ŞUXULÊ MINÎ PÊŞÎN

 

 

ŞUXULÊ  MINΠ PÊŞÎN

 (Qisa slêstçî)

 

                  Min teze ûnîvêrsîtêt kuta kiribû. Ew du meh nîv bû, wekî ez çûbûm nehîêda dixebitîm. De, slêstçîê cahilî, xam, ku cîra nenase, binelya nas nake, wê çi bike? Min destpê kir nasya xwe da nehîê, meryara bûme nas. Çendek derbaz bû. Rojekê jî prokûror gazî min kir û got:

         — Eva sê mehe, wekî nehîêda gunekarî hatye kirinê, lê hetanî nha jî hela nehatye vekirinê. Hanê vî şuxulî hilde, pêra bibe nas û pêva mijûlbe.

         Min şuxul hilda û pêra bûme nas. Qinyatê şuxul gelekî kêm bûn û, çawa dibêjin, min gotî her tişt sifteda destpêkira.

         Qewmandin ha bûbû.

          Şev seheta 11-a tax’bûreke eskerîê rêda dice. Avtoajoê avtomaşîna pêşin dibîne, wekî merivekî bi kincê bajarvanîê kêleka rêda ketye. Avtomaşîne pêra-pêra disekinin û lêdinihêrin. Dîna xwe didinê, wekî ne mirye, dest xweda dikin avtomaşînê û tînin nexweşxana merkeza nehîê. Qumandar emir dike, wekî esker cîê gunekarî lê bûye rind xweykin hetanî mîlîsîa tê, bi xwe jî diçe elametîê dide mîlîsîaê. Mîlîsîa pêra-pêra diçe cîê gunekarî lê bûye û çi lazime dike. Cîê qewmandinêda eyan dibe, wekî tenê rêç’a avtomaşînê tê kivşê. Ew jî rêç’a tekera avtomaşîna “ÛAZ” bûye. Wekî dinê tu tiştekî nabînin û vedigerin têne merkeza nehîê.

         Mêrikê birîndar jî hemîn nexweşxanîêda bûye. Raste, mêrikî birîndar bûye, lê nikaribûye xeberde. Paşî sê seheta mêrik dimre. Û usa jî nikaribûye tiştekî bêje slêstçya. Eyan dibe, wekî kuştî Memedê Memed – binelîê gundekî nehîêye. Zewicye, zarê wî hene. Wê rojê çend dest kincê zara kirîne, kirye torpekî. Akta derheqa wan kincada nava şuxulda bû. Xênji van çend melûmetîê derheqa kuştî û tekerê avtomaşînêda tu tiştekî mayîn şuxulda tunebû. Û şuxul vî halida spartine min.

         Ez gelekî ser şuxulda fikirîm, rê û mecalêd vekirina wan geryam. Min gotî berê ewlin eyankira, çika Memed sehetê emrê xweye kutasîêda tevî kê bûye, kuda çûye, şev seheta 11-a çi şuxulê wî wandera hebûye, îlahî wexta cîê kuştinê weke 500-600 mêtrî ji gundê wan, weke 4 km jî ji merkeza nehîê dûre?

         Bi pirs-pirsyara min hevalê wî dît. Navê hevalê wî Abas bû. Ew û Abas tevayî çûne ber pêz.

         Min ji Abas pirs kir:

         — Tu çawa Memed nas dikî?

         — Ew par hate gundê me û çû ber pezê gundya. Ez jî diçûm ber pezê sovxozê. Me wî çaxîda hevdu nas kir û orta me gelekî xweş bû.

         — Te wê rojê Memed dît?

         — Belê, min dît. Ezî çolê bûm, ew hat, wekî here gundê me. Ez û wî tevayî rûniştin, me êpêceyî xeberda. Paşê rabû minra got, wekî gundda çend mala heqê wî nedane, diçe heqê xwe berevke. Me xatirê xwe ji hevdu xwest û ew berbi gund çû, ez jî çûm gihîştim kerîê pêz.

         — Wexta we rûnişt xeberda, te tex’mîn nekir, wekî ewî kêfxweşe yanê na?

         — Na, min tex’mîn nekir, tu bîn jê nedihat, xwe şaş nedikir. Bi tex’mîna min, ewî venexwaribû.

         — Gundê weda, xênji te, nasê wîye nêzîk kîne, ew dikare here mala kê?

         — Wê here mala Eslan. Orta wî û Eslan gelekî xweş bû. Nikare biqewime ew here gundê me û neçe mala Eslan.

         Ez çûme gunê wan. Min Eslan dît û jê pirsî:

         — Wê rojê te Memed dîtye?

         — Belê, min dîtye. Çawa Memed bê gundê me, min nevîne, vegere here, qe tiştê usa dive? Em zûda hevdu nas dikin. Me gelekî hevdu hiz dikir. Ez korbim bona Memed. Çi gava dikeve bîra min, dilê min, dûrî zara, qul dibe. – Eslan hevekî xwe ker kir, paşê serda zêde kir. – Qe tiştê usa dibû, Memed bê gundê me û neê mala me? Yanê jî ez herim gundê wan û neçim mala wan? Axir me gelekî hevdu hiz dikir.

         Eslan axîneke kûr rahişt û xwe ker’ kir. Min rind dîna xwe da Eslan. Bejnêda yekî kinî navmilfireye. Yaşê xweda 30-32 salî ancax hebe. Porê wî kurîşkin, ç’evê wî sûtin. Hela nehîêda minra gotibûn, wekî merivekî nandare, zû nêzîkî merya dibe, gelekî hiz dike merîê kesîbra hevaltîê bike.

         — Axir eva çend mehe eva qetla bûye, çira hetanî nha şuxul venebûye? – Eslan ji min pirsî û min tex’mîn kir, wekî bona kuştina Memed gelekî ber xwe dikeve.

         — De em jî dixebitin, wekî wî şuxulî vekin, — min gotê. – Bona wê yekê hûn  jî gotî komekê bidne me.

         — Ez hazirim, çi ku ji destê min bê, komekê bidme we, wekî ev neheqî bê vekirinê, gunekar cezê xwe bistîne.

         — Memed hatibû gundê we çi?

         — Hatibû heqê xwe topke.

         — Gişk top kir?

         — Na, ewî minra go, wekî wê careke mayîn jî bê, çimkî çend mala heqê wî nedane.

         — Hûn gelekî cem hev man?

         — Weke du-sê seheta. Em hela tevayî çûne mal.

