AWAZÊ GUNDÊ ME

 

 

AWAZÊ  GUNDÊ  ME

 

                  Şeherda dewet bû. Defçî-zurneçî gundîê me bûn. Xortne cahile delal bûn, sazbendine gotina te bûn. Merya nikaribû bigota, wekî ji wan kî defçîye, kî zurneçîye, çimkî ber hev dihatne guhastinê û herdua him defê dixistin, him jî zurnê.

         Ap û birazî bûn. Herdu jî çaxê hevra, aptî û biraztî ortê hatibûne hildanê û herdu mînanî du hevala bûn. Herdua jî distra, lê dengê apê dha xweş bû. Û tim ewî distra, kêfa hazira xweş dikir.

         Gundîê me wê dewetêda gelek bûn û van xortê delalra firnax dibûn.

         Apê kilamek digot, ku avîtibû ser gundê me. Gelekî hazira xweş hat. Lê cahilekî, ku kalkê wî gundîê me bûye û mala wana zûda ji gund derketye û ewî gindê me qe bi ç’eva nedîtye, hetanî sibê çendik-çend cara ew kilam da gotinê. Wexta ji hazira yekî got, wekî raste, kilameke xweşe, lê ewqas cara naê bihîstinê, xortê cahil caba wî da û got:

         — Apo, tê bibaxşînî, ez xulamê teme, lê wekî tu gundîê me bûyayî, te t’u cara usa nedigot.

         Ez fikirîm, raste, ew xort gundê meda nehatye dinyaê, mezin nebûye, gund qe bi ç’eva nedîtye, lê çimkî zane ew gundê kalkê wîye, kalik gelekî gundê xwe hiz dike, ew hizkirin usa jî gihîştye nevî, jêra bûye xûn-qinêt. Rastîê jî ax dikişîne, wetenî şîrine, hizdikî bira gundekî biç’ûkbe, serê ç’yabe, kesekî te jî têda tunebe. Hizkirina axê, weten şîrê dêra tevayî dikeve nava neynesya merya û hetanî mirinê jê dûr nakeve. Hilbet, gilî derheqa merîê şîrhelaldane. Û merîê şîrhelal çawa nikare şirê dya xwe bîr bike, usa jî nikare gundê xwe, wetenê xwe bîr bike.

         Ez bawerim, eger her kesî gundê xwe, welatê xwe çawa lazime hiz bikira, dinyaêda xirabîê mezinê nebûna. Xwezil gişka usa gundê xwe, welatê xwe hiz bikirana, çawa ew xortê cahilî sade hizdike. 

          

* * *

 

         Hertim ruhê min li wire, kîderê derheqa gundê meda tê xeberdanê. Çawa ewledekî wî gundî (raste, nha îdî yê wextekê), kirina wî xortê cahil ruhê min hê tevîhev kir, kela dilê min rakir. Û çimkî dengbêj nînim, min borcê xwe hesab kir bi çend ştrîxa, êpîzoda sifetê gundê meyî berê û nha, xeysetê merîê wî ser kax’az nîşan bidim û bi wê yekêva bicedînim deynê ruhê xwe ber gund û gundîê xwe hevekî sivik bikim…

         Loma min nekin. Ez gelekî gundê xwe û gundîê xwe hiz dikim. Her kevir-kuç’kekî wî, ç’ya-banîkî wî, cew-kanîke wî ber dilê minda bêhesab ezîze. Lê, hilbet, sertac gundîê mene, ku ruhê xweva mînanî tebyeta gundê me temizin. Gelekî bona min bihaye usa jî emrê wan, jîyîn û derbazkirina wan. Ew telî-tengasya berê hatye serê wan, min tirê hatye serê min. Ew emrê wanî nhayî bextewar ez bi hezar dilî emrê xweyî nha hesab dikim. Lema jî xwestina mine lape mezin ewe, wekî bi serî van ştrîxa hûn jî qe na hevekî gundê me û gundîê me hiz bikin. Ewê minra pêşkêşeke lape mezinbe.

          

* * *

 

         Gundê me gundekî biç’ûke. Terîqa wî ji sed sala zêdetire. Binelîê wî ji zulma Roma Reş (ev “Reşê” han çiqasî bi cîye!) revîne û hatine vira sitar bûne.

         Revîne, hatine, lê dîsa ji wê zulmê xilaz nebûne.

