç kir. Wexta qîzê dixwest rabe, bavê digotê:

          — Tu dixwazî herî? Erê, lê, ne keç’ika te biç’ûke. Here, bigihîje keç’ika xwe, — lê destê wê bernedida.

          — Tişt nake, merî cem hene, wê xweykin, — ewê bê dilê xwe digote bavê.

          Wexta ewê usa dêrî dinihêrî, min tirê ç’evê wê rya profêsore. Lê wexta ewê wî halîda bi dilsarî bavêra xeber dida, min texmîn kir, wekî dilê wê ewqasî jî ser bavê naşewite. Merya texmîn nedikir, wekî ew bavê wêye wî halîdane. Te tirê bav jêra nenase û ew her tenê bi zorê borcê xwe diqedîne. Rûva her tişt cîê xweda bû: kêleka bavê rûniştibû, carekê, duda jî wa serra ber dilê bavêda hat, lê kinêzaya qîzê nedihate kivşê.

          Xulese, nişkêva derê palatê vebû, profêsor, jina wî nexweşî, zevê wî û doxtirê mayîn hatine hundur. Qîz ji cîê xwe rabû, çû kêleka mêr sekinî. Profêsor rind nexweş nihêrî, çend pirs danê, jina wî û doxtirê mayînra tevayî ji palatê derket.

          Xêlekê şûnda hatin nexweş hildan, birin, wekî opêrasîa bikin. Êpêce wext derbaz bû, gava nexweş dîsa şûnda anîne palatê, kirine nava cya. Em pê hesyan, wekî profêsor bi xwe opêrasîa kirye, lê çetin xilaz bibe. Bin narkozêda opêrasîa kiribûn û nexweş hela ser hişê xweda nehatibû. Anîn hatin aparat danîne kêlekê, serê derzya qalim kirine tamara xûnêye sereke, qinyat danê. Jin orta palatêda diçû, dihat, lê qîz dûr sekinî bû. Wan herdua jî hey car-cara dîna xwe didanê, çika nexweş ser hişê xweda hat yanê na, wekî dinê bi tu tiştî nîşan nedidan, wekî bona wî halê nexweş berxwe dikevin. Teê bigota ew bona wan merîkî xerîbe. Gava dîtin, wekî nexweş ser hişê xweda tê, jin ber sêrî sekinî, lê qîz jî hat kêlekê rûnişt. Çawa nexweş ç’evê xwe vekir, tam ser hişê xweda hat, qîz dît, destê wê hilda, da ser ç’evê xwe, paşê anî ber devê xwe û bi lêvê spîçolekîye bê ruh paç kir. Gava ç’ev jinê ket, mirûzê xwe kir, cotkê enya xwe tevhevkir, wî halîda çiqasî dikaribû bi hêrs gotê, wekî biceme here, ber ç’evê wî nekeve. Me – nexweşê palatê – gişka ev gotina wî bihîst. Jinê avrûke tûj daê, dengê xwe nekir, dêrîva derket. Qîzê xwest bide pey, lê bavê destê wê berneda, serê xwe vegerand, zûr bû qîzê nihêrî. Gerekê merya bidîta, wekî wî halîda ewî bi hizkirin û hisreteke çawa qîzê dinihêrî! Wexta qîz ji kerevata wî dûrdiket, dîna wî hema usa lêbû, lê gava ji palatê derdiket, zûr dibû, dêrî dinihêrî, ç’evnihêrya qîzê bû. Û wexta qîz derengî diket, ç’evê wî diqulibîn, min dilê xweda digo eve ruhê xwe bide. Lê gava qîz derda dihat, ç’ev qîzê diket, te digo ruhê wî teze dibe: bengzê wî xweş dibû, ç’irûsya ç’evê wî zêde dibû, te texmîn dikir, wekî demekê êşa xwe bîr dike, bi heyr û hisret qîzê dinihêrî. Lê wexta ç’ev jinê diket, dihat bibiece, berî jinê dida, lê wexta ewê nedixwest here, wî halîda hizing dida xwe, dixwest rabûya. Jinê ji me, nexweşa, şerm dikir, mecbûr dibû jê dûrkeve.

          Êvarê dereng nehîşt qîz cem bimîne:

          — Tu here, zara te biç’ûke, — gotêda.

          Ya jinê hemîn nedixwest rûç’kê wê bibîne. Her tenê qayîl bû, wekî zeva cem bimîne.

