HETANÎ KENGÊ?

 

 

HETANΠ KENGÊ?..

  

         Bona bîranîna bavê min — şehîdê Şerê wetenîê

DEWRÊŞÊ SERDAR.

 

  

            Her car, wexta ez cîkîda diçim, Zera mine biç’ûk timê dipirse:

            — Bavo, tê kengê bêyî?

         Ev pirsa wê serhatîke derbazbûye melûl tîne bîra min. Û çiqas cara min ew pirs bihîstye, ewqasî ew serhatî hatye ber ç’evê min û min tirê ew ne ku zef zûda qewimye, lê duh bûye.

        

* * *

 

         … Sala 1941-ê bû. (Hulbet, ez paşê vê yekê hesyam). Havîn bû, germê diqijiland. Heyata komîsarîata nehîêye eskerîêda tijî merî bûn. Xênji mêra, usa jî gele jin û zaro hebûn. Kom-kom bûbûn û xeber didan. Ezî wî çaxî hevt salî bûm û min hela pakî tê dernedixist, wekî çi qewimye, çira dya min û pîrka min digrîn, lê bave min melûl-melûl dûr dinihêre. Em ser hêşnaya heyata komîsarîata eskerîê rûniştibûn. Bavê min ez danîbûm ser çoka xwe, serê min dabû ber sîngê xwe û destê xwe nava porê serê min digerand. Ber tevê ez aciz bûbûn û ç’evê min zorê ji hev vedibûn.

         — Çi we qewimye, şîna tevî dinê şayîye, — dengê bavê min li min tesele bû. Min serê xwe hilbirî, bavê xwe nihêri. Bavê min mirûzkirî bû, dya min dinihêrî. Min tex’mîn kir, wekî ewî ew xeber dya minra gotin. Ez vegeryame alîê dya xwe. Ewê serê xwe berjêr kiribû û pê pêşa şelka xwe hêsire ç’evê xwe temiz dikirin.

         — Şere, dinê-alem diçe, xwe ez tenê nînim, — bavê min bi hêrs digote dya min.

         — De belkî mala şerûda kavla kulêbe, — pîrka min digot û destmala xwe dikire ber pişta xwe.

         — Çend berxa bibe bazarê, bifroşe, gîhê pêz bikire, — bavê min digote dya min. — Te hew nihêrî şêr dirêj kişand, ez wededa nehatim. Karê zivistanê rind bibîne.

         Wekî usane bavê min dibe hetanî berf bikeve jî naê. Wê ewqas wext çi bike, çira ewqasî derengî keve? Berê, wexta diçû şeher (hertim payîza diçû), hetanî rojya vedigerya dihat. Dibe bavê min gelekî dûr diçe, lema jî wê dereng bê?

         Nizanim çiqas wede wî cûreyî derbaz bû, ber tevê westyayî, acizbûyî ez xewra çûbûm. Wextekê min ç’evê xwe vekir, bala xwe daê — ez dîsa ser çoka bavê xweme û min bi herdu desta stûê wî girtye. Qalme-qalmeke usa bû, her Xwedê bizanbe. Nava wê hewar-gazîêda hertim dengekî bilind dihate bihîstinê, ewî nav û femîlê merya dixwendin.

         — Ahmedê Ûsib…

         — Ezê zû-zû nema binivîsim, derheqa minda nefikirin, — bavê min pey xwendina her femîlekêra digote pîrka min û dya min.

         — Husoê Kado…

         — Miqatî hev bin, — bavê min digote dya min û pîrka min, — nehêlin gede dûr here. Hela çika Xwedê çi dike.

         «Gede» jî ez bûm. Bahara û havîna sibê hetanî êvarê çolê bûm, nedihatme mal-avaya. Gele cara jî dya min yanê pîrka min pey min dihatne çole, milê min digirtin û zorê danîne malê.

         — Ezîzê K’oro…

         — Lao, — bavê min vegerya ser min, — tu jî îdî şikir mezinî, gura pîrka xwe, dya xwe bikî, alî wan bike. Apê te jî birine eskerîê. Mêrê malê îdî tu mayî…

         Min serê xwe kire ber xwe, pişka xweda hevekî werimîm. Cara ewlin bû, ku bavê min ez dewsa merîê mezin dadanim.