         Fêza gundê meda newalek heye. Jêra dibêjin “Newala e’celê”. Sala 1918-a eskerê Roma Reş hatine ketine gundê me jî. Şevekê nava gundê me, gundê cînar ketine, mêr top kirine. Gişk birine wê newalêda kuştine. Hetanî çend sala pêşda jî hest û pestê merya nava qûma wê newalê derdiketin.

         Newal cîkî gelekî şin û bedewe. Navê wê bedewya wêra qe naê girêdanê. Û ser kirina wan decalê bi çeşîtê benda ecêbmayî dimînî: çima hema ev newala bedew bijartine çawa cîê qetlê. Bifikirî, nefikirî, hesab yeke – nikarî caba wê pirsê bibînî, çimkî nava kirinêd xweda ew ne ku bi qanûnêd logîkaê hatine serkarîkirinê, lê ç’evê wan xûnê bûye û kîderê pêra gihîştine, wêderê jî rêtine.

         Gundîê me rast dikin, wekî navê wê newalê naguhêzin, çimkî nabe, qe lap nabe, gelekî dûrî aqil û îsafêye, wekî bîranîna wan şehîdêd amûtam bê bîrkirinê. Bira nav “e’celebe”, lê wê hertim bîne bîra gundîê me, wekî kîye dostê wanî rast, kîye dijminê wanî xayîn.

         Û ne tenê ev.

         Go ew çend roj bû eskerê Roma Reş hatibûn ketibûn gundê me. Dengê xwe kesekîra nedikirin, xwe ser lepa avîtibûn. Rojekê jî, nîvro şûnda, orta gundda def û zurnê lêdidin. Qeydê govenda kurdî lêdidin, bi xwe jî dikevin govendê. Êpêceyî lêdidin. Dengê defê cahilê gund ji mala dertîne. Tên orta gund, temaşa wan dikin. Dinihêrin, wekî esker nikarin qeydê me bilîzin, dil-dînê wan ber hev nade, destê hev digrin, dikevin govendê û dilîzin. Û çawa dilîzin! Dixwezin nîşanî wandin, wekî wan qeydê kurdî gotî çawa bilîzin.

         Nişkêva dengê defê didine kerkirinê û cahilê gunde berevbûyî digrin, dikine merekê, du zivtya dikine qerewil, bi xwe jî nava gund dikevin, mêra digrin, tînin ser wanda zêde dikin. Geleka digrin, merekê tijî dikin. Şev nîveka şevê derdixin, dibin. Merekê jî agir berdidinê dişewitînin. Hetanî nha jî kesek nizane, ew kuda birin û çi anîne serê wan.

          

“Roma Reş xayîne,

  Wê me bixapîne…”

          

         Vê carê Roma Reş xayîntya xwe bi def û zurnê, bi qeydê govenda me kir.

         Romê gelek mêrê gundê me dîl girtibûn, biribûn. Ji wana her tenê du-sê merî vegerya bûn. Yekî ji wana gilî kiribû, wekî nîr dane ser stûê wî, ew du meha erebê girêdane, avos kişandine. Go, wexta gilî dikir, pêra jî pêsîra xwe vedikir, stûê xwe nîşanî hazira dida. Go, kê didît, jê direvya, çimkî stûê wî mînanî stûê ga hasil bûbû, bûbû kerkonk. Û tu kesî turuş nedikir lê binihêre. Çimkî merî bûne, nekaribûne zulma usa binihêrin.

         “Merya” merî erebê girêdane, bi xwe jî ser erebê syar bûne, merîê erebê girêdayî qamçî kirine, ajotine.

         De dilekî bîne vê yekê bîr bike! Na, hezar carî na! Çawa tu nikarî xwe, dê-bavê xwe, pêşîê xwe bîr bikî, usa jî tu nikarî terîqa xweye derbazbûyî bîr bikî. Û ne jî lazime bîr bikî, çimkî ew terîq alî te dike, wekî tu roja xweye îroyîn rast qîmet bikî, zanibî, ji ku tu gihîştî kîderê. Terîq bîra merivaye. Merivayî nikare bîra xwe unda bike yanê jî bîr bike.

          

* * *

 

         Hersê alîê gundê me ç’yane. Tenê alîk vekirîye, tê bêjî ew jî bona wê yekêye, wekî gund bi dinyaêra bê girêdanê. Ew başûre.

