NEXŞ-NÎGARÊ HÛR
NEXŞ-NÎGARÊ HÛR
DÛRE, LÊ NÊZÎKÎ DILE
Welatê minda bahar û şayê mil dane milê hev û t’ev hatine. Lê zanim, wekî welatekî dûrda şer û mirine, qomsî-nemam edlayê bûne xenîm, bahar jî ji xûnê, qetla kirî tirsyaye û naê, dewsa barana derbiharê te’vî-teyroka gulla dibare.
Raste, welatî dûre, merî nenasin, lê dil temûl nake û min tirê gulle ji wir tên û dilê min dikevin. Loma min nekin, dilê min dilê meryane û vê neheqîê qebûl nake. Lema jî têlekî porê serê min zû spî dibe, ser enya min qerç’imokeke teze zû dîhar dibe. Ez merîme, dilê min vê qetlê hilnade.
Ç’YA MIZGÎNÎ DANE Ç’YA
Ewrê reş kimkimîn. Brûskê birq veda. Te’vya teyrokê û baranê girtê. Şerê li erşa dakete erda.
Cîê neheq gullek agir kirin. Şerkarekî kurd jî serê xwe danî ax-berê sar. Bi xûna wî jî rojeke azabûna Kurdistana min nêzîk bû. Du hêsir ji ç’evê dayîka kurd hatne xwarê. Dewsa wan herdu hêsira du şerkarê kurd sekinîn. Ç’emê hêsira û pêla azabûnê hê gur’ bûn. Dengê şerê li erda gihîşte erşa.
Ba rabû. Ewrê reş şivkut kir, bela kir. Brûskê lêneda, ezman rawestya, keskesorê girtê.
Ç’ya mizgînî dane ç’ya. Dilkê min berî hemûşka pê hesya, dengê zara tezebûyî kete guhê min. Wê şevê ta sibê ji şabûna xew nekete ç’evê min.
EZÎ BORCDARIM
Bi xwe merîkî navsereyî nîvçeye. Porê serê wî îdî spî bûne. Herro bi hemdê xwe tê kûç’a mera derbaz dibe. Mizanim kuda diçe, lê her zanim, wekî merîkî usa nikare bêkare malda rûnî, çiqas jî herdu milê kostyûmê wî vala nîbin û cêbêda nîbin. Hertim ç’evê min ki milê wîyî valane.
Ez pê hesyam, wekî ewî milê xwe şêrda unda kirine. Nizanim çira, gava ez wî dibînim, ç’evê min milê wîye vala dikeve, hertim difikirim: “Raste, ewî herdu milê xwe unda kirine, lê bi saya wan qanatê min hê zex’m bûne û ez borcdarim him dewsa xwe, him jî dewsa wî dha kûr û dûr bifirim”.
CAHIL MANE
Wede hatine û derbaz bûne. Bavê me kal bûne, dayîkê me pîr bûne, em bi xwe jî îdî bûne bav, zarê me mezin bûne, her tenê ew merî cahil mane, ku ji şêr venegeryane û rya wan bûye sonda ewleda.
EM HATINE DINÊ
Sirê gihîşte me. Em jî hatine dinê. Ç’evronaya bûyîna me bû mizgîn u… tenê kete guhê dayîka û pîrika.
Em wî çaxî hatine dinê, gava sonda lape mezin “Rya bavê” bû û serê wê rê nedihate kivşê, gava nemêd sêniç’ike biç’ûk dil dihingavtin, lê “kax’azê reş” hey yekhev ser gundda dihatin û her hatineke xwera steyrkeke rûbarê ezmanê gunde geş jorda danîne xwarê.
Em wî çaxî hatine dinê, gava kur ser navê dê dihatne navkirinê (Etarê Dîdemê, Eslanê Hinarê!..), navê bavê hêsirê dê û pîrikêda dihelya û hetanî roja îroyîn jî mînanî ç’emekî nemiç’iqî ji ç’eva dikişe.