         — Keleşê Qadê…

         — Bîr nekî, — bavê min digote dya min, wan perê me ji cem Qasim hildî. Pê wan pera ar bikire dayne. Bira nanê we kêm nebe, kî zane…

         Nanê meê çira kembe, ez difikirim. Çend çewal arê me koxda danîne ser hev, ez ber disekinim, destê min nagihîje serê wan. Ka me ew ar xwerye, wekî arê teze jî bikirin? Na, tê kivşê bavê min naxweze zû bê, lema temîê usa dya min dike.

         — Avdoê Kakê…

         — Çawa nema Hemîd hat, adrêsa wî pêra-pêra minra bişînin, — bavê min digot û hey wî alîê deng dinihêrî.

         Hemîd apê min bû, du roja pêşda biribûn. Wî çaxî bavê min, dya min û pîrka min ew verêkirin, nehîştin ez jî wanra herim. Roja apê min birin, bavê min nava xênîda diçû, dihat û ofe-ofa wî bû. Hêsir ji ç’evê pîrka min kêm nedibûn, lê dya min karê apê min dikir.

         — Dewrêşê Serdar…

         — Ez vêderême, — bavê min got, ez serpêşa xwe peya kirim, hêdî ji cîê xwe rabû. Dya min û pîrka min berî wî ji cî quloz bûn. Bavê min xwe avîte pêsîra pîrka min. Lê pîrka min destê xwe stûê wîra bir, serê wî berjêrkir û çend cara çû rûya. Êpêce wext stûê wî bernedida. Paşê gavekê paşda çû, stûê xwe xar kir, kur nihêri:

         — De here, lao, Xwedê ox’ira terabe, sax’ herî, silamet bêy, — ewê digot û digirya.

         Bavê min kûz bû, ez hilbirîm, dame ber sîngê xwe û herdu sûrtê min paç kirin, zûr bû min nihêrî. Ç’evê wî şêlû bûbûn, gulpkê ç’evê wî zû-zû dihatne girtinê û vekirinê. Xêlekê usa zûr bû min nihêrî, paşê ez qayîm sîngê xweva guvaştim, vegerya ser dya min:

         — Dema xatirê te, miqatî dya min û gedebe, — gotê û ezî usa ber sîng, torbê wî piştê berbi ewî merivî çû, ku nav û femîla merya dixwendin. Min jî bi herdu desta stûê bavê xwe qayîm girt. Em çûn nêzîkî wî merivî bûn. Dya min û pîrka min jî pey me dihatin. Ewî mêrikî ez ji ber sîngê bavê min peya kirim, destê min girt. Bavê min pêşda çû, sekinî, vegerya me nihêrî. Min îdî xwe zevtnekir û bi dengekî girî kire gazî:

         — Bavo, tê zû bêy?

         Ewî mêrikî destê min dha qayîm guvaşt, vegerya min nihêrî. Dya min û pîrka min digiryan. Bavê min hela cîê xweda sekinî bû, zûr bûbû me dinihêrî. Destê xwe bilind kir.

         — Hetanî…

         Bû hewarzke mezin. Min xeberê bavê xweye mayîn îdî nebihîstin. Ewî tiştek digot, lê wê qalme-qalmêda dengê wî îdî nedigihîşte min. Vegerya pişta xwe da me, bi gavêd lez çû û nava cêrga mêrada sekinî. Mêrik destê min berda, wêda çû. Ez çûm kêleka dya xwe sekinîm, pêşa wê girt. Bavê min dûrva destê xwe mera dihejand. Hetanî cêrge çû nepenîêda qulibî, ewî usa destê xwe mera dihejand.

 

* * *

 

         Havîn derbaz dibû, neme dihatin… Sêniç’ik bûn û tê bêjî her niç’ikekîda şabûnek hebû: yek bona pîrka min, yek bona dya min û yek jî bona min… Xebera bavê min «hetanî…» bîra minda bû. Lê min nizanibû, hetanî kenge. Min zanibû, wekî ezê wê salê herme mektebê.

         Rojekê jî başewal, tana kiras nava cewa fêza malada min û hevalê xwe tevayî he’rîêra dilîst. Em lîstikêda ketibûn, me tex’mîn nekiribû, çawa dya min hatye nêzîkî me bûye. Ewê navê min hilda. Min serê xwe bilind kir, dît, dya min ser minra sekinye. Destê min girt, birime jorê, serç’evê min, lingê mine he’rî şûştin, pê şelka xwe temiz kirin, şelê minî teze, ku wê salê baharê bavê min ji şeher minra anîbû, li min kir, solê mine sore teze (ew jî bavê min anîbûn) kirne lingê min, destê min girt û em berjêr çûn. Min ji dya xwe pirsî:

         — Daê, em kuda diçin?