         Kanî û ç’evkanî mînanî morî-mircana li sîngê wan ç’ya ber te’vê dibiriqin.

         Alîê rohilatêda ç’yaê Hevtêmanate. Terîqa vî navî haye: wextêda ew ç’yaê gundê me bûye, pez, dewarê gundê me lê ç’êryane. Paşê dewletîê gund qe ji gundya nepirsye, ew bi hevtê manatî frotye gundê cînar, usa kirye, wekî îzna gundîê me tunebe pez, dewarê xwe bibin wî ç’yayî biç’êrînin. Wede usa bûne, wekî îzna wî hebûye hetanî ç’yaê gund jî bifroşe.

         Derew neê weke hevtê kanî û ç’evkanî ji pêşa wî ç’yayî dikişin û dikine xule-xul. Ava kanîke wî ç’yayî nha anîne gund. Tenê ava wê kanîê t’êra temamya gundekî dike.

         Gelekî berî anîna ava wê kanîê sala 1921-ê p’areke eskerê sor hema pêşa wî ç’yaîra xwe gîhandye gundê me.

          

* * *

 

         Malê gundê me bine’rde biç’ûk bûn. Dîwarê wan kevirê gicûce bûn. Ronkayî kulekêra diketê. Xênîda xênji kuleka mezin usa jî dûkêşk hebû. Zivistanê kuleka mezin venedikirin, wekî xanî sar nebe, dûê tendûrê dûkêşkêra dikişya. Banê xanya ji dû reş dibûn. Wexta yek radibû ser ban, xuşe-xuşa xwelîê bû jorda dihat. Êvarê ç’ira neftê vêdixistin. Hetanî sibê dûê wê hundurda dibû telp û gava neferê malê sibê radibûn, serç’evê wan tenîêda dima. Xanî ewqas nimiz bûn, wekî çiqas jî merî kin bûya, gava dêrîra diçû hundur yanê derdiket, gotî ese xwe kûz kira, wekî serê wî serşêmîkê neketa.

         Gele mala zivistanê dewar yanê pezê xwe xanîda xweyî dikirin, wekî xanî germbe, çimkî ardûê wan kêm bû. Ardûê wan jî sergîn û pesarî bûn. “Rewşa” gund qelaxê rexmala bûn yanê basmê ber derya. Hertim kelb ber qelaxa girêdidan, wekî neêne dizya sergînê wan.

         Wexta baran dibarî, mala dilop dikir. Dilopê çi! Ava reş bû jorda dibarî (dilop û tenya bana tevhev dibûn û dibû ava reş). Sergîn şil dibûn û ç’irûsî ber tendûrê nediket. Dû tijî hundur dibû, ç’evê neferê malê (îlahî kevanya) sor dibûn, xule-xula hêsira bûn jorda dihatne xwarê. Gele cara dû serê wan diket, dixeriqîn. Dû dibû menya zulma gran jî.

         … Rojîê Êzdî bûne. Gundîkî me bizina xwe şerjê dike, wekî rojîê xwe derbazke. Jina wî şev tendûrê dadide, wekî paşîvê hazirke. Sergîne şil bûne, tendûr dû dike, agir sergîna nagre. Evê te ji malê dernaê, ber tendûrê rûdinê û diçerçire, wekî agirê wê geşke. Çiqasî diçerçire, ew mera ne eyane, wextekê serê wî gêj dibe, dikeve. Jin nêzîk dibe, çi dike-nake, evê te ser hişê xweda naê. Jin hewarê cînara dadixe, wekî mêrê wê mirye. Der-cînar tên, top dibin, dinihêrin, erê, welle, mêrik mirye. Sibe îdî safî bûye. Radibin, diçin, tirba wî dikolin û dikine ç’el. Êvarê, wextê agir dibin ser mezelê wî vêxin, dinihêrin, mezelê wî hilşyaye. Gundya jî bihîstibûne, wekî paşî ç’elkirina wî ji nav mezela deng hatye. Diçin, tirba wî vedikin. Ecêbeke giran: mezelê wî hilşyaye. Mêrikê belengaz wê ser piştê ketye, serç’evê wî xûnêda maye. Gişk têne ser wê fikrê, wekî nemiribûye, dû serê wî ketibûye, xeriqî bûye. Wexta birine kirine mezelê sar, pêra-pêra ser hişê xweda hatye û xwestye rabe, kirye-nekirye, nikaribûye û bin giranya xwelîêda fetisye.

