DU KONYAKÊ BEXTREŞ

DU KONYAKÊ BEXTREŞ

        Xeyseteke Artaşês Pox’osyanî usa hebû, wekî kîjan xwendkar rind hîn bûya û jê hizkira, ew dida zêrandinê. Tê bîra min sala 1957-a bû. Me întamê xwe dabûn xênji dersa “Dîroka TRSS”. A.Pox’osyan lêksîa wê dersê dixwend. Û gava em, çend xwendkar, çûn, wekî wê întamê bidin, ewî qîmet mera danenî û got: “Hûn tiştekî nizanin, herin!” Me nizanibû, ewî mera qîmet danye yanê na. Xwendkarê mayîn îdî çûbûn malê xwe. Em çar xwendkar rewşeke waye nekivşda bûn. Hat 1-ê yanvarê sala 1958-a. Em herçar heval hev civyan, me du konyak kirîn, wekî herin sala Pox’osyane teze bimbarekkin û zanibin, çika ewî çi qîmet mera danye. Herdu konyak bin milê minda bûn, em çûn, me zengilê derê wî lêda. Xwexwa derî vekir û gava ç’ev me ket, gelekî şabû. Em sirê çûne sivderê. Ez yê dawîê bûm. Û wexta ç’ev herdu konyaka ket, berî me da, em ji mala xwe derxistin. P’erê me, xwendkara, tune, me ancax karibûye wan du konyaka bikirin. Nha ewî jî ha anî serê me… Hevalekî me – Sûrên Tovmasyan – zewicî bû, jina wî jî înstîtûta malhebûna gundîtîêda dixwend. Odek k’irê kiribûn, têda diman. Me go:

        — Sûrên, qe mala teda tiştek heye?

        Go:

        — Na, xênji tirşînê û heve penêr tiştekî mayîn tune.

        Me 2 nan kirî, em çûne mala Sûrên. Me pê tirşîn, nan û penêr ew herdu butulgê konyakê vexwar. Rojtira mayîn her yek ji me çû gundê xwe. Û gava em careke mayîn vegeryane dersa, katiba dêkanatê hat, devterê me herçaraye qîmeta berev kir, bir. Rojtira mayîn anî hat, bela kir. Me dît: kê me wê sêmêstrêda qîmetê herî bilind stendye, qîmetekî usa jî A.Pox’osyan danye.