EM ÇÛNE AŞ

EM ÇÛNE AŞ

        Min îdî koma 7-a xilaz kiribû. Arvanê me tunebû. Çewale cehê meyî nehêrayî hebû. Apê min çûbû Tbîlîsîê dixebitî.

        Rojekê dya min gote min, wekî Şerefê Emer û Rostemê Îvo diçin aş. “Tu jî wanra here, vî çewalê cehê me bihêre”. Me erebe girêda, berê xwe da aş. Em çûne gundê nehya Spîtakêyî ermenyayî Evdîbegê (nha Saxkabêr). Em çûne aş. Aşda sirê gelek bû. Em çend roja hîvya sirya xwe man. Ew çend nanê ceh me xwera biribû, xilaz bûn. Em man bê nan. Şerefê Emer, ku weke 50 salî bû (Rostem jî ji wî mezintir bû), gote min, wekî herim nava gund nan berevkim, yanê p’ars bikim. Min nedixwest herim, lê min nikaribû bigota “ez naçim”. Ez bi kulzikî aş derketim, çûme nava gund. Min şerm dikir herim ber derê yekî nan bixwazim. Ez hevekî nava gund geryam, neçûm ber derê tu malekê, destevala vegeryam.

        — Te çira tiştek neanî? – Şeref ji min pirsî.

        Min gotê:

        — Ez çûme ber derê çend mala, lê tu kesî kerî nan jî nedaye min.

        — Ê, kûç’ko, tu qe neçûyî ber derê tu malekî. Xwera nava gund geryayî û vegeryayî. De tu bisekine, xalê teê here, tê bivînî, ezê çiqa nan bînim, — got û derket, çû.

        Êpêce wext derbaz bû. Me dît Şeref box’çekî mezin bin mila vegerya hat.

        — A, merî vî cûreyî şuxulê xwe tîne sêrî, — Şeref got, box’çe danî ber min û Rostem.

        Me nihêrî êpêce nanê loşin. Me bi wî nanî ebûra xwe kir hetanî me arvanê xwe hêra û em vegeryane gund.