         — Em diçine mektebê, — ewê bi şabûn gote min. — Îroda îdî tu mektebvanî.

         Şabûneke mezin kete dilê min. Qe nizanim çawa bêhemdî xwe min gote dya xwe:

         — Wekî usane, bavê minê bê, ne? — min got û destê min destê wêda zivirîme pêşîê. Dya min nişkêva sekinî, zûr bû min nihêrî û lez pirsî:

         — Tu çawa zanî wê bê?

         Min nizanibû çi caba dya xwe bidim: derheqa qirara xweda minê çi jêra bigota?

         — Lê ez herme mektebê bavê min neê? — bêhemdî xwe min gote dya xwe.

         Destê dya min sist bû. Destê min ji destê wê derket. Ew kela, ku çend deqîqa pêşda ç’evê wêda hebû, vemirî. Sekinî, serê xwe berjêr kir, berxweda nihêrî. Dengê xwe nekir. Min fem kir, wekî min xemeke mezin kire dilê dayka xwe. Ez jî cîê xweda sar bûm, şabûna, ku xêlekê pêşda hebû, ji min dûrket.

         — Dive bavê min neê? — min bi sûckarî ji dya xwe pirsî. Dya min nişkêva serê xwe hilbirî. Ser bengzê wê hêrs, înkarkirineke erhede hebû. Lê pêra jî ç’evê wêda agirekî gur hebû. Her tenê nha fem dikim, ew agirê bawerbûnê bû. Him bona wê bi xwe bû, him jî bona min bû. Pêra-pêra destê min girt, lez-lez berbi mektebê çû.

         — Na, lao, bavê teê ese bê, — rêva ewê bi bawerî gote min. Hevekî xwe ker kir, paşê bi dengekî hêdî serda zêde kir. — Dive hevekî derengîkeve, lê wê ese bê…

         Ez çûme mektebê, lê bavê min nehat. Mehek derbaz bû, dîsa ç’evê me li rê ma. Payîzê extyarîêd xwe teslîmî zivistanê kirin. Malxuê malda tunebû, dya min nikaribû çawa lazime debrê bide ser hev û zivistanê, çawa dibêjin, qir kete nava pezê me. Her tenê çar mîê kelax derketne baharê. Erê me jî ser hevda hat, dya min pêra negîhand (dha rast destnexist) arê teze bikire. Pez jî qir bû, ar jî kutabû, lê bavê min nehat. Dewsê hey carna neme dihatin. Û wexta neme derengî diketin, qudûmê pîrka min dişkest, ruhê wê dihate serê poz. Ç’evê wê hema usa li rê bû…

         Dya min êvarê dereng ji xebatê vedigerya. Û wexta nemê bavê min hebûna, pîrka min hîvya wê nedisekinî, didane xwendinê. Êvarê, wexta dya min dihat, pîrka min serecema wana jêra şirovedikir. Lê qîma dya min ji vê yekê nedihat û ewê neme hildanî, dibire mala cînarê me û dîsa dida xwendinê.

         Min îdî ç’evê pîrka xweda, ser bengzê dayka xwe tex’mîn kiribû, wekî şer çye. Min zanibû, wekî ew ne mînanî şerê qebîlêd gundê meye, lê zulmeke girane, tiştekî ewqasî nepakî neqence, wekî nahêle bavê min bê, wekî îdî malê me qir nebe, arê me kuta nebe, ç’evê pîrka min rê neqerime û dya min axînê ewqasî kûr nekişîne. Min bere-bere zulma şêr tex’mîn dikir.

         Salek derbaz bû, ez derbazî koma duda bûm, lê bavê min nehat. Nha min jî îdî karibû bin wan nemada çend xebera binivîsim, ku mala meye biç’ûk bavê minra dişandin. Min hertim dinivîsî: «Bavo, tê kengê bey?» Ewî dinivîsî, wekî wê zûtirekê bê. Lê kengê? Caba vê pirsêye konkrêt tunebû. Lê min ew yek dixwest û dilê xweda usa hesab dikir, wekî hetanî mekteb vebe bavê minê bê. Ez bi wê gumanê jî dimam û ditirsyam merîê mayîn wê gumana xwe bidme hesandinê. Ew tenê gumana min bû.

 

* * *

 

         Çiqas çû serecema nema ewqasî kurt bû. «Wedê min tune, em îşev hucûm bikin». «Emê ese altkin û zûtirekê hevdu bibînin… Min çiqasî bîra we kirye».