         — We malda çî kir?

         — Malda wê çi bikin? Xwedê çi kiribû qismet, me nanê xwe xwar.

         — Îç’ke pêra hebû?

         — Lê bê îç’kê dibe?

         — Memed gele vexwar?

         — Ez tera rast bêjim, orta Memed û îç’kê xweş bû. Ewî wê rojê mala meda çend fîncan araq vexwarin.

         — Ew kêfxweş bû?

         — Belê, kêfa wî êpêceyî xweş bû.

         — Malda sere xwe danenî, raneza?

         — Na, min kir-nekir nema. Go ezê herim, şuxulê min heye.

         — Malda hûn herdu tenê bûn?

         — Na, kulfeta min jî male bû. Xênji me sê cînarê me jî ser texte hazir bûn.

         — Kî bûn? Navê wan bêjî?

         Eslan nave hersêka jî got.

         — Te ew tenê verêkir?

         — Na, ew hersê cînarê me jî minra derketin, lê mera nehatin sere rê.

         — Paşê çawa bû?

         — Paşî çûyîna lawika ez û wî sere rê sekinîn. Em weke du seheta man. Avto tunebûn. De tu zanî gundê wan weke 20-25 km ji hev dûre. Gundê me jî weke 3 km ji rya sereke dere. Gava me dît avto tunene, ez hetanî perê gund pêra çûm. Lê ewî îdî nehîşt, wekî ez pêra herim hetanî rya sereke, xatirê xwe ji min xwest, ez vegerandim, lê bi xwe jî peya da sere rê, wekî here bigihîje rya sereke.

         — Gelekî vexwarî bû?

         — Vexwarî bû, lê hişê wî serî bû, nedişewişî.

         — Tu nizanî, wexta çû tişt dêstda hebû yanê na?

         — Çend dest kinc kir’î bûn û kiribûn torpekî girtibû destê xwe. Ewî malda ew kinc nîşanî min dan û hela pirsî, gelo rindin yanê na.

         — Ya pera, tu nizanî, pere cem hebûn yanê na?

         — Axir orta min û Memed gelekî xweş bû. Ewî tu tişt ji min venedişart. Wê rojê jî ewî minra got, wekî hatye heqê xwe berev kirye. Minra go 200 manat berev kirye, weke 100 manatî jî gotî berevke.

         Ev pere nava şuxulda tunebûn. Pere çawa bûne, kê birye? Eva pirsa han hela eyan nîbû. Ez fikirîm, dibe dîtina menya undabûna van pera bibe mecala sereke bona vekirina vî şuxulî.

         — Tu îdî çi dikarî ser gotina xweda zêdekî?

         — Gotina min tune. Eger pirsê te hene, keremke, bide, ezê cabê bidim.

         — Vê gave pirsê min tunene, were kerema xwe bin van kax’azada qolke.

         Min kax’azê şedetya wî danê. Eslan ew qol kirin û paşda dane min.

         Min û Eslan klûba gundda xeber dida. Paşî çûyîna Eslan min gazî jina wî kir.

         — Kengê Memed hate mala we?

         — Nîvro bû.

         — Tenê hat?

         — Na, ew, Eslan, sê cînarê me tev hatine male.

         — Malda wan çi dikir?

         — Hevra xeber didan.

         — Çi xeber didan?

         — Guhê min ne ser xeberdana wan bû. Min nan hazir dikir.

         — Memed timê dihat mala we?

         — Çi gava lingê wî gundê me keta, ese dihat malê. Hizdikî Eslan ne mal bûya jî, dihat, zaro didîtin, hevekî rûdinişt, paşê diçû. Ewî û Eslan gelekî hevdu hiz dikirin.

         — Wê rojê te çi dikir?

         — Min nan hazir kir, danî ber wan û ez çûme fêrmê. Ez ç’êleka didoşim.

         — Memed kengê ji mala we çû?

         — Ez nizanim. Hetanî min ç’êlek dotin, ez vegeryam, ew îdî çûbû. Min jî ji Eslan nepirsî, wekî kengê çûye. Wexta ez vegeryam, texteyî hela hilnedayî bû.

         — Wexta tu vegeryayî, Eslan ku bû?

         — Eslan malda ser dîvanê palda bû, cînarê me jî çûbûn. Hetanî min texte berevkir, terî jî kete erdê. De, payîza dereng bû, ro zû diçû ava.

         — Te zanibû, wekî Memedê wê rojê biçûya yanê na?

         — Na, min nizanibû, ne jî pirskiribû. Memed jî derheqa çûyîna xwe, mayîna xweda tu tişt negot.

         — Wexta Memed hate mala we, destevala bû yanê tiştek dêstda hebû?

         — Torbek dêstda bû. Zarara weke du kîlogram konfêt kirîbû, kiribû torbe. Wexta derxist da min, min dît, wekî çend dest kincê zaraye tezene. Minra got, wekî bona zarê xwe kirîne.

         — Wexta Memed konfêt dane te, Eslan wira bû yanê na?

         — Na, Eslan ne wira bû. Paşê jî min bîr kir, wekî Eslanra bêjim, ku Memed konfêt zarara anîne. Bêy gotina min jî Eslan zanibû, wekî Memed tu cara destevala ser zarada naê.

         Berî wê Eslan jî minra gotibû, wekî wexta Memed dihate mala wan, destevala ser zarada nedihat, wanra konfêt, galêt yanê jî êmîş danî.

         Min yek-yek wan hersê cînara jî kir, anîn klûbê û slêstî kirin. Hersêka jî gotin, wekî tevayî hatine mala Eslan, tevayî nan xwarine, tevayî jî ji male derketine. Wextê ji male derketine, her yek wan çûye ser şuxul-emelê xwe. Eslan û Memed jî berbi rê çûne. Eslan çûye, wekî wî verêke. Xênji wê yekê ew haj tu gilî-gotinêd mayîn tunene.

         Dêmek, tenê daye sere rê û berbi rya sereke çûye, wekî avtomaşînekê syarbe, here gundê xwe. Min zanibû, wekî wêderê, li rex rya sereke, bûfêtek heye. Fikra minra derbaz bû, ku dikare çube bûfêtê. Wexta çube bûfêtê, nikare biqewime, wekî bûfêtçî wî bîr neyîne.

         Ez çûme bûfêtê. Kesek hundurda tunebû. Min şiklê Memed derxist, nîşan daê.

         — Tu vî merivî nas dikî? – min ji bûfêtçî pirsî.