          Wê şevê ewî belengazî çi dît, bira her tenê ser wîdabe. Birîna min teze bû, min jî wê şevê ç’ev nedane hev. Hertim bala min lêbû. Devê wî zya dibû, ancax zimanê xwe dihejand.

          Zevê timê lîmona tûzîkirî lêvê wî dida, wekî qe na hevekî tîbûna wî bişkê. Lê dihate kivşê, tîbûna wî nedişkest, bi destê xweye siste bêruh destê zevê digirt û dixwest lîmonê temamî bike devê xwe, daqurtîne. Lê, hilbet, zevê nedihîşt. Çend cara jî av jê xwest, lê, femdarî bû, îzn tunebû, zevê nedaê. Wexta dixwest ç’evê xwe bigre, nîvîda dihatine girtinê, reşkaya ç’eva hevraz diçû, diqulibî, her tenê spîkayî dihate kivşê. Zevê qe deqekê ç’ev nedane hev, hey carna, wexta rûdinişt, dihênijî, lê pêra-pêra hişyar dibû û bona nexweş çi lazim bû dikir. Xûşka doxtirîê û doxtirê nobedar timê diçûn, dihatin, teselya nexweş dikirin, derzî dikirin. Xûşka doxtirîê carekê, duda zevêra got, wekî here otaxa doxtirada hevekî hêsabe, ewê miqatî nexweşbe, lê zeva qayîl nebû. Ew usa jî hetanî sibê ber nexweş ma, xweykir.

          Ç’ar-neç’arî nexweş sibe safî kir. Wextekê me dîna xwe daê – dê û qîzê wê xwe rind xemilandine, hatine hundur. Paşî derzîkirina bi sirê nexweş teze ç’evê xwe dabûne hev. Qîzê qe derheqa bavêda nepirsî, hilda gote mêr:

          — Te îşev çawa derbaz kir, qe razayî yanê na?

          Mêr avrûke tûj daê, caba wê neda.

          Tiştek destê xwesîêda hebû, danî ser texte û gote zevê, wekî teştya wî anye, rûnê bixwe.

          Zeva ne nêzîkî texte bû, ne jî teştê xwar, dêrîva derket, çû.

          Dê û qîzê ç’evê hev nihêrîn, milê xwe bi ecêbmayî hilkişandin û herdu hevra nêzîkî texte bûn, ber rûniştin, çi ku anîbûn, danîn ber xwe, xwarin.

          Nexweş ç’evê xwe vekir. Pêşîê qîz dît. Bengzê wî xweş bû, zor cefakî mezin pê desta gazîkirê. Qîz nêzîk bû. Bavê destê wê girt, danî ser ç’evê xwe. Êpêce wext ser ç’evê xwe xweykir, paşê ancax destê wê hilda paç kir. Zûr bûbû, qîzê dinihêrî. Nihêrî, nihêrî, paşê hêdî ç’evê xwe nîvîda girtin. Êmê cix’arekê wa temijî. Paşê ç’evê xwe vekir û jin dît.

          — Ne min tera gotye, ber ç’evê min nekeve, — gotê û xwest hizingê bide xwe, rabe, lê taqet tunebû. – Te çi anî serê min, hemîn anî, nha jî hatî vî halîda dilê xwe min xweş dikî? Biceme, van dera here, ber ç’evê min nekeve.

          Jinê dîsa avrûke tûj daê, tişt negot, bi hêrs derkete sivderê.

          Qîz dûr sekinîbû, tişt negot, ber dilê bavêda nehat. Nexweş zûr bû ban nihêrî. Xêlekê şûnda dîsa reşkaya ç’evê wî niqo bû, her tenê spîkayî hate kivşê.

          Wî çaxî ber pencera me (em qatê yekê bûn) bû zarîna yekî. Nexweş pêra-pêra ç’evê xwe vekir, gazî qîzê kir û gotê:

          — Ew dengê birê mine, here, bîne were.

          Qîz bê dilê xwe dêrîva derket. Çend deqa şûnda paşda hat û bavêra got, wekî apê wê nîne.

