MIRINA PÎRKA MIN ŞERÊ

MIRINA PÎRKA MIN ŞERÊ

        Min întamê xwe dabûn û gerekê vegeryama gund. Min bihîstibû, wekî pîrka min nexweşe. Min zanibû pîrka min tirya hiz dike. Çend manatê min hebûn, min 2 kîlo tirî kirîn û çûme gund. Berêvar bû. Gava ez nava gundra berbi mala me diçûm, rêva kîjan gundîê me rastî min dihatin, tevî min diçûn. Min tiştek tex’mîn nedikir. Gava em nêzîkî mala me bûn, dya min û apê min ji mal derketin, apê min ber dêrî sekinî, lê dya min revî, pêşya minda hat. Min dîsa tiştek tex’mîn nekir. Gava em nêzîkî malê bûn, apê min pêşya minda hat, bû kûre-kûra wî, girya, teze ez pê hesyam, wekî pîrka min çûye rehmetê. Wê rojê îdî dereng bû, êvarê gundîê me mala meda tijî bûn. Gava min go, wekî we çira elametya mirina pîrka min nedaye min, apê min got: “Pîrka te nehîşt. Ewê digot, Emo nha desrê xwe hîn dibe, bira neê, terka dersê xwe nede”.

        Sibetirê ez, apê min, çend merîê malbavanê pîrka min em çûne ser mezelê pîrka min.