         — Belê, — bûfêtçî got. – Gele cara hatye vira, tasek-dudu vexwarine, paşê lêdaye çûye.

         — Orta wî û îç’kê xweş bû?

         — Vedixwar, lê ne ewqas. Zef-zef du-sê tas vexwara.

         — Tu zanî çi hatye sere Memed?

         — Çawa nizanim, temamya nehîê zane ew kuştine û hela hetanî nha şuxulê kuştina wî nehatye vekirinê.

         — Naê bîra te, wê roja qezya bû Memed nehate bûfêtê?

         — Rind tê bîra min, hela sibe zû bû, teze min derê bûfêtê vekiribû, wexta Memed derda hat.

         — Tenê bû yanê merî pêra hebûn?

         — Tenê bû.

         — Dîsa araq vexwar?

         — Belê, weke 200 gram araq vexwar.

         — Tiştekî mayîn nek’irî?

         — Konfêt k’irîn û got, wekî wê here gundê Eslan, bona zarê wî dik’ire.

         — Lê wexta ji gund vegerya, nehat bûfêtê?

         — Na, min îdî Memed nedî.

         — Tu seheta çenda bûfêtê dadidî?

         — Seheta şeşa.

         Min dî, wekî bûfêtçî rast dibêje, çimkî Memed êvarê seheta hevta ji gund derketye, hetanî hatye gihîştye vêderê, bûfête îdî dadayî bûye.

         Van pirs-pirsyara çetinayîke mayîn jî pêşda anîn. Lazim bû pêra-pêra biçûma cem doxtir, çimkî vana gişka yekdengî digotin, wekî Memedî vexwarî bûye, lê fikra doxtirîêda nivîsîbûn, wekî wexta cendek qelaştine, nehatye îzbatkirinê, ku ewî vexwarî bûye.

         Akta doxtirîêda nivîsîbûn, wekî mirin pêşda hatye rûê şikestina hestuê katara studa. Wexta vekirin û lênihêrandina meyt bedena wîda, cîê xwarina wîda spîrt tunebûye.

         Min ev akta doxtirîê danî ber doxtirê sereke û gotê:

         — Min çiqas merî slêstî kirine, gişk dibêjin, wekî ewî wê rojê vexwarî bûye. Lê aktêda jî nivîsîne, wekî venexwarîbûye. Em çawa fem bikin?

         Dixtir min nihêrî, vebeşirî û got:

         — Ji gotina te tê kivşê, wekî Memed êvarê seheta hevta ji gund derketye. Gundya jî usa digotin. Naê îzbatkirinê, wekî ewî paşî seheta hevta îç’ke vexwarye yanê na? Mirye şev seheta duda. Ji vexwarinê hetanî mirinê hevt sheet derbaz bûne. Meyt sibetirê seheta deha hatye qelaştinê. 15 sehet derbaz bûne. Spîrt paşî vexwarina şeş seheta şûnda bi temamî derbazî nava xûnê dibe û cîê xwarinêda tu tiştek namîne. Dikare biqewime, wekî fikra doxtirîê derheqa vexwarinêda rast nîbe, lê tiştek sed selefî raste, ew ewqasî kêfxweş nîbûye, wekî bikeve, hestûê katara stûê xwe bişkêne. Ew kuştine. Eva ji alîê doxtirîêda. Lê şuxulê we jî hema ewe, wekî bidne îzbatkirinê, ku kuştine, kê kuştye, bona çi kuştine, — ser van xeberê xweye axirîê doxtir kenya û destê xwe stûê minra bir. – Wexta lazimbe, derheqa çi pirsêda şika te hebe, keremke were bal min. Ez hertim hazirim komekê bidme pismamê xwe.

         Raste, kara van pirs-pirsyara gelek bû, lê tu komek hela vê gavê nedidane vekirina şuxul. Tiştek jî minra eyan bû. Ew peya neçûye, avtomaşînê syar bûye, rêç’a tekerê wê mînanî rêç’a tekerê avtomaşîna “ÛAZ” bûne. Lê gelo ew çap tenê çapa tekerê “ÛAZ”-êye?

         Bona caba vê pirsê bistînim ez çûm cem injênêrê yektya nehîêye tezekirina têxnîka malhebûna gundîtîê. Înjênêr hevalê minî nêzîk bû.

         — Tekerê kîjan avtomaşînê “ÛAZ”-êra dibin yanê jî tekerê “ÛAZ”-ê kîjan avtomaşînêra dibin? — min jê pirsî.

         — Beraya tekerê avtomaşînêd bi duruşma “Vîlîs”, “Volga” û “ÛAZ” weke heve, — ewî caba min da. – Tekerêd wan avtomaşîna hevdura dibin, îlahî tekerêd pêşin. Zivistanê gelek usa dikin bona çûuîn-hatin dha bêqezyabe.

         Nehîêda êpêce avtomaşînêd “Vîlîs”, “Volga” û “ÛAZ” hebûn. Ji gişka hindiktir “ÛAZ” bûn. Ew nehîêda 5 heb bûn. Min teslîmî înspêktorê GAÎ kir, ku bizanibe, bin kîjan avtomaşînêda ev tekere hatine guhastinê.

         Rojtira mayîn ez çûme gundê Eslan bona pê bihesim, çika wê rojê çi avtomaşînêd “Vîlîs”, “Volga” û “ÛAZ” derbaz bûne yanê hatine wî gundî û vegeryane.

         Gundda tu kesekî tu tiştekî pak minra negot. Ez zivirîm bûfêta ser rê. Min ji bûfêtçî pirsî:

         — Gelo wê rojê wê rêra berbi wî gundî avtomaşînêd bi wan duruşma çûne yanê na?

         Bûfêtçî got:

         — Baş naê bîra min, lê çiqas ku ez tex’mîn dikim, “ÛAZ”-eke komekdarya lez berbi wî gundî çû.

         — Naê bîra te çi wext bû?

         — Bawer bikî sheet 5-6 hebû.

         Ez zivirîm, hatim merkeza nehîê. Îdî dereng bû, ez çûme malê, neçûme mîlîsîaê. Wî çaxî ez mêvanxanêda dimam. Şev ez gelekî ser gotina bûfêtçîkda fikirîm, lê hela tiştekî zelal tunebû.

         Sibetirê min ji înspektor pirsî, wekî çika çi kirye.