Dinyaêda şer bû. Faşîsta agir berî vê dinya meye “biç’ûk” dabûn û destê xwe ser germ dikirin. Em nava wî agirîda xuliqîn.
Em hatine dinê, wekî şera bitemrînin, tiberkê ji ber pişta dayîka derxin, best û beyara bireşînin, dewsa nemê sêniç’ik pê dorgera be’sa ji erşa bistînin.
Em hatine dinê, wekî bavê meye nehatî bibine heykel û şev-roj ber ç’evê me bin, sibê-êvarê selama me li wanbe, sîliha destê wanda rênîşa mebe.
Em hatine dinê, wekî dewsa steyrkê ezmêne sêrekbûyî bere-bere dorgerê xweye hinartî bikne steyrkê rûbarê ezmîne geş, wekî wêderê her yek ji wan dorhera dewsa steyrka bavê meye vêsyayî şewq vede, wekî “Rya bavê” me ji erdê bigihîje ezmana jî.
Em hatine dinê û me gelek şuxul kir, lê her tenê nikaribû hêsirê ç’evê pîrkê xwe bidana zihakirinê. Ew yek qewata me dere, çimkî ç’evê dayîka dinyak unda kirine.
Em hatine dinê, çimkî nikaribûn nehatana. Meşa demê zore, nikarin wê bidne seknandinê.
DIBÊJIN
Dibêjin, dayîk nikarin agirê şera binihêrin, çimkî ew mirinê xwera tînin. Lema jî hesirê gur’ dibarînin û pê wan aveke sar ser wî agrîda dikin. Şer bi hêsirê ç’evê dayîka jî ditemire. Bawer nakin? Werin dîna xwe bidne şerê kurda, wexta dayîk laç’ika xwe davêje ortê, ese herdu alîê şerkir disekinin, şer nakin…
Îdî hêsir ku man!
DAYÎKÊ BAR KIR…
Dayîka pîre tenê bar dikir. Jê pirsîn:
— Tê kuda herî?
Go:
— Ezê herim cem kurê xwe.
Bawer nekirin, çimkî gundya zanibûn, wekî kurê wê zûda şêrda hatye kuştinê. Wê çawa malva barke here cem kurê xwe?
Kirin-nekirin, pê nikaribûn.
— Pî, dayîka wî korbe, welatê xerîbda tenê maye… Nha ç’evê wî li rêye… Ew nikare bê, lê xwe ez dikarim herim.
Û dayîkê bar kir, çû derkete welatekî dûrî-deraz, li ku kurê wê serî danîbû ax-berê sar. Nêzîkî mezelê biratîê, li ku kurê wê jî ç’elkirîbû, kon veda û têda ma.
Her sibe karê wê ew bû, wekî radibû, baqe gulê teze ji bax’çê ber dêrî diçinî, diçû nav mezela, silava şîrin dida kur, baqê gula dadanî ser mex’berê wî û efatêd dorê.
Evê karê gelekî kişand hetanî rojekê dê û kur bûne cînarê heve heta-hetayê.
DAYÎK HÎVÎÊYE…
Şer…
Be’sa şêr mînanî ç’yaê Cûdî ser dayîkêda hilşya. Zinarêd wî ser bengzê dê şopê mezin hîştin, bin giranya wê be’sêda kûz bû, xumamê ber ç’evê wê kire te’rî. Kurê wê birine ber şêr…
Bona dinya-ealemê şer zûda kuta bûye, dengê top-tivinga zûda ketye zikê wan. Lê bona dê şer hela kuta nebûye, hela hê şere. Ne axir bêy hatina kur bona dayîkê şer kuta nabe. Ne axir ç’evê dayîkê li rêye, guhê wê li dengaye. Çawa şer kuta bûye, gava hela kurê wê venegeryaye? Na xêr! Bona dayîkê hela hê şere, hela kurê wê deşta şêrda dike şer, lema hetanî nha nehatye, lê wê ese bê, ç’evê dayîkê li rê nahêle, dêra bêbextîke usa nake.
