MIRINA DYA MIN

MIRINA DYA MIN

        Ez îdî derbazî kûrsa 3-a bûm. Min zanibû, wekî apê min dya min neferê xwera tevayî birye Tbîlîsîê.

        Payîza dereng bû. Rojekê berî êvarê kurxatîê minî mezin Şao elametî da min, wekî dya min bethale, hatye Elegezê. Min da serê rê, ez çûme Elegezê. Terî îdî ketibû erdê. Ez çûme mala xatya xwe Zelxo. Min dît dya min ne wêderêye. Xatya min got, wekî kurxalê min Cemal û Alê hatine ew birine gundê mala xalê min – Sengerê. Min xwest ez herim Sengerê, lê xatya min got: “Vê şevê, vê sur-sermê tê kuda herî? Îşev malê bimîne, sibê here”. Wê şevê ez mala xatya xwe mam. Xatya min got, wekî dya min nexwestye Tbîlîsîê bimîne, xalê minî Xalit dya min anye kirye poêzdê teslîmî çend lawikê gundê Qundexsazê (nha Rya Teze) kirye. Ewana jî dya min anîne Elegezê.

        Sibê zû min berê xwe da Sengerê. Ez çûm mala xalê xwe Mehmûd. Dya min nava cyada bû. Gava ç’ev min ket, hêsir ji ç’eva hatin, hate rûê min, serê min danî ser sîngê xwe. Wê şevê ez cem dya xwe mam. Sibetirê (18-ê noyabrê sala 1956-a) dya min bi desta gazî min kir, destê min danî ser ç’evê xwe, hêsirek-dudu hatin, ç’evê wê bin destê minda pirpitîn. Gava min destê xwe ser ç’evê wê hilda, ç’evê wê îdî venebûn, heta-hetayê hatine girtinê. Dya min 57 salî bû.

        Xalê minî Mehmûd ne li mal bû, çûbû dewetê (xalê min defçî bû). Me wê rojê dya min hilneda. Rojtira mayîn me dya min bir kêleka bavê wê Xudo, dê Gozê, Nadoê birê wê teslîmî axê kir. Rojtira mayîn xalê min hat. Wî çaxî Sengerêda edetekî ha hebû: mala mirî 3 roja êvarê nan datanî.

        3-4 roj derbaz bûn, min merî şandin cem sedrê kolxoza Sengerê – Emo, wekî xizeka kolxozê bişîne gundê me, 4 pezê me cem Ce’sê Osêne, bira wan herçar pezê me bîne. Xizek çû, herçar pezê me anî. Ez, xatya min, xalê minî Mehmûd ber dêrî bûn. Min hilda gote xalê xwe:

        — Xalo, te du pezê xwe serjêkirye, 3 roja nan danye. Ji wan herçar mîa duda hilde dewsa du pezê xweye serjêkirî, herduê mayîn jî emê serjêkin, nanê tevirkola bidin.

        Xalê min dengê xwe nekir, pez kire nava pezê xwe. Xatya min ya nemayî anî serê min, wekî ez çira usa dikim. Min go:

        — Na, xatî, eva keda dya mine, bira xalê min herdu pezê xwe hilde, yê mayîn jî xêra dya minin.

        Rojtira mayîn me herdu pez serjêkir û nanê tevirkola da.

        Ez vegeryame Yêrêvanê. Dawya meha dêkabrê me întamê xwe dan û em îdî aza bûn. Xwendkarê hevalê min, ku ji cîê mayîn hatibûn, vegeryane malê xwe. Mala xwendkarada ez tenê mam. 31-ê dêkabrê hevalê min Sûrên Tovmasyan hat ez zorê birime gundê xwe Mxçyanê (nehya Artaşatê). Min Sala teze mala bavê wîda derbaz kir. Ewî nehîşt ez zû bêm, çendekî mala wane mêvanhizda mam. Dê-bavê wî ez usa qebûl kirim, tê bêjî kurê wanim.