         Eva jî rûê dûê sergînada.

         … Meheleke gundê me hebû, jêra digotin “neqeb”. Malê wê mehelê gişk heva bûn, dha rast dîwarê malekê dîwarê mala mayîn jî bû. Dîwarê orta wanda qulik hebû. Wextê şera, dewa malê xwe dernediketin, wê qulikêra hevra xeber didan, cab didane hevdu. Wext-wede usa bû. Te hew dinihêrî şev-nîveka şevê cerdê ser wanda girt. Wê qulikêra yekî cab dida yê mayîn û temamya mehelê nava çend deqada pê dihesya û hevra radibûn.

         … Der-dorê gund tijî kanî bûn, lê gundya ava cewê vedixwarin. Û evê avê çiqas nexweşî pêşda danîn, dibû qesasê serê çiqas merya!.. Kanî gelek bûn, lê mecal tunebûn, wekî ava wan bînin gund.

         … Zivistanê wextê dibû bager, berfê derî som dikir. Gundîê meye belengaz kulekêra derdiketin û piştêva berf dikolan, davîtin, derî vedikirin. Gelek cara ew qewata yekî der bû. Çaxê usa diçûn alî hev dikirin û bi sirê berfa ber derê hev davîtin, derî vedikirin.

         Gundekî biç’ûk bû, lê xezebê mezin têda dibûn. Wext-wede usa bûn.

          

* * *

 

         Hey tu gelîê fêza gundê me! Te serê çiqas gundîê me xwar! Dha rast dibû navê te danyana “serxur”.

         Gundîê me zivistanê peya bona devo nivt, çend qalib sabûn 30 km rê dibirîn. Diçûn digihîştne cî, nivta xwe, sabûna xwe dikirîn, pişt dikirin û dihatin. Digihîştin gêlî. Te hew nihêrî bû bager, bagereke usa, ku nedihîşt tu ç’evê xwe vekî. Gundîê meye belengaz dixalifîn, ji rê derdiketin û dixeniqîn yanê diketin bin kurşê.

         Bona devo nevt yanê çend qalib sabûn çiqas gundîê me wî gelîda bêwext xatirê xwe ji vê dinê xwestine û çûne. Serxur ne ku gêlî bû, lê serxur dewran bû.

          

* * *

 

         Wextekê gundda tenê du otax hebûne. Navê wan otax bûye, lê ne polkirî bûne, ne jî krîşkirî. Firqya wan û xanya ew bûye, wekî dîwarê wan pê kevirê reş danîbûne û dewsa kulekê pencerê wan hebûne. Go wexta barana gur dibarî berî xanya, wan herdu otaxa dilop dikir. Lê dîsa navê wan otax bû û rewşa gund ew herdu bûn.

         Go wexta qewal dihatin, nediçûn malê şêxa, p’îra, lê dibûn mêvanê xweyê wan herdu otaxa. (Qewal jî zanin bibin mêvanê kê!). Û van herdu otaxa gele sala “rewşa” gund destê xweda xweykirin, hetanî dewran hate guhastinê, femdarya “rewşê” jî pêra. Nha malê gunde kevn ew herdu otaxin. Ber avayê yekqat, duqatîye bedew qincilîne ser hev, tê bêjî ji “rewşa” xwe şerm dikin. Zureta xweyê wan otaxa jî terka wan dane, xwera avayê teze çêkirine û, tê bêjî, qestîka ew hîştine çawa şedê dewra derbazbûyî. Û çiqas diçe, şedê usa kêm dibin. Bira kêm bin. Divêjin, ji wan otaxa yek îdî hedimye.

          

* * *

 

         Dîwana sovêtîê tê testîqkirinê. Çend sal derbaz dibin. Gundîkî me diçe şeher mêvanya birê xwe. Bira jî wî hiltîne dibe kînoê. Evê te emrê xweda nizanibûye kîno çye. Birê jî tu tiştek jêra negotibûye. Destbi sêansê dibe. Kîno derheqa şêrda bûye. Wextê ser êkranê şikil têne guhastinê û berê syara dikeve seraê, gundîê meyî belengaz dike qarîn û ji seraê direve.

         Bira ber dêrî xwe digihînê û ecêbmayî jê dipirse:

         — Çi bû, çi qewimî, te çira usa kirye qarîn û revîyî?