Dayîk hîvîêye…
Roj, meh û sal derbaz dibin, lê bona dayîkê roj, meh û sal paşda diçin, wekî gumana hatina kurê wê neê birînê, wekî nebêjin ewqas wexte şer kuta bûye, lê kurê wê hetanî nha venegeryaye.
Dayîk hîvîêye…
Ber gumana hatina kur mirin jî qels bûye, turuş nake li pîredê bipirse. Na, qe tiştê usa dibe, dayîk kurê xweyî li eskerîê nebîne, rabe serê xwe dayne ax-berê sar? Nha jî şerê gumana dê û mirinêye.
Dayîk hîvîêye…
Bona dayîkê hela şere û serê wêda ewqas wede wê şerbe, dinyaê hevketîbe, gumanê berî mirinê bide, hetanî kurê wê venegeryaye.
Dayîk hîvîêye…
DINYAÊ TEYAX NEKIR
Dya sê kura bû. Dê bi darê desta kur verêkirine şêr. Kesekî ç’evronaya yekî nedaê. Darê destê xwe danî, p’ala xwe da topa dinyaê, dinyaê ber giranya derdê dêda teyax nekir û cîkîda korda çû.
BAVÊ MIN ÇÛ…
Zara min bêşîkêda xwera şîrin razaye. Gul û nûr ji sifetê wê dibarin. Hey carna ber xweda vedibeşire, hey carna dikene. Xweş-xweş razaye.
Ez bi dilekî baristan jorda lêdinihêrim, şa dibim û demekê zarotya min dikeve bîra min.
Zanim, wekî bavê min usa ser bêşîka minda mêl nebûye, li min nenihêrye, şa nebûye. Ez hatime dinê, lê dijmin jî derî li me girtye. Bavê min pêra negîhandye navê min jî dayne, çûye şêr, wekî zara wîye hela bênav li dinê xweş bimîne, bibe bav û çawa erf-edetê dinyaêye bi dilekî rehet nav li zara xweke. Dya min digot, wekî min jî ber xewa xeber daye, lê tenê nan xwestye… Gunekar wede bûye… Şer bûye, rojêd girane çetin bûne…
… Bavê min çû, nehat, wekî dewsê edlayî bê. Wekî bavê min neçûya şêr, emrê xwe edlayêra neguhêrya, îro min bi dilekî usayî baristan li zara xweye bêşîkêda razayî nedinihêrî, wekî îdî dewrana bê şer-dewada hatye dinê û bêxem mezin dibe.
Zara min rehet razaye, hey carna ber xewa dikene. Der-dorê wê her tişt seqirye. Şiklê kalikê li fêzêye, kincê eskerîê lêne, tivinge li deste. Şikilda jî ew qerewilê me û edlayêye.
BAVÊ HEYF HILDA
Pênc kur şandine şêr. Nava sê salada pênc “kax’azê reş” stendin.
— Min pênc mêr şandine şêr, te dewsê pênc “kax’azê reş” ser minda verêkirin. Deya naçe, Hîtlêrê xûnxur, — bavê extyar got, zorê çû ber şêr û venegerya hetanî heyfa kura hilneda, navê xwe li ser dîwarê ne’la dijmin neda nivîsarê û pêsîra xwe bi pênc ordên û mêdalava nexemiland.
— Kê xûnê dirêje, bi xûnê jî diçe, — bavê digot.
CABA ESKER
Ji eskerê berê pirsîn:
— Tu ewqasî nava şêrda mayî, te ewqas kuştin, mirin û xezeb ber ç’evê xwe dîtine, çi gelekî te çetin hatye?
— Yek bû, şêrda min dît, çawa qîzika biç’ûk serê xwe danîbû ser sîngê dayîka xweye kuştî. Yek jî, wexta şer kuta bû, ez vegeryame malê, kurê minî, ku paşî çûyîna min bûbû, ez nas nekirim. Hetanî ez rojekê sax’bim, li rûbarê dinyaê bim, ev herdu qewmandin ji bîra min naçin.