         — Min hemû maşîne nihêrye, — ewî got. – Tek bin “Volga”-kêda tekerê “Vîlîs”-ê hene. Ew maşîna xwexwetîêye. Ez xweyê wê rind nas dikim, merîkî hemdê xweye û qe aqilê min nabire, wekî ew tiştê usa bike.

         Lê min gazî xweyê “Volga”-ê kir, anîn cem xwe. Merîkî bejnêda orte, emrê xweda weke 45-50 salî, demqemer, ç’evne gire reşe lê derda het. Bi hemdê xwe selam da min û cîê xweda sekinî. Min selema wî wegirt, teglîf kir rûnê û rind dîna xwe daê. Dilê xweda ez înspêktorra qayîl bûm, wekî rastîê jî merîkî ha nikare gunekarîke usaye mezin bike. Lê ez borcdar bûm min jê bipirsya. Û min wî pirsî:

         — Wê rojê tu kîderê bûyî, te çi kirye?

         — Naê bîra min, ez nikarim bêjim, wekî wê rojê ez kîderê bûme û min çi kirye. Ez te didime bawerkirinê, wekî rast dibêjim, naê bîra min wê rojê ez kîderê bûme û min çi kirye.

         Ewî ev gotina xwe ducar kir û usa dilê xweyî sax’ got, wekî min sed selefî ji gotina wî bawer kir.

         — Tu zanî, — min gotê, — wekî wê şevê merî avîtine bin avtomaşînê. Avtomaşîna, ku wî merî  xistye, tekerê “ÛAZ”-ê binda bûne. Vêderê jî tenê bin avtomaşîna teda tekerê “ÛAZ”-ê hene. Te derheqa vê yekêda çi bêjî?

         — Ezê çi bêjim? – ewî gotina min wekiland û beşerxweş bû. – Nebî tu difikirî, wekî min ew merî avîtye bin avtoê? Ez te didime bawerkirinê, wekî tiştekî usa nebûye. Eva çend sale ez wê maşînê dajom, lê hetanî roja îroyîn qe carekê xebatçîê GAÎ ez nedame sekinandinê. Çimkî çawa qeyde-qanûne ez usa diçim, têm. Raste, tekerê “ÛAZ”-ê bin maşîna mindanin, lê gur-gumanê min nagihîjin wî şuxulî. Kambax naê bîra min, wekî wê şevê ku bûme. Axir gele wext derbaz bûye. Dikim-nakim naê bîra min. Nha dixwazî bawer bike, naxwazî bawer neke, ew şuxulê teye. Lê ez sond dixum, wekî gur-gumanê min nagihîjin wî şuxulî.

         Min îzna wî daê, wekî here, lê pêra jî eşaretî daê, wekî bêy îzindayîna me cîkîda neçe. Ew ji cîê xwe rabû, bi maqûlî xatirê xwe ji min xwest, derket, çû.

         Ma ya “ÛAZ”-a û “Vîlîs”-a. Bona wê yekê, wekî avtomaşînêd nexweşxanîêye “ÛAZ” hebûn û wê roja kuştina Memed yek wan hatye wanderara derbaz bûye, min qirar kir bi resmî avtoajoê wan slêstî nekim, lê gazî wankim, hersêka tevayî bînim cem xwe û wanra xeberdim. Min usa jî kir. Gazî wan hersê avtoajoê nexweşxanê kir anî cem xwe. Min ji wana pirsî:

         — Wê rojê ji we kê nobedar bûye?

         Ji wana yek, ku nave wî Rafîk bû, tevîhev bû, cîê xweda nesitirî û dewsa cabê pirsî:

         — Çira çi wê yekêda heye? Ez bêjim ez bûme, çi wêderê heye?

         Ez fikirîm: eger wanra rast bêjim, dibe şuxul xirab bibe. Min caba pirsa Rafîk neda. Bin ç’evara lênihêrî. Na, Rafîk gelekî tevîhev bûye, cîê xweda nerehete. Ez zûr bûm min ç’evê wî nihêrî, lê pirs tomerî da.

         — Kê we Memedê birîndar anye?

         Hersêka hevra caba min da:

         — Me neanye, esker dîtye, anye.

         — Lê ji we kê wê rojê nobedar bûye?

         Hevekî xwe ker’ kirin. Herduê mayîn Rafîk nihêrîn. Ewî ev yek tex’mîn kir û sere xwe kire ber xwe. Weke deqekê xwe ker’ kir, paşê ç’evê min nihêrî û got:

         — Ez bûme.

         Min dît, wekî ç’evê wîda çiqas tirs heye, peşmûrde bûye, nikare cîê xweda rehet bisekine, tê bêjî ser derzya rûniştye.

         Min gote wan:

         — Ez zef razîme. Hûn dikarin herin.

         Wextê hersê rabûn herin, dîsa Rafîk vegerya ser min û bi dengekî lerizok pirsî:

         — Rast bêje, te çira gazî me kiribû? Gelo her tenê bona wê yekê, wekî pêbizanbî, çika wê rojê ji me kê nobedar bûye, erê?

         Min caba wî neda. Dengê wîra dihate kivşê, wekî tiştek vê ortê heye. Û dha gelekî şika min çû ser Rafîk.

         — Qe tiştek jî tune, — min gotê. – Her tenê min dixwest pê zanibim, çika wê rojê kî nobedar bûye. Nha dikarî herî.

         Çû hetanî ber dêrî, careke mayîn ser stûê xwe vegerya min nihêrî, avrûke tûj da min.

         Paşî çûyîna Rafîk ez çûme nexweşxanê. Min rêneme nihêrî, çika wê rojê ew bi çi marşrûtê çûye, çûye kîjan gundî. Lênihêrandinê nîşan da, wekî wê rojê Rafîk çûye sê gunda, gundê kutasîê ew gunde, ku bûfêt serê rêye û ji wêderê jî diçin gundê Eslan.

         Ji xeberdana min û doxtirê sereke eyan bû, wekî dê-bavê Rafîk gundê fêza gundê Eslanda dimînin. Û Rafîk wê rojê çûye wî gundî ne bona nexweşa, lê doxtirek birye wî gundî, çimkî dê-bavê doxtir wî gundîda dimînin.

         -Paşê kuda çûye? – min ji doxtirê sereke pirsî.

         — Ez nizanim kuda çûye, — ewî caba pirsa min da. – Her dikarim rast tera bêjim, wekî ew seheta 4-a ji merkeza nehîê derketine û ew bi maşînê seheta 9-a vegeryaye.