         — Mala te avabe, — gundîê me jêra dibêje, — çira te nedît wan syara çawa dajotin, berbi me dihatin? Ne wê em pêpeskirana.

         Teze bira jêra şirovedike, wekî kîno çye. Go hetanî mirina xwe jî ew belengaz tirs-tirs diçû kînoê. Ew jî nedixwest here, nevîê wîyî ortê, ku mêxanîkê kînoa geroke, zorê dibir.

          

* * *

 

         Qîzeke gundê me, ku şeherda mêrkirye û zûda ji gund derketye, wexta dibihê, wekî ronkaya êlêktrîkîê anîne gundê me, hiltîne dibêje:

         — Pî, pampûşke û lempûşke?

         Lawikê gundê me gilîê wê diwekilandin û dikenyan.

         Çend sala pêşda şiklê montyorê gundê me rojnema “Îzvêstîa”-êda neşir bû. Gelo ewê şikil dît? Û wexta dît, vê carê çi got?

          

* * *

 

         Gundê meda avayê duqatî pêşin gundîkî meyî rehmetî çêkir. Wî çaxî bona gund ew tiştekî nebînayî bû. Gele cara gundya wîra digotin:

         — Camêro, serê vî ç’yayî, sur û serma zivistana gundê me te çawa qatê dudada debûr bikî?

         — De, Xwedê reme, emê îlacekê bikin, — ewî caba wan dida.

         Lê usa jî ewî çend sala îlac sur û serma gundê me nekir, bahar, havînê qatê dudada derbaz dikir, lê payîz û zivistanê dikişya qatê ewlin.

         Nha gundda avayê duqat gelekin û xanmanê wî gundîê me îdî tek nîne. Lê çi dimîne derheqa sur-serma zivistanêda, ew, hilbet, mînanî yê berêye. Lê hunur, hebûna gundya zêde bûye û wana ç’ara wê yekê dîtine. Herçar heyamê salê ew qatê dudada derbaz dikin, dewsa sergîn û pesarya komir û gaze. Ne dûye, ne jî tendûre. Soba xwe vêdixin û ber rûdinên. Hela mêxanîzatorekî gund himama xwe qatê dudada çêkirye. De, wexta gilî hate ser himamê, ez wera mijûlîke kurt bikim.

         Rojekê gundîkî me dixweze avê xweke. Malêra dibêje û bûk avê germ dike. Ava germ, sar, sîtileke vala dibin serê tewlê, wekî avê şîrogermokin. Eva gundîê me ser qute dar rûdinê û bûk avê sêrî dike. Carekê jî şaş dike: dewsa ava şîrogermo şerbike ava kelandî ser serê xezûrda dike. Dibe qûjînya xezûr, bûk dêrîra çilqas dike.

         Yazix, sed yazix ew neguhîşte rojê me. Lê ev qewmandina emrê wî rojêd meda jî tê gilîkirinê û derheqa deba gunde wî çaxîye xirabda tîne bîra merya.

          

* * *

 

         Teze radîo anîbûne gund.Wextê têla radîoê dikişandine malekê, pîra malê ne li gund bûye. Çendekî şûnda vedigere û haj t’u tiştekî tunebûye, otaxêda rûniştye, teşya xwe ristîye. Seheta xeberdanêd radîoê pêra gihîştye û radîoê xeberdaye. Pîra belengaz teşya xwe avîtye, revye derva û kirye gazî:

         — Gundîno, ez bextê weme, werin vê ecêba giran binihêrin!

         Gundî lê top dibin.

         — Çi bûye, pîrê? – jê dipirsin.

         — Cin ketine piş işkafa me û qibe-qiba wane xeber didin, — pîrê bi tirs caba wan dide.

         Gundî diçin hundur û lêdinihêrin radîoa ser îşkafê xeber dide.

         Nha çend nevîê wê zavoda eşyaê radîotêxnîkîêda dixebitin. Ew zavod gundê cînarda vekirine.

          

* * *

 

         Cara ewlin gundîkî me xwera avtomaşîne kirî û anî gund. Wî çaxî rya mala wan gelekî bêfesal bû. Cînara her yekî sûr kişandibûn dora mala xwe. Rê gelekî teng bû. Evê te çi gava avtomaşîne dajot, ji hewşa ber malê derdiket, diçû yanê vedigerya, çiqas jî fesal bajota, ese wan sûra dixist û wextê zivirandinê zevya xwe pêpes dikir.