DAYÎK HAT DERDA, XWEDÊ RABÛ BERDA
Xwedê bûbû motacê hêsirê dê, dixwest bi wan eaca dilê xwe bişkêne. Lema jî ew dê hatibû xezebê: sax’lemî, hebûn jê stend, her kurê wêyî taê-tenê hîşt.
Kesîb, belengaz û bêxweyî dayîka nexweş destê kur girt û da serê rê-dirbê vê dinyaêye nenas. Lê hêsireke te’l ji ç’evê dê nehat, çimkî şabûna wê kur bû, ew jî kêlekê bû, lê bona kur dayîka wî ji vê dinê şîrintir bû. Lema jî wana telî-tengasî, xezeba Xwedê bîr kiribûn û hevdura şabûn.
Û gava Xwedê jorda li wan nihêrî, xwest zanibe, çika xezeba wî çi anye serê wan û ser hêsirê dayîkê şabe, lê gava bengzê wêyî eşq û şa, ç’evê wêye zipe-zya dît, hêja tex’mîn kir, ku ew ber dilê dayîkê bêç’are û ji kirina xwe şerm kir. Ji wê rojêda dayîk bû tacê serê Xwedê jî.
Dayîk hat derda, Xwedê rabû berda.
HÎVYA MINE
Xewnêda dayîka min li ser selê ber derê me rûniştibû û mînanî hercar teşya xwe hildabû, dirêst. Dêrî bûbû li rê dinihêrî.
— Daê, tu çi dinihêrî? – min jê pirsî.
— Pî, dya te qurbana tebe, tu hatî? – ewê bi tirs caba min da. – Ç’evê min rya te bû. Min zanibû tê bêy. Dya te korbe, çi wextê te û hatinê bû?
Xewnêda jî ew ber kur diket û derheqa wîda duşurmîş dibû.
XEWNÊDA
Xewnêda dayîka min hatibû, dîsa serê min danîbû ser çoka xwe, destê xwe nava porê serê min digerand û digot: “Pî, ç’evê dayîka te korbe, tu kengê wa spî bûyî?”
Sibê ez ku rabûm, hêja min dît, wekî têlê spî ketine nava porê serê min.
DERMANÊ DILÊ MIN
Ez nexweşim. Dilkê min dêşe. Dûê tendûra me, te tirê, ji dilkê min dikişe.
Lê dermanê min, ax, dermanê min, bîna nanê destê dayîka mine.
HEVALÊ ŞÎRHELAL
Mezelekî t’ek li palêye. Li ser ne kumeyte, ne heykel, her tenê du kêlikin, tê bêjî, ç’evê dayîkêne li rya kurin.
Xort salê du cara tê, mezelê dê diqeside, baqê gulê baharê û payîzê jêra pêşkêş tîne, bêdeng-his hêsira hûr-hûr dibarîne, wekî dayîk nişkêva ji xewa heta-hetayê hişyar nebe, mezelê xweyî hilnedayî û dewsa konê xwe reş nebîne.
Xort salê du cara mezelê dê diqeside: carekê wextê hilgêrê, carekê jî wextê dagêrê.
Xort hevalê kurê wêyî taê-tenê bû.
RYA LAPE KURT
Rya lape kurt ewe, gava berbi dayîkê diçî. Lê rya lape dirêj ewe, gava dayîk te verêdike, ç’ev li rya teye û hûn ji hevdu dûr dikevin.
NA, NIKARIM HERIM…
Gundîê me hertim minra dibêjin: “Tu çira gund kûvî bûyî, naêyî gundê xwe? Dibe tu xeyîdîî?”.