         — Lê kesekî jê nepirsye, wekî çira usa dereng vegeryaye?

         — Jê pirsîne. Ewî gotye, wekî çûye mala xwe, dê-bavê xwe dîtye, lema derengî ketye.

         Ez fikirîm: ewqasî, çiqasî Rafîk seheta neha vegeryaye, rya gundê wan jî gundê Eslanra derbaz dibe, Memed û Eslan jî hetanî seheta hevta ser rê bûne, wê şûnda Memed bi linga çûye hetanî ser rya sereke, dikare biqewime, wekî Rafîk rastî Memed hatibe yanê jî dikare kiribe avtomaşîna xwe anîbe. Dêmek, ew merivê kutasîê, ku Memed dîtibe û jêra xeberdabe, dikare biqewime Rafîkbe. Menîke mayîn jî hebû, ku ez usa bifikirim. Wextê min mîlîsîaêda herdu avtoajoêd mayînra tevayî Rafîkra xeber dida, ew nerehet bû, tevîhev dibû, tê bêjî tiştekî zane yanê haj pê heye.

         Îdî dereng bû. Rafîk jî çûbû mala xwe, nedibû min wê şevê jêra xeberda. Min hîşt, ez çûme malê. Ez fikirîm: hetanî sibê hela êpêce wext heye, ez gotî ser pirsekêda rind bifikirim, usa bikim, wekî ew nizanibe, ku şika min diçe ser wî yanê ez difikirîm, ku ew haj tiştekî heye.

         Sibetirê ez dîsa çûme nexweşxanê. Pê hesyam, wekî wê êvarê Memedê birîndar anîne nexweşxanê ji doxtira kê nexweşxanêda bûye. Minra gotin, ku filankes, bêvankes bûne. Min gazî gişka kir, anî otaxa doxtirê sereke û ji wana pirsî, wekî wextê Memedê birîndar anîbûne nexweşxanê, gelo Rafîk nexweşxanêda bûye yanê na.

         Gişka gotin, wekî wêderê bûye. Doxtirekî serda zêde lir:

         — Ne tenê wêderê bû, lê timê rex nexweş sekinî bû. Rind tê bîra min: reng lê çûbû, spîç’olekî bûbû. Hetanî wî çaxî min jê pirsî: “Rafîk, te çira usa rengê xwe avîtye? Xwe ne nexweşî?” Ewî minra got, wekî ne nexweşe, bona vî mêrikê belengaz ber xwe dikeve.

         — Rafîk hetanî kengê wêderê ma?

         — Hetanî kutasîê jî wêderê bû, — ewî got. – Wexta Memed mir, derkete sivderê. Gelekî ber xwe diket. Min hela jê pirsî, wekî dikare biqewime Memed qewmê wîbe, lema ewqasî ber xwe dikeve. Rafîk go, wekî ne qewmê wîye û tevhevbûyî derket, çû.

         — Lê kuda çû?

         — Ez nizanim kuda çû. Hetanî ez vira bûm, min ew nedît. Paşê ez lêdam çûme malê, çimkî wê rojê ez ne nobedar bûm.

         Ez pê hesyam, wekî nobedarê wê rojê kî bûye. Min ji wî pirsî:

         — Rafîk hetanî kengê vêderê ma?

         — Paşî mirina Memed ew derkete heyatê û kete avtomaşîna xwe. Êpêce wext têda ma hetanî doxtirê mayîn çûn. Wê şûnda avtomaşîna xwe ajot û çû. Kuda çû? Ez nizanim.

         Herneyse, ez pê hesyam, wekî sê-çar seheta şûnda vegeryaye. Ewî nava wan sê-çar seheta çi kirye, kuda çûye? Tu kesekî nikaribû caba vê pirsê bida. Ez gelekî dudil bûm: paşî şev seheta 2-a ewê kuda here û bona çi here? Eva pirseke gelekî ferz bû û gotî min zû xwera bida zelalkirinê. Gele tişt safîkirina vê pirsêda girêdayî bû, îlahî gava ew hetanî mirinê ji Memed dûrneketye û her tenê paşî mirina wî sê-çar seheta betavebûye. Ez gelekî ser vê pirsêda fikirîm û hatime ser wê nêtê, wekî lazime careke mayîn jî herim gundê Eslan.

         Ez bi wê nêtê çûme gundê Eslan, wekî dikare biqewime wextê ewî Memed hildabe û çûbe, merya ew dîtibin. Lema jî hema wê rojê pêra-pêra çûbe cem wan û wanra xeberdabe, wekî nebêjin, ku Rafîk Memed kirye avtomaşîna xwe û birye. Min zanibû, wekî wî gundîda yekî dilê wî ser Memed bişewite ew Eslane. Min usa jî zanibû, wekî gundda hurmeta Eslan geleke, gişk qedrê wî digrin. Ya mayîn, ew merîkî usa bû, wekî qelpî-qûlpî dorê tunebûn, rastîê hiz dikir, bavê wî bûya jî wê rast bida rûê wî. Ez çûme mala Eslan. Pirsa mine pêşin ev bû:

         — Tu dixwazî pê bihesî, wekî kê Memedê hevalê te kuştye?

         — Çawa naxwazim pê bihesim? Xwedê erdê hilnede, Memedê belengaz çi kiribû, lêdan kuştin?

         — Bona ez jî, tu jî zanibin, kê Memed kuştye, lazime tu komekê bidî me.

         — Tu lap arxayînbe, çi ku ji destê min bê, ezê bikim, wekî xûna Memed erdê nemîne. Ez korbim bona Memed.

         Min jêra gilî kir, wekî wê şevê avtomaşîneke “ÛAZ”-e komekdarya lez hatye gundê wan.

         — Tu nha gotî zanibî, wekî ji gundê we kê ew avtomaşîne dîtye yanê ew avtomaşîne hatye ber derê kê. Wexta pê hesyayî, yan tu were cem min minra bêje, yanê jî têlêxe ezê bêm.

         Eslan got:

         — Ser ç’evê min, tu qe şayîşa nekişîne, avto wê şevê hatibe gundê me, birê te ese wê pê bihese û elametîê bide te.

         Min xatirê xwe ji Eslan xwest û ez vegeryame merkeza nehîê. Min zanibû, wekî Eslan zef-zef dikare pê bihese, wekî avtomaşîna Rafîk wê şevê çûye gundê wan. Raste, kemala vê yekê gelekî mezin bû, lê hela safîkirina pirsê nîbû. Hela tu îzbatîke konkrêt tunebû, wekî Rafîk Memed kuştye û bona çi kuştye. Min qirar kir rind Rafîkva mijûl bibim û momêntê psîxologîê dha gelekî bidme xebtandinê.

