PIRTÛKA E.EVDALE “MEM Û ZÎN” Û GAVA MINE PÊŞIN LI SER RYA…

PIRTÛKA E.EVDALE “MEM Û ZÎN”

Û GAVA MINE PÊŞIN LI SER RYA

REXNEKIRINA EDEBYETÊ

        Sala 1958-a pirtûka Emînê Evdale teze neşir bûbû. Ew veçêkirina beyt-serhatya “Mem û Zîn”-ê bû. Min pirtûk xwend. Ew gelekî dûrî ruhê veçêkirina bedewetîê bû. Gelekî sist û prîmîtîv hatibû nivîsarê.

        Rojekê jî civata sêksîa nivîskarê kurdada ew “poêm” hate enenekirinê. Min rabû, hûrgilî derheqa kêmasîê wê pirtûkêda xeberda, gelekî berk rexne kir. Civat tevîhev bû. Rojtira mayîn kurê Emîn Sîdar hate pêşya min û xwest minra bike şer. Lê Fêrîkê Ûsiv kete ortê, nehîşt. Çend roj derbaz bûn, dêkanê me Artaşês Pox’osyan gazî min kir û minra got, wekî Emînê Evdal hatye, derheqa minda gelekî xirab xeberdaye. A.Pox’osyan ji min pirsî:

        — Hela minra bêje, çika çi bûye.

        Min jêra got. Ewî gote min, wekî Emînra gotye: “Ez nizanim wî xwendkarê me sêksîa nivîskarê kurdada çi gotye, lê hertenê dikarim bêjim, wekî ew xwendkarekî meyî pêşe û em gişk jî jê hiz dikin”. A.Pox’osyan minra got karê min nivîsar û sêksîa wan neketye.

        Paşî wê civata sêksîaê gotibûn, wekî nehêlin ez herim civatê sêksîaê. Lê ez diçûm û min gilîê xweyî rexne digot.

        Şayîr û nivîskarê meye wî çaxî (lo yê nha jî) hîn nebûbûn rexnekirinêra hesab rûnên. Wana rexnekirin hesab dikirin çawa şikyat, întrîg. Wexta pirtûkê wan derdiketin û ewana rêsênzîa dinivîsîn, her tenê çawa kêmasî didane kivşê, çika kîderê şaşya herfa heye. Bi fikra wan, eva rexnekirina pismamtîê bû. Lê rexnekirina edebyetêye obyêktîv ji goveka femdarya wana dûr bû. Lema jî wana rexnekirina wî cûreyî hesab dikirin çawa dijminayî, xayîntya berbi edebyeta kurda. Telebextra, eva yeka hetanî nha jî usane.