De tê çawa herî gundê xwe, gava li ser rya mala te şînkayî bejnekê şin bûye, gava bêşîka teye zarotîê, xem-xiyalê teye cahiltîê bûye kelefekî û fêza gundda qincilye ser hev, tê bêjî pînekî kevne anîne kirasê teze xistine.
Xeyd ortê tune, eger hebe jî, “xeyda” min ji dayîka min heye, wekî derê mala me ber min dadaye, kilît kirye ber pişta xwe û bêwext ji vê dinê çûye…
Na, herî gundê xwe, lê neçî mala xwe nabe, qet nabe!..
GULEKE BEDEW VEBÛBÛ
Gelîkî kûrda dûrî ç’evê benda guleke bedew, guleke beyanî serî hilda, gulda û vebû, bîn û boxsa xwe li herçar alya bela kir. Lê kesekî ew nedît, neçirpand û bîn nekir.
Wext û wede pêra gihîşt, gul xeyîrî, belgê wê weşyan.
Dibe, wexta ew serê rêke, nêzîkî ç’evê benda şînbûya, navê wê dinê bela bûbûya. Lê gule razîbû, wekî dewsa navê wê bîna wêye xweş li dinê bela bû. Û gul çawa şa hate dinê, usa jî ji dinê çû.
BÎNA MERIVAYÊ
Ez çi ditirsim?
Wekî bibim ewr, lê baran ji min neê, bicedînim, lê negihîjmê, gul bim, lê venebim, meriv bim, lê bîna merivayê ji min neê.
A, tirsa min ji vê tirsêye.
KILAMÊ ME
Bra, were kilamêd meye kurdî bibihê. Tê tex’mînkî, wekî ew şêrda xuliqîne yanê bi devê merîê birîndar ji şêr vegeryane. Kilamê kirye şer, alt kirye, birîndar bûye, lê yazix gelek cara jî deşta şêrda maye, ji zarekî derbazî zarê yekî mayîn nebûye. Mirazê kilamê jî ç’evada hîştine, xwestine ew bi temamî undabe. Lê kilamêd ji şêr vegeryayî bona kilam û efatêd venegeryayî bûne heykel.
Eger bawer nakî, pismamo, demekê guh bide kilamêd meye kurdî. Îjar tê ese bawer bikî.
TÊLÊ EMRÊ MIN
Têlê emrê min gur’îna ewrê baharêne, pencê roêne, hebê nane xwelîêda ç’’îldayîne, hêsirê şabûnêne, kenê zara biç’ûkin. Lê, na welle, dîsa ew rê-dirbêd nenasin, ku cîkî kuta dibin û cîkî mayîn teze destpê dibin.
Têlê emrê min zarin…
RÊ
Pêşîê me bi tarişa diçûne gundê cînar û dihatin. Qaçax hebûn, dihatin pêşya wan digirtin, dişêlandin. Ser wê rê qetil hebû.
Kalkê me bi ereba diçûne bajarêd nêzîk. Diz û nepak tije bûn, rê bi hevtya dikişand û bê qezya nîbû.
Bavê me pê maşîna û firinda diçûne bajarêd dûr, welatê dereke. Rê sahil, bê qezya bû, lê dirêj bû.
Em nha bûne erşger, bi gemîêd kosmîkîê usa dora Topa dinya me digerin, wekî pêşîê me nikaribûn wî cûreyî dora gundê xwe bigeryana. Em usa ji ser vê dinyaê diçine ser planêtêd mayîn, tê bêjî ji mala xwe diçine mala cînara.
Ewledê me wê usa ji vê galaktîka me herne galaktîkaê dinê, wekî pêşîê me usa nikaribûn ji meheleke gundê xwe herne yeke dinê: wî çaxî orta mala, qebîla û cimetada dijminayî hebû, lê dewra ewledê meda wê rêke bêhidûde, bêhasêgehbe, dewreke bê qezyabe.
HEW ZANÎ
Carna tu hew zanî, wekî ew, çi ku tu gihîştîê, kême, lê carna jî te tirê geleke. Bi xwe jî nizanî çi dixwezî, hew zanî, wekî bextekî teze, mirazekî teze hîvya teye.