          Nexweş dîsa ç’evê qîzê nihêrî, xwest destê xwe hilbire, lê îdî qewat tunebû. Qîzê femkir û destê xwe da ser ç’evê wî, lê bala wê li dêrî bû, dihate kivşê hîvya dê yanê mêr bû. Destê wê êpêceyî ser ç’evê nexweş ma. Wexta destê xwe hilda, nexweş ç’evê xwe vekir, gotê, wekî destê xwe bide ew paçke. Qîzê destê xwe danî ser dêv. Ewî bi lêvê ziha paç dikir, paç nedikir, jê têr nedibû. Gava te bengzê qîzê dinihêrî, pêra-pêra dihate kivşê, wekî kirina bavê ne bi dilê wêye. Ne ku bona wê yekê, wekî ber bavê dikeve, dibîne bav ber helibelêye, lê kirina bavê ber ç’evê wê çawa sivikayî tê kivşê, wê xweş naê. Wî halîda bav hisreta wê bû, lê ewê ew yek yan fem nedikir, yanê jî nedixwest femkira. Bav derdê xweda nîbû, derdê qîzêda bû. Gelo qîzê ev yek didît, texmîn dikir? Lê ji her tiştî dihate kivşê, wekî talaşa wê nîbû.

          Dîsa ber pencera me bû zarîna ewî dengê nas. Nexweş xwest tiştekî bêje, lê qîzê qe alîê wî jî nenihêrî, hilda gotê, wekî ew merîkî nenase, nizanim çi lê qewimye, hewşa nexweşxanêda diçe, tê, dike zare-zar.

          — Tu jî ha divêjî “birê mine”. Birê teyî çivanî? – qîzê wa bi sert gotina xwe xilazkir.

          Nexweş zûr bû ç’evê wê nihêrî, eks vebeşirî, nîşan da, wekî gotina wê bawer nake, lê dengê xwe jî nekir.

          Doxtir hatin teselya nexweş kirin. Xûşka doxtirîê ew dîsa derzî kir. Xêlekê şûnda tê bêjî nexweş hevekî temijî, ç’evê dane hev.

          Wî çaxî dê derda hat. Tiştekî pêçayî dêstda bû. Dê û qîz çûn ber textê nanxwarinê rûniştin, kaxezê pêçayî vekirin. Lûle-kivav bûn nava çend nanê loşda pêç’ayî. Herdua destpê kirin nanê xwe xwarin. Serê xwe kiribûne ber xwe dixwarin, nexweş bîr kiribûn. Nanê xwe têr xwarin. Herçê mayî qîzê nava nanê loşda pêça, hilda, bir kire qutya kêleka kerevata bavê.

          Wî çaxî zeva derda hat, çû ser serê xezûrra sekinî, êpêce wext zûr bû, lênihêrî. Xwesî û jin jî çûn kêlekê sekinîn. Êmanekî kin hersê jî ker sekinîn, paşê ji kerevatê dûrketin. Zevê bi hûrgilî pirsî, wekî nexweş çawane, qe çi xwarye, çi gotye. Dê û qîzê serra-berra caba wî dan, paşê xwesîê guhê zevêda tiştek got. Zevê çawa nîşana qayîlbûnê serê xwe hejand, hevekî sekinî, paşê dêrîva derket, çû.

          Paşî çûyîna zevê dê û qîzê du kursî kişandin, ser rûniştin, pişta xwe nexweşda kirin, şîrin-şîrin xeberdan. Hey xeber didan, hey jî hêdî dikenyan. Qe carekê yek piş xweva nezivirî, dîna xwe neda nexweş, gelo çika halê wî çawane.

          Nexweşê palatê temam ser linga bûn, derdiketin, digeryan. Her tenê ez nava cyada bûm, ser piştê paldayî bûm û bêy xwestina xwe bûbûm şedê van yeka. Min ev gişk ber ç’evê xwe didîtin. Wan herdua hela usa hevra xeber didan. Bala min him wan bû, him jî nexweş. Ewî carekê, duda ancax ç’evê xwe neyseyî vekirin. Merî ji wan ç’eva ditirsya. Nîvê reşkayê îda jorda nedihate kivşê, spîkayî jî lap şêlû bûbû. Çend cara xwest serê xwe bihejîne, lê nikaribû. Destê wî hemîn îdî nedihejyan.

          Wextê nanê nîvro bû. Nexweşê palatê gişk çûbûn xwarinxanê. Ji nexweşa her tenê ez û ew bûn. Xeberdana dê û qîzê hela hê kuta nebûbû. Dihate kivşê huceteke biç’ûk orta wanda hebû, çimkî car-cara bilind-bilind, bi hêrs xeber didan. Lê paşê dîsa serê xwe dikutane serê hev û xeber didan.