         Ez çûme cem doxtirê sereke.

         — Ez hîvî dikim, — min gotê, — tu avtomaşîna Rafîk bidî min, şuxulekî min gundekî nêzîk heye, ez pê herim, bêm.

         Ewî pêra-pêra emir kir, wekî Rafîk pê avtomaşîna komekdarya lez min bibe wî gundî û bîne.

         Ez difikirîm: wexta Rafîk Memed kuştibe, gava em wî cîra derbaz bin, li ku ew qetil qewimye, nikare biqewime, wekî ew bi tiştekî nîşan nede.

         Min qestîka usa kir, wekî wêderêra derbaz bin, kîderê ew qetil qewimî bû.

         Hela em teze rêketibûn, gava Rafîk ji min pirsî:

         — Şuxulê Memed çawa bû?

         Min bi hemdî xwe gotê:

         — Şuxulda tu îzbatîê konkrêt tunene. Ne vedibe û, bi tex’mîna min, ne jî wê vebe. Dibe em wî şuxulî zûtirekê dadin çawa şuxulekî, ku nikare bê vekirinê. Min qe ew cî jî nedîtye, kîderê ketye bin avtomaşînê, berfê jî erd somkirye, dewsa rêç’a maşînê tijî kirye, baharê jî berfê bihele, avê rabe, rêç’ê lap undabe, tu tiştekê nemîne. Qe aqilê min wî şuxulî nabire, wê neê vekirinê.

         Lê min pêşîêda ew cî dîtibû, rind zanibû kîderêye. Min qestîka got, wekî min cî nedîtye, çimkî fikirîm, wekî Rafîk meyt neanye, gotî cî jî rast nizanibe.

         Me herdua jî xwe ker’ kir. Ya Rafîk nizanim, lê ya min pirte-pirta dilkê mine. Gelo wê cî rast nîşan bide? Gelo ezê karibim ser bengzê wî tiştekî tex’mîn bikim? Van pirsa tabetî nedidane min.

         Wexta em gihîştine wî cî, li ku qetil qewimî bû, Rafîk bê hemdî xwe cîda sekinî û mînanî merivekî sews ji min pirsî:

         — Dixwezî cîê qetil lê qewimye bibînî?

         Min usa serra, yanê giva ew yek bona min ne ewqasî hewaskare, gotê:

         — Eger dikarî rast nîşandî, nîşande, — û min berê xwe alîkî mayînda kir.

         Rafîk ez rast birim wêderê, ji kîderê eskera Memed hilda bûn, anî bûn. Min Rafîk nihêrî. Spîç’olekî bûbû sekinî bû, ç’evê wî sor bûbûn, tê bêjî dêrî bûbû, cîê xweda sekinî bû. Bê hemdî xwe hilda minra ha got:

         — A vêderê ket.

         Min xeberdana wîda bihîst Rafîk negot “ketibû”, lê got “ket”. Ez fikirîm: ew merî dikare bêje “ket”, ku dîtye. Dêmek, Rafîk dîtye. Pêra-pêra ev mesela cimeta me kete bîra min: “Rûvîê fêlbaz herdu linga dikeve telikê”. Cem min îdî tu şik tunebû, wekî Rafîk rind haj vê yekê heye. Lê ewî çira usa zû-zû sura xwe dîhar kir? Bi tex’mîna min, cîê kuştinê hukumî ser wî kir û dikare biqewime ewî bê hemdî xwe ew gilî got. Xûna heq erdê namîne, — ez fikirîm.

         Em careke mayîn avtomaşînê syar bûn û çûne wî gundî, kîderê şuxulekî minî biç’ûk hebû. Em weke nîvsehetekê wêderê man û vegeryan. Zivirandinê dîsa Rafîk avtomaşîne wêderê da seknandinê. Tê bêjî bê seknandin ew nikaribû wî cîra derbaz bûya. Vê care jî dîsa bê hemdî xwe sekinî û hilda minra got:

         — Min cîê tam nîşanî te neda. Cîê, ku min nîşan da, ew cî bû, li ku meyt ketibû. Were cîê ketinê nîşanî tedim, — hevekî xwe ker’ kir, da pêşya min û çend gava pêşda çû. – Ser rê ketibû, paşê kişandine, anîne avîtine erqa rex rê.

         Raste, evê p’ara dudada ewî wede dane guhastinê (“ketibû”, “kişandine”, “anîne”, “avîtine”), lê îdî minra her tişt femdarî bû. Bona wî bidme arxayînkirinê, min hilda qestîka jêra got:

         — Ê, ez naxwazim derheqa wî şuxulîda bifikirim, hesab yeke îzbatîêd konkrêt tunene, çi bikî-nekî, naê vekirinê. Bira ew jî ser me bê hesabkirinê çawa şuxulekî nevekirî.

         Rafîk dengê xwe nekir. Em careke mayîn avtomaşînê syar bûn û vegeryane merkeza nehîê.

         Êvarê wextê ez ketme nava cya, min sere xwe danî ser belgî, ez xwexwa xwe fikirîm: “Raste, Rafîk usa got, da der, lê xênji min û wî tu kesî nebihîst. Min jî koreqedera dîktofon xwera nebiribû, wekî ew gotina wî ser qeytanê binivîsya. Nha dikare hêsa înkar bike û bêje, wekî tiştê usa negotye”. Min hema wê şevê jî qirar kir wê cêribandinê bidme wekilandinê: du merya xwera hildim, dîsa menya çûyîna wî gundî bigrim, avtomaşîna Rafîk syar bin û herin.

         Sibetirê Rafîk nobedar nîbû. Ma rojtira mayîn. Dîsa çûme cem doxtirê sereke. Îdî vê care min jêra got, wekî çira usa dikim. Min rast jêra got, çimkî ew êkspêrtê doxtirîê bû û min dikaribû îtbara xwe pê banya. Hilbet, pêra jî min eşaretî daê, wekî xênji min û wî tu kes haj vê yekê tune. Ewî pêra-pêra fem kir, wekî ez çi dixwazim bêjim, avtomaşîna da min.

         Min du xebatçîêd nehîêye komûnîst xwera hildan û gote wan:

         — Rêva we çi dît û bihîst, wê jî binivîsin û bidne min.