Lê rind miqatî şabûna xwebe, emrê bona te sivik derbazbe, yanê na, sur û serma yaşê te îdî pîkêtê xwe şandine nava porê serê te.
Bona mala xwe
Ne binîme,
Ne jî banim,
Lê stûna orta wanim.
EWLED
Efrandin ewledê meryanin. Hela nehatine neşirkirinê, mînanî zarê biç’ûk gelekî şîrin û hizkirîne. Lê ku neşir bûn, mînanî zarê teyî zewicî yanê mêrkirîne.
MIRIN
Bû xuşîna belgekî ji darê hate xwarê. Nizanim, dar êşya yanê na, lê ç’îkekê avîte dilê min û nişkêva mirin kete bîra min.
DEMA ÇÛYÎ ŞÎRINE
Mala bavê kew-gozelê mehela jorin bû. Bona gişka te’vê ji rohilatê nedîr dida, lê bona min ji bakûr. Ne axir mala bavê kew-gozelê p’er’ê gundî jorin bû.
Êvarê, wexta pezê gund dihat bela dibû, ç’evê min li mînga meye qere beş bû: mî xerîb bû, hînî rya malê nebûbû û her êvar unda dibû. Ez mal bi mal nava gund digeryam. Çend cara qesta mala bavê k’awê dikir, me tenê demekê li hev dinihêrî, ç’evê me fikir pevdiguhastin û em ker’-ker’ ji hevdu dûr diketin.
Min çiqas dixwest mya me hergav unda bûbûya û bi wê menyê ez mala bavê kew-gozelê biqesidyama.
Hebe-tunebe bengya gotye: “Bi menya sergîna diçin gundê mexîna”.
HÎV, HÎVE…
Go, ji maleke teze, ji maleke cahil dengê şêr dihat. Du dilê evîn, du hizretê heve wextekê ber hev sekinîbûn û dikirne şer. Xeberê wan mînanî gulla diçûn û dihatin. Nişkêva jinê derê qutîê vekir, boxçek derxist û agir berdaê. Agir bi evînê ket û… kerba hilkişya jor, bû hîv, şerma rûê xwe perde kir. Lê ramûsanê berê bûne deq û li ser sûret man.
EVÎNTYA DERBAZBÛYÎ
Min û wê zûda hevdu nedîtibû. Pey rasthatina meye paşinra êpêce wext derbaz bûbû: ew bûbû dê, lê ez jî bav bûm.
Wextê em vê carê rastî hev hatin, me demekê k’ûr ç’evê hev nihêrî, ç’evê hevda derheqa evîntya derbazbûyîda xwend, lê… me hîmlî derheqa zarêd xweda, derheqa zîrekî û şîrinbûna wanda xeberda. Me ha derheqa wanda xeberda, ku em dha ji hev didane dûrxistinê, çimkî min nedixwest zarê wê te’n-niç’ê dêmarîê bibînin, lê ewê jî nedixwest, wekî zirbavê zarê min hebe.
Em carekê rastî hev hatin, lê ew jî bes bû, wekî agirê berê hê gur bibe î mînanî loda gîhê şilberevkirî xweda bişewite.
GELO RASTÎ HEV NEDIHATIN?
Neme diçûn û dihatin, dibûn p’ira orta du dilê bengî. Lê qomsî-neman diçûn û dihatin, dibûn sebebê wê evîntîê.
Gelo ew neme û merî rêva qet rastî hev nedihatin? Nemam ber nema şermî nediman?
XWEZIL…
Xwezil ez dîsa gund bûma… Dîsa gundda dewet bûya. Cahil orta gund li hev bicivyana, hey malê xweyê dewetê binihêryana, hey dîna me huba dilê me bûya. Defê dara zevê ji mal derxista, ew mal bi mal bigeranda. Em jî dîsa dorê top bûbûna, mirazê bûk-zevê û şaya dilê xwe şabûna.
