MALA MÊRA NEKETÎ!..

MALA MÊRA NEKETÎ!..

                  Divên, du kurd dijminê hev bûne, pey hev geryane, yekî xwestye yê mayîn bikuje.

                  Rojekê jî yek dikeve konê yê mayîn. Dîna xwe didê, wê dijminê wî razaye. Ber serê wî rûdinê, cix’arekê dikşîne. Wextê derketinê du fişeka dike bin belgîê wî û dertê, diçe.

         Gava ewê razayî hişyar dibe, wan herdu fişeka dibîne, dibêje:

         — Ewî dikaribû ez razayî bikuştama. Lê usa nekir. Ez şame, wekî mêrekî usa dijminê mine. Dijmin jî gotî alçax nîbe…

 * * *

         Divên, dijmin avîtibû ser eşîreke kurda. Serkarê eşîrê kurê xwe eskerra tevayî şandibû şêr.

         Şêrda kurê wî tê kuştinê. Meytê wî datînin ser pişta hespê, berbi mala bavê tînin. Wextê bav pê dihese, wekî kurê wî hatye kuştinê û meytê wî tînin, radibe merîkî pêşîêda dişîne.

         — Here, pê bihese, çika birîna wî ji piştêye yanê ji sîngêye. Paşê were minra bêje. Û bêje wan jî heta caba min nestînin, bira meyt neînin.

         Evê te diçe, dinihêre, birîna wî ji singe. Qiç’ê vedigere, cabê dibe bavêra.

         — Dêmek kurê mine, — bav dibêje. – Ber dijmin nerevye, berê wî dijminda hatye kuştinê. Herin, cinyazê wî bînin, emê teze şîna xwe bikin.