         Min vê carê dîktofon jî xwera hilda û em rêketin. Wexta gihîştine cîê qewmandinê, Rafîk dîsa bê hemdî xwe sekinî. Em ji avtomaşînê peya bûn. Min dizîkava dîktofon cêva xweda pêva kir û hevekî virda-wêda xeberda, paşê ha serra gote Rafîk, wekî wî cî nîşan bide, kîderê ew qetil qewimî bu. Çawa cara pêşin, vê care jî Rafîk rast nîşan da. Min berêda şe’dera gotibû, wekî rind guh bidne ser xeberdana wî, çika dibêje “ket” yanê “ketibû”. Vê carê jî Rafîk dîsa got “ket”. Em ketne avtomaşînê, min dizîkava dîktofona xwe temirand û em çûne wî gundî. Me şuxulê xwe xilaz kir û em vegeryane mîlîsîaê. Hema pêra-pêra wan herdu merya çi dîtibûn û bihîstibûn nivîsîn, qolkirin û dane min. Paşî çûyîna wan min qeytana dîktofonê jî bihîst. Zef ferih dihate bihîstinê: Rafîk gotye “ket”.

         Hema wê rojê jî sehetnîvekê-du seheta şûnda Eslan têlê xist û got:

         — Nesene were, şuxulekî minî ferz te heye.

         Min zanibû çi şuxule. Ez pêra-pêra çûme gundê Eslan.

         — Tu zanî, — wexta ez gihîştime cî, Eslan gote min, — sê merîê gundê me dîtine, wekî çawa Rafîk Memed kirye avtoa xwe birye. Ji wana yek jî birê mine. Diqewime, ewana çi minra gotine, wê yekê tera nebêjin. Wî çaxî ezê rûê wan bisekinim û bidme îzbatkirinê, ku wana çi minra gotine.

         Eslan usa jî got, wekî hema wê şevê Rafîk pê avtomaşîna xwe hatye gundê wan, hersêk ji xewê hişyar kirine û xwe avîtye wan, ku tu kesîra nebêjin, wekî Rafîk Memed kirye avtomaşîna xwe û birye, çimkî Memed ketye bin avtomaşînê û mirye.

         Min gundda şe’de slêstî nekirin. Em ketine avtomaşînê û hatine merkeza nehîê. Min ew gundda nehîştin, wekî Rafîk xwe wanra negihîne û şuxula xirab neke.

         Em çawa gihîştine cî, min ew resmî slêstî kirin. Sifte tu kesekî nexwest şe’detîê bide. Min wanra got, ku her tişt mera eyane, çira ew gunekar vedişêrin û bi wî teherî dibine hevalê gunekar. Dîsa nexwestin şe’detîê bidin. Ez mecbûr bûm wanra bi hûrgilî bêjim, wekî çawa wana dîtye Rafîk Memed kirye avtomaşîna komekdarya lez, paşê hema wê şevê pê avtomaşîna xwe vegeryaye gund û hîvî wana kirye, wekî tu kesîra nebêjin Rafîk Memed kirye maşîna xwe birye, çimkî Memed rêva ketye bin avtomaşînê mirye, wê nha bavêjin stûê wî. Xulese, min bi hûrgilî wanra got, çi ku minva eyan bû.

         — Dibînin, em her tiştî zanin, — min gote wan. – Hûn çira şe’detya rast nadin? De wexta hûn şe’detya rast nadin, ez mecbûrim wera bi zimanê zakonê xeberdim.

         Wexta wana dît, wekî şuxulekî boşî-betale, xwe mukur hatin. Wana da îzbatkirinê, wekî rastîê jî dîtine, çawa Rafîk Memed kirye avtomaşîna komekdarya lez birye, şev jî hema pê wê avtomaşînê vegeryaye û wanra gotye, wekî Memed ketye bin avtoê, mirye û hîvî wana kirye, wekî derheqa dîtina xweda tu kesîra gilîkî nebêjin. Çi wana got, başqe-başqe nivîsîn, qol kirin û dane min.

         Îdî şev bû, dereng bû. Min ew wê şevê şandine mêvanxanê, lê ez bi xwe jî mîlîsîaêda mam. Min ji hevala hîvî kir, wekî sibê seheta 7-a deyli min bikin. Min şe’dara jî gotibû, wekî sibê seheta 9-a bêne cem min. Sibê seheta 7-a min mîlîsî şandin Rafîk anîn.

         Wexta Rafîk derda hat, min cî nîşan daê, wekî rûnê. Rûnişt. Ez zûr bûm min ç’evê wî nihêrî. Nikaribû ç’evê min binihêre, sere xwe kire ber xwe. Min kese jê pirsî:

         — Bêje, te çawa Memed kire bin avtomaşîmê?

         Reng lê çû, ji cî quloz bû û kire qarîn:

         — Min Memed nekirye bin avtoê! Ez haj pê tuneme! Şera davêjne min!

         Min gotê, wekî cîê xweda rûnê û neke qarîn. Cîê xweda rûnişt, sere xwe berjêr kir, tê bêjî dixwest dêmê xwe sepeke, wekî ez nikaribim tiştekî ser dêmê wî bixûnim.

         — Tê bîra te, — min gotê, — wextê xeberdana meye pêşin te got, ku te Memed ji sere rê neanye û tu haj wê yekê nînî?

         — Erê, min usa gotye. Çira tu nizanî, wekî min Memed neanye nexweşxanê, eskera anye?

         — Ez zanim, wekî esker anye. Wexta te ne anye û ne jî dîtye, te çawa dikaribû wî cî rast nîşanî min bidî, îlahî wexta paşî anîna Memed gele berf jî ketibû? Te ew cî çawa zanibû?

         — Yekî minra gotye û ew cî nîşanî min daye.

         — Kê?

         — Ez nizanim, kê gotye, nîşanî min dane. Nha naê bîra min.

         — Tê bîra te, wexta ez û tu tevayî çûne gund, te cî nîşanî min da û got “a vêderê ket”? Tu zanî, ew meriv dibêje “ket”, yê ku dîtye.

         — Min tiştê usa tera negotye. Tu şera davêjî min.

         — De, wekî şerin, gotinêd van hevala bixûne, — min gotê û nivîsara wan hersê komûnîsta raber kirê.

         — Ew rast navêjin, min tiştê usa negotye û ne jî cî nîşan daye, — paşî xwendina nivîsara wan hersê hevala Rafîk got.