Bira dîsa kincê mine şayê tunebûna. T’aw-t’êwa deweta êvarê min bigirta. Min dîsa dya xwe nav gund xista minra kincê şaya banya. Min êvarê kincê xelqê li xwekira, hevekî jî ber xwera biçûma, li dewetê biqesidyama. Govendêda bi ç’eva kewa-gozel bigeryama. Dilê xweda ez şabûma, wekî ewê ez bi kincê tezeva bidîtama (bira kincê xelqê bûna!..). Hetanî dewet bela bûbûya, ez ji govendê derneketama.
Bira xwezil ha bûya, femdarya min jî femdarya wî çaxî bûya.
Xwezil dîsa ez gundda bûma!..
DIJMINÊ MEZIN
Êl dijminbe, lê her tenê jine dostbe, êl mêrê çê nikare.
Lê eger êl dostbe, her tenê jin dijminbe, axirî-oxirî mêrê çê wê ese qelsbe.
GELO ÇIRA?
Bi maşînê diçime bajêr – dîtina ezîza xwe… Bextê minra maşîne qet baê xwe nagre, tê bêjî birçîye û ancax ji cî dilive. Lê dilê minî reben usa dixweze, wekî maşîne baê xwe bigre û zû here…
Ax, gelo çira maşîne usa hêdî-hêdî, mirî-mirî rê diçe?
Ji bajêr vedigerim. Min xatirê xwe ji ezîza xwe xwestye, huba dilê xwe cem wê hîştye û bi maşînê paşda têm. Bextê minra maşîne qet bîna xwe nastîne, tê bêjî hespekî cehxure, çiqasî diçe, ewqasî vedibe û baê xwe digre, ewqasî zû diçe û dilezîne. Lê dilê minî reben dixweze maşîne qet ji bajêr derneê, baê xwe negre û nelezîne.
Ax, gelo çira maşîne usa zû dilezîne û min ji bajêr dûrdixe? Dibe ber ç’evê rêwîkî vagoneke mayîn maşîne hêdî diçe?
TE’VA HUBA MIN
Maleke biç’ûk, maleke te’rî fêza gundê meda bû. Hebûn û tunebûna wê bona gund yek bû û wexta malê gund hesab dikirin, timê ew mal bîr dikirin.
Lê ber dilê minda ew mala gunde lape mezin bû, ji vê dinê firetir û ronkaytir bû.
Ne axir k’awa min wê malêda dima û te’va huba min ji wê malê şewq vedida.
KULA BERÇ’EVKÊ TE
Gava ç’evê te dinihêrim, timê hubê teda dibînim. Lê berç’evkê teye reş tên bi bêîsafî wê vedişêrin. Ax, kula wan berç’evka, ku gelekî te tên, lê kelemê ber ç’evê minin.
NEMÊD NEŞANDÎ
Wekî bihatayî mala min mêvanî, minê danya ber te baqê wan nemêd nivîsî, le… neşandî.
NEBÛ
Em bi zar çiqasî nêzîkî hev bûn, alîê dilda ewqasî ji hev dûrketin. Ne ez bûm sebeb, ne tu bûyî sebeb, mirazê dilê me nebû, çimkî zarê me mînanî hev bû, lê agirê dilê me başqe bû.
BER Ç’EVÊ DÊ
Ez çiqasî mezinim, ewqasî jî biç’ûkim. Mezinim, çimkî îdî bavim, xweyîewledim. Lê biç’ûkim, çimkî kurê dya xweme, timê ber ç’evê wê dîsa ez zara biç’ûke tifalim.
KES NEBÛ HEVAL
Wexta ezî biç’ûk bûm, erdê diketim, hevala bi laqirdî minra digotin: “Te çi dît, me nîvekarî”.
Lê wexta mezin bûm, erdê ketim, kesek nebû hevalê min û p’arê.
Добавить комментарий