HER TENÊ MIN NEŞÎNE SÎBÎRÊ
ÊPÎZODÊ CUDA-CUDA
Rind tê bîra min xebatçîkî KGB-êyî berêyî kurd B.R., ku wextêda gele kurd dabûne girtinê, çûbû pênsîaê û xwedêgiravî şuxulê bedewetîê dinivîsî.
Rojekê jî rêdaktor Mîroê Esed gazî min kir û devtereke destnivîsar da min û got:
— Filankesê anye, hela binihêr, tiştê dayînêye yanê na.
Min ew nivîsar xwend, dît wekî giva “poême” derheqa şorişgerê kurd Karapêtê Canoda. Ez çûme bal rêdaktor û min jêra got, wekî tu pevgirêdana wê nivîsarê tevî şuxulê bedewetîê tune.
Rêdaktor got:
— Bidî xatirê Xwedê, derheqa ewî şorişgerîda ser navê B.R. tiştekî binivîse, em bidin, wekî jê xilazbin. Yanê na, wê zehlê me bive.
Min usa jî kir: kanîê cûre-cûre da xebatê, ser navê wî gotarek nivîsî derheqa Karapêtê Canoda û rojnemêda da çapkirinê. Paşî wê yekê B.R. bi gef û gur’ hate ser min.
— Te çira poêma min nedaye? Ne rêdaktor spartye te!
— Ne ku spartye min, lê ser min nivîsye. Lê firqya vê yekê geleke. Gava ser xebatçîkî dinivîse, ew yek hela nîşan nade, wekî qinyat ese gotî bê çapkirinê. Ew yek nîşan dide, wekî rêdaktor dispêre xebatçî binihêre ew qinyat bona çapkirinê dest dide yanê na. Min jî usa kir.
Min derheqa cûrê xebata rêdaksîaêda jêra digot, lê ew dîsa minra dikete hucetê û nedixwest tu tiştekî bibihê. Dawîêda hêrsa min rabû, jêra got:
— Ew efrandin poêm nîne, bi tu tiştî ûymîşî efrandina bedewetîê nabe. Tu hela gerekê gelekî razîbî, wekî min tera gotarek nivîsye derheqa Karapêtê Canoda û rojnemêda daye çapkirinê.
Paşî wê yekê ewî eynata xwe kutabû min û cîê tê-netê dixwest min bigeze.
Çend sal derbaz bûn. Tê bîra min, sêksîa nivîskarê kurdada “poêma” Taharê Emer enene dikirin. Wexta enenekirinê me kevirekî “poêmê” ser kevirekî nehîşt. Şekroê Xudo hilda ha gote avtorda:
— Tahar, tu bilûreke bêqusûr lêdixî. Çî te ulm û efrandarya bedewetîê ketye? Tê nava dîroka çanda meda bimînî çawa bilûrvanekî baş. Dest ji vî karî bernede, û ewê kara dha mezin bide çanda me, ne ev şuxulê teye efrandarîê û dîrokî.
Min û çend hevalê mayîn jî derheqa vê “poêma” Taharê Emer gelekî sert xeberdan. Dawîêda Taharê Emer ji cîê xwe rabû, milê xwe hilqoşand û bi dilekî şkestî got:
— De ez çi bêjim?.. Brîgada Emerîkê Serdare wêrankirinê kevirekî min ser kevirekî nehîşt.
Civatê qirar kir ewê “poêmê” neşir nekin. Gava civat xilaz bû, B.R. nêzîkî min bû, destê xwe milê min xist û giva bi laqirdî minra got:
— Ezê te bişînim Pambê (Pamba Kurda gundê mine).
Min gotê:
— Tu min neşîne Sîbîrê, Pamb nelazime, ez xwexwa dikarim herim.
Ewî fem kir fikra gotina min çye, xwe civande ser hev û tu bersivek neda.
Paşê ez hatime bawerkirinê, wekî B.R. hetanî mirinê dîroka “poêma” xwe bîr nekiribû û wexta mecal diketê, te’n min dixist.
Bi vê têmaê usa jî bixûnin:
Добавить комментарий