         — Pak. De were em guh bidne vê qeytanê, — û min dîktofon pêva kir. Xeberdana wî temam ferih dihate bihîstinê.

         — Ê, çi têra heye, ez şaş bûme, dewsa bêjim “ketibû” min gotye “ket”.

         — Tu firqya wan herdu fêla fem dikî?

         Rafîk xwe ker’ kir.

         — Lê hema wê şevê çima çûyî gundê Eslan û çira te filankes, bêvankesra gotye, wekî Memed ketye bin avtomaşînê, hatye kuştinê û hîvî dikim kesekîra nebêjin, wekî min ew birye?

         — Min tiştê usa nekirye, wê şevê ne çûme wî gundî û ne jî min wanra tiştekî usa gotye.

         Ew, çi ku şe’da derheqa vê yekêda nivîsîbûn, dabûn, min temam jêra xwend.

         Dîsa hilneda stûê xwe. Min şe’de anîne rû.

         — Lê te mera ha negot? – her yekî hindava xweda gotê.

         Lê Rafîk nedixwest qelsbe.

         — Ez tirsyam, wekî wê bavêjne stûê min. Lema min wera got, wekî tu kesîra nebêjin. Raste, min avtoa xwe syar kirye, birye, lê min ne lêxistye, ne jî avîtye bin avtoê. Min ew bir serê rya gundê wan peya kir. Wê şûnda çi hatye sere wî, ez nizanim.

         — Ne axir Memedê birîndar serê rya gundê wan neketibû, hela fêza wêderê ketibû, tu jî dibêjî, wekî te serê rê peya kirye, tu tex’mîn nakî, wekî gotina te û qewmandin hevdu nagrin? – min ji Rafîk pirsî.

         — Ez zef zanim, kê birye, wêderê avîtye.

         — Lê te bîr kirye, wekî te bi devê xwe gotye “a vêderê ket”?

         Rafîk dîsa xwe ker’ kir û sere xwe kire ber xwe. Me dest avîtye îzbatya kutasîê. Me sxêma cîê qewmandinê derxist û hema ew avtomaşîne jî wextê çûyînê cêriband. Wextê çûyînê rêç’a wê usa ma, çawa wextê qewmandinê bû. Hemîn çapa tekera jî yek bû.

         — Tê vê yekêra çi bêjî? – min ji Rafîk pirsî.

         Serê xwe kire ber xwe, xêleke xurt xwe ker’ kir.

         — Zanî, filankes, wexta dibêjin xûna neheq erdê namîne, raste, — Rafîk serê xwe hilbirî û gote min. – Wekî usa nîbûya, minê çira tu bibirayî ew cî nîşanî teda û bigota “a hema vêderê ket”? Ez tera rast bêjim, nha naê bîra min, wekî min çira ew yek tera gotye, çawa ew cî nîşanî te daye. Çi bûye, bûye, îç’kê mala min xirab kir. Raste, min Memed kirye bin avtoê. Ka qelemê bide min, ezê binivîsim.

         Min qelem û kax’az dane ber û gotê, wekî dikare binivîse.

         Û Rafîk nivîsî, wekî rastîê jî rastî Memed hatye, avtomaşîne daye seknandinê û Memed lê syar kirye. Wextê rêva hatine, herdu jî kêfxweş bûne. Rêva Memed gotîê, wekî wî bibe gundê wan. Rafîk gotîê, wekî nikare wî bibe gundê wan, gihîştî serê rya gundê xwe, peyabe, here. Memed gotîê, wekî şeve, ditirse, nikare here, vira hetanî gundê wan nîvkîlomêtre, min bibe, heqê te çye, ezê bidim. Rafîk qayîl nebûye, dew kirye, wekî Memed peyabe, here. Lê Memed peya nebûye. Wî çaxî Rafîk avtomaşîne ajotye, hevekî çûye, derê kabînkêyî alîê Memed vekirye, ew te’f daye, avîtye erdê. Xwestye bajo here, lê nihêrye, wekî Memed mirîtî ketye, çimkî tekera avtomaşînê serra derbaz bûye. Avtomaşînê dide sekinandinê, peya dibe, lêdinihêre, wekî wê xire-xira Memede. Lingê wî digre, kaş dike erqa rex rê, cîda dihêle û vedigere tê nexweşxanê. Wextê Memed tînin nexweşxanê, Rafîk jê dûr nakeve, dixweze zanibe, çika dikare xeberde yanê na. Gava dibîne, wekî Memed mir û tu gilîk negot, avtomaşîna komekdarya lez syar dibe û dice gundê Eslan, wan hersê merîê, ku dîtibûn, wekî Memed avtomaşîna Rafîk syar bûye, dibîne, wanra dibêje, wekî Memed ketye bin avtoê, mirye û hîvî wan dike, wekî derheqa dîtina xweda tu qûl-bendara gilîkî nebêjin. Raste, min Memed kirye bin avtoê.

         — Te zanibû, wekî pere cem Memed hene? – paşî vê şe’detya wî min jê pirsî.

         — Na, min nizanibû, — Rafîk cab da.

         — Lê ew perê cêva wîda çawa bûn?

         — Perê çi?

         — Perê heqê wî. Ne axir wexta ew mala Eslan derketye, 200 manat pere cem hebûye. Ew pere çawa bûne? Bêje, em haj pê hene. Te ew pere çawa kirine?

         — Rastîê ha bû: wexta ez peya bûm û min kişande erqa kêleka rê û ez vegeryam, min dît wê pere ser berfê ketine. Min hilda kire cêva xwe. Rast 200 manat bû.

         — Dêmek, te him Memed kuşt, him jî paşî kuştinê talan kir?

         Rafîk îdî dengê xwe nekir, sere xwe kire ber xwe û tilîê xweva mijûl bû.

         Çendekî şûnda sûda wî kirin û ewî cezaê xweyî layîq stend.

         Ji wê rojêda gele sal derbaz bûne. Çiqas sal jî derbazbin, eva şuxula tu cara ji bîra min naçe. Bîra min naçe ne bona wê yekê, wekî min şuxulekî gelekî çetin vekirye, na xêr, çawa we dît ne şuxulekî ewqasî giran bû. Lê bîra min naçe bona wê yekê, çimkî praktîka mine slêstîkirinêda ew şuxulê minî pêşin bû. Çawa dersdar nikare dersa xweye pêşin bîr bike, usa jî ez nikarim şuxulê xweyî pêşin bîr bikim.

          s. 1976-a