          Ber pencera me dîsa dengê ewê zarîna nas hate bihîstinê.

          — Dinihêrî, ew kelb dîsa hatye, — qîzê gote dê. – Bise, ez herim usa berîdimê, wekî ew emrê xweda rya vêderê bîr bike, — got û lez dêrîva derket. Dê da pey.

          Lê nexweş îdî ew deng nebihîst, çimkî bi tu tiştî nîşan neda, ne ç’evê xwe vekir, ne jî hejandineke mayîn kir. Hey car-cara lêva wîye jêrin direqisî.

          Dê û qîz hela nehatibûn, gava ew deng jî ber pencera me hate kerkirinê. Xêlekê şûnda dê, qîz û doxtirê palatê tevayî hatine hundur. Doxtir û jinê, gava nexweş wî halîda dîtin, ç’evê hev nihêrîn, bi zimanê latînî çend gilî hevra gotin, lê min fem nekir. Doxtir derket, çû, lê ew herdu çûn ber textê nanxwarinê rûniştin. Carekê, duda jî lêva nexweşe jêrîn reqisî, xwest ç’evê xwe veke, lê nikaribû, ç’evê wî nîvîda vekirî man. Nişkêva jin ji cîê xwe rabû, hat nêzîkî nexweş bû, hevekî dîna xwe daê. Xêlekê zenda wî girt. Paşê guhê xwe da ser bînê. Qîz jî rabûbû, hatibû kêleka dê sekinî bû û dîna xwe didaê. Gilîk-dudu hevdura gotin, lê min nebihîst.

          Dê ji hundurê palatê derket. Qîz jî carekê, duda orta palatêda çû, hat, paşê derkete sivderê. Xêlekê çûnda ew û doxtirê palatê tevayî hatine hundur. Doxtir nêzîkî mêrik bû, zenda wî girt, pê aparatê teselya xebata dilkê wî kir, serê xwe hejand, spîç’al kişande ser ç’eva.

          Her tişt femdarî bû. Mêrik wefat bûbû.

          Mirî usa cîda hîştin, derketin, çûn. Çend deqa şûnda xebatçîê nexweşxanê çardar anîn, cinyazê mêrik dane ser, spîç’al avîtine ser. Dê û qîz jî kêlekê sekinî bûn. Wexta cinyaz derxisrin, birin, ew herdu qe pey jî neçûn. Nexweşê mayîn ber derê palatê tijî bûbûn, lê kesek nedihate hundur.

          Dîsa ber pencera me bû zarîn. Dengî nas bû. Nava van du rojada min çendik-çend cara ew deng bihîstibû. Dê û qîzê destpê kirin hûrmûrê xwe berev kirin.

          — Mama, ew lûle-kivavê gava dinê me xwarin, ber me man, te danye kîderê? – qîzê ji dê pirsî.

          — Te danîne, naê bîra te? Hundurê qutya kêleka kerevata bavê tedanin, — dê gotê.

          Qîzê derê qutyê vekir, lûle-kivavê nava nanê loşda pêç’ayî ji qutyê derxist, kire çeltê xwe.

          Herdua jî rind dîna xwe dane wandera, çika tiştek bîr nekirine. Çawa bi ç’evê ziha hatibûne palatê, usa jî ji palatê derketin, çûn.

          Ber pencera me zare-zara wî dengê nas bû.

          Em paşê pê hesyan, wekî ew rastîê birê rehmetî bûye, wekî dê û qîzê nehîştine bê saxî birê xwe bibîne.

          Meyt du roja zerzemîna nexweşxanêda xweykirin. Wan herdu roja jî zare-zara wî ber pencera me kêm nedibû. Du roja şûnda me îdî ew deng nebihîst. Lê dengê zare-zara wî hetanî nha jî ber guhê mine…

           

          … Nha, wexta îdî kete bîra min, wekî min ew kulfet kîderê û çawa dîtye, min ji wî hevalê xwe pirsî:

          — Lê ewê kêlekê kêne?

          — Yek qîza wêye, ya dinê jî nasa wane. Eva weke çardeh-panzdeh salane zeva ji qîza wê dûrketye.

          Rast bêjim, gotina wî ez ecêbmayî nehîştim. Gerekê eva yeka usa jî bûbûya. Ew, çi ku nexweşxanêda qewimî, gotî bigîhanda vê yekê.