ÇAWA JI SÎ PEZÊ ME MANE HER TENÊ ÇEND PEZ

ÇAWA JI SÎ PEZÊ ME MANE

HER TENÊ ÇEND PEZ

        Gundê meda hela gîhadirûn destpê nebûbû, gava bavê min û apê min birine eskerîê. 20-30 pezê me hebûn. Kesek tunebû debara wî pezî bida ser hev. Xalê minî Mehmûd hat mala me. Du beranê me hebûn. Dya minra got: “Wan herdu berana bide min, ezê gîhaê pezê te bînim”. Beran birin, zile gîha jî neanîn. Berf ket, debara pezê me tunebû.

        Dya min û Firyaza Nîşo diçûn wî alîê ç’yaê Qemerdax’, ku me jêra digot Xilxile, li kîderê şînayî zef bû, bi desta gîha vedirûtin, dikirne xirara, danîn didane pêz. Ê, wê çiqas bianyana, wekî têra ewqas pezî bikra!..

        Wî çaxî dewarê kolxozê tewla Xudîê Ahmedda xweyî dikirin. Dya min çû wîra ziman dît, pere didaê, şev ew û Firyaz dizîkava diçûn ka, gîha danîn, didane pêz. Payîz îdî serhevda dihat, gava gundda qirar kirin pezê gund topkin bişînin deşta Araratê qir’a. Çend mêrê gund (ji wana yek tê bîra min – Ûsê Xudo bû) pez dane pêşya xwe û ajotin berbi deştê. Hevtê carekê – du cara postek dişandin mala me, digotin “pez telef bûye”…

        Herneyse, baharê, gava pez anîne gund, 5-6 pez hatin ber derê me. Ji wî 20-30 pezî ewqas mabûn. Eva jî kirina xalê min… Usa jî hetanî dawîê me nikaribû ewqas pezî topkin û xweykin. Çawa dibêjin, yeke me nebû duda…