         — Evî bela xwe daê, zevya xwe temam pêpes kir, risqê zarê xwe birî, — gundya laqirdîê xwe dikirin. Hineka tiştek jî serda zêde dikirin û digotin:

         — Evê rojekê lêde dîwar-mîwarê me jî hilşîne.

         Gelekî xweşîê xwe pê dikirin.

         Carekê gundîkî meyî laqirdçî hilda jêra ha got:

         — Filankes, ez ku du kavira bidim, tu avtya xwe nadî?

         Usa kirin belengazî avtomaşîna xwe nîvqîmet firot û ancax ji dev-dirana derket.

         Sûr, qelax zûda ji ortê hatine hildanê. Kûç’ê gund rast û fire bûne. Ne ku avtomaşîna merivbir, lê usa jî yêd barber bêminet wan kûç’ada diçin, tên. Çendekî pêşda kurê ewî gundîê meyî laqirdçî xwera avtomaşîna marka paşine tope-teze kirî û anî kire garaja xweye kevirî. Ev garaja wîye kevirî sed qatî ji wan herdu otaxê gundê meye wextekê çêtire. Dilop nake û rya wê jî fireye. “Şênaya gund beraya rêra kivşe”. Zûda gotine, lê gundê meda teze mîaser dibe.

          

* * *

 

         Teze gundda têlêvîzor didane xebatê. Malek xwera têlêvîzorê dikire û tîne datîne. Êvarê, wextê şîvê, têlêvîzora xwe pêva dikin û rûdinên nan bixun. Dikin-nakin pîra malê rûnanê, nan naxwe.

         — Pî, şerm nîne, ber van mêrika ezê çawa nan bixum, — pîrê dibêje û têlêvîzorê nîşan dide. Ser êkrana têlêvîzorê du mêra hevra xeber didan.

         -Ê, hê, ev filankesê meye! – kurê malê dibêje.

         Ji wan herdu mêra yek merîê wê malêyî nêzîk bû.

         Çi bikî, usane femdarî, berbirîbûna merya, edet zef dereng têne guhastinê. Hela tiştê kevn û teze li rex hevin.

          

* * *

 

         Gundê meda avayê mekteba teze çêdikin. Avayê mekteba heyştsale îdî têrê nake. Gundda gotî mekteba navîn hebe. Avayî duqate. Pêşberî mala meye wextekê (erê, erê, îdî bûye ya wextekê) çêdikin. Min çû dît. Bona qewmandineke usaye baş gelekî şabûm, lê alîkîva jî berxwe ketim. Çend sala pêşda bona xwendina navîn dest bînim ez her heyamê salê herro deh kîlomêtra rê diçûm, dihatim. Mekteba navîn gunde cînarda hebû û ew gund pênc kîlomêtra ji gundê me dûre. Çend cara ser wê rê zivistanê lingê min sure birine.

         Lê nha anîne mekteba navîn pêşberî mala me çêdikin.

         Ya min hela tişt nake, ezî îdî mezin bûm. Lê ya wî gundîê me?

         Go teze dîwana sovêtîê testîq bûbû, gundê meda hela mekteb tunebû. Gundîkî me pê dihese, wekî gundê cînarda, rya kîjanî gelekî bêfesale û nava ç’yara derbaz dibe, zivistanê jî tê girtinê, mekteba êlêmêntar vebûye. Herro destê kurê xwe digre, dibe wê mektebê û tîne. Gele cara, îlahî zivistanê, pişt dikir, kurşa berfê diqelaşt dibir. Lê wextê dibû bager, bi hevtya mala dostada dima. Hilbet, kurê wî mekteb kuta kir, bû aktîvîstekî gundî eyan, lê ev kirina bavê wî hela hê tê gilîkirinê.

         Nha gundê meda avayê mekteba navîn çêdikin.

         Gundê me gundekî biç’ûke. P’ala xwe daye ç’ya û berbi qewmandinêd tezeye “ecêb” diçe. Lê gelo hema duh jî qewmandineke usa gundda neqewimye? Ne tenê gundê meda. Gundê me her tenê meseleke wê yekêye biç’ûke, wekî em ji kîjan derecê gihîştine çi hêlana. Lê hêlanêd hê bilind hela pêşya mene.

          

s. 1975-1976-a