WÊ ŞEVÊ…

WÊ  ŞEVÊ…

Pêşkêşî serhildana kurdaye salê 1961-1975-a dikim.

          Sala 1975-a derbaharê bû. Şorişa Başûrê Kurdistanê têk çûbû. Radîoêda dengê zurna dijmin, dengê altindarya wî dengê azabûna cimeta min dixeniqand. Dijmin altindarya xwe dida kivşê. Radîoêda dengê heytehola dijmin dihat. Lê cimeta mine der vê care jî, paşî şerkarya gelek salara dîsa ber tendûra sar rûnişt û negihîşte tu meremî…

         Dilê min temûl nekir. Min radîo temirand. Dengê zurna dijmin hela li ber guhê min bû û yazya miletê minî derî zêrandî tabetî nedida min.

         Xêleke xurt ji şevê çûbû. Ez zûda ketibûm nava cya, lê xew li min teqisî bû. Hezar û yek fikir sere minra derbaz dibûn, mejûê minî westyayî bûbû meydana şerê wan û xew nedikete ç’evê min. Çiqasî min ç’evê xwe digirtin, dixwest nava wan xem-xiyala, fikir-mitala derêm û ç’evê min here ser hev, lê ew mînanî edûa ji min dûrnediketin û xewa min jî nedihat.

         Nişkêva bû zingîna zengilê têlê. Ez lez ji nava cîê xwe rabûm û berbi têlê çûm. Min tetka wê hilda.

         — Allo, allo!

         Lê tu deng û his tunebû.

         — Allo, allo!

         Dîsa gotima min bê cab ma. Û ew bû min tetka têlê danya, gava wî sere têlêda sewta kilameke kurdî min tesele bû. Dengê Eyşîşana dengbêj bû, kilama “Saliho” distra.

… Sala îsal berê Salihê kurmal        dane kela Dîarbekirê,

Sed û yek sal gune danê.

……………………………….

Ezê Salihê xwe ji kela Dîarbekirê zor derînim.

         Eva kilama zû kuta kir. Destbi “Gidî lo-lo” kir. Wê şevê kubra wê dha xweş bû, dengê wê usa nazik bû, wekî min xwe bîr kir, dinya, fikir-mitale bîr kirin û bûme dîlê wê û kubrê, dîlê deng û seda wê.

         Êpêceyî stra, ez ji kubra wê qet têr nedibûm. Min dixwest hetanî sibê tetka têlê ber guhê minbe û ez wî dengî bibihêm. Axir wê êvarê tê bêjî ewê bi dilekî birîndar distra. Nazikayêra tevayî kîn û înk nava dengê wêda hebû. Kilamê wê şikyat bûn, wekî wê êvarê dha qube dihatne bihîstinê.

         Kilam çawa nişkêva destpê bûbûn, usa jî nişkêva hatine birînê.

         — Allo, allo!

         Deng ji tetka têlê nehat. Û nişkêva bû:

         — Tû, tû, tû…

         Têl danîn. Hetanî nha jî ez nizanim ew kîjan xêrxazê min bû, ku bi dil tex’mîn kiribû, wekî xew nakeve ç’evê min, û zanibû, wekî her tenê kilama kurdî, pê dengê Eyşîşanê wê xemê dilê mine wê şevê bide revandinê. Dibe ewî jî dengê zurna dijmin bihîstibû û halê min tex’mîn kiribû.

         Kilama kurdî, dengê Eyşîşanê bûne colanga mejûê minî westyayî, ez wê şevê usa rehet razam, çawa zarotîêda şevê bahara bêxem radizam û sibê dayîka min dikir-nedikir ez ji xewê hişyar nedibûm.

s. 1975-a