         Dîsa yekê sêntyabrê hat. Le bavê min nehat. Gumana min xeyîrî. Me sî manatekî sor ji bavê min stend. Çendekî şûnda nema wî jî hat. «Ezî sax’î-silametim. Tenê derheqa weda difikirim. Emê îşev hucûm bikin. Tişt nake, gele çûye, hindik maye. Ber xwe bidin, ezê zûtirekê xwe wera bigihînim. Çendekî pêşda min sî manat şand. Pê wan pera defter û kitêbê gede bistînin, belkî rind hîn dibe. De pak, gazî min dikin. Şeva we bimîne xweş.»

         Neme pê qelemê ser kax’azekî qalim nivîsî bû. Ç’ilke av (yanê hêsir) ketibû ser navê wî, kax’azê ew ç’ilk hilç’inandibû xwe, nivîsara qelema kîmîaê mezin kiribû û aqareke biç’ûk reş kiribû. Navê bavê min pak nedihate xwendinê. Pîrka min nemê bavê min cem xwe xwey dikirin. Dikire qutya xweye darîn, nava kincê xweye tezeda vedişart. Ew kinc bavê min, apê min jêra kirîbûn û hela pêra negîhandibû xweke, gava herdu kur verêkirine şêr û sond xwar hetanî venegerin malê xwe wan kincara neke. Wexta nemê bavê min derengî diketin, pîrka min derê qutîê vedikir, yek-yek wan nema dinihêrî. Xwexwa nexandî bû, lê zanibû, wekî her yekêda çi nivîsye û kengê şandye.

         Min jî ji perê wan deftera, ku pê perê bavê mine şandî kirîbûn, jêra nemê biç’ûk dinivîsîn û dişandin. Lê nemê bavê min bûbûn qatî. Dya min hela xebatêda diket, tê bêjî hevekî derd-kulê xwe bîr dikirin, lê sibê hetanî êvare ax, kesera pîrka min nemê bavê min bûn. (Nemê apê min hertim dihatin, ew nebiribûne ber şêr, piştêda qulix dikir). Meh dihatin, derbaz dibûn, halê mala me dha çetin dibû. Alîkîda nemê bavê min nedihatin, alîê mayînda jî dya min ancax ebûra me dikir. Min dilê xweda hertim wedê hatina bavê xwe dirêj dikir, dildîmî dida ber dilê xwe, wekî wê zûtirekê bê. Ez rind hîn dibûm û difikirîm, wekî wexta bavê min bê, bira zanibe, ku perê wîye şandî bona min badilhewa xerc nekirine. Raste, defterê me ne tu tişt bûn (te perkê bi hubrê dida ser belga govekeke mezin hildiç’inî xwe û reş dibû), lê min dicedand her tiştî pak bikim, wekî qîmetê xirab nestînim. Raste, qe nizanim çawa dya min pê wan pera çend defter kirîbûn, lê şuxulê hubrê gelekî çetin bû. Me danî ç’ira neftê dikire peltikê û hetanî sibê vêxistî dihîşt. Dûê wê banê peltikêva digirt. Me sibê derdaneke biç’ûk dida binî û pê kêrê ew dûê banê peltikêva girtî vedirût, dikire derdanê. Paşê heve av dikire nabê û lihevdixist. Dibû mînanî hubra reş. Me ew dikire huburdanga xwe û pê dinivîsî. Te hew nihêrî mûkî serê perikva girt û temamya herfê reş kir. Bona vê yekê dersdara dengê xwe mera nedikirin, zanibûn, em hubrê çawa çêdikin. A bi hubra usa û kax’azê wan defterê kirî min jî bavê xwera îdî nemê biç’ûk dinivîsîn. Lê cab tunebûn û tunebûn. Nemebir îdî alîê mala meda nedihat. Pîrka min nîvî rojêyî pirê derva, ser selê ber dêrî derbaz dikir: ç’evê wê li rya nemêd bavê min bûn, lê ew bûbûn kevirê binê bîrê.

         Salek jî derbaz bû, lê nemê bavê min nedihatin. Ez derbazî koma sisya bûm. Gumaneke biç’ûk dilê minda hebû, wekî dibe îsal bavê min bê. (Hişê zarane: neme nedihatin, lê ez ç’evnihêrya bavê xwe bûm). Îlahî wexta qîzeke gundê meye kezî dabûne razandine û ewê ber xewa gotibû, wekî îsal ku mabe bavê minê bê. (Wî çaxî gundê meda danîn qîzeke kezî roj didane razandinê. Tasa av didane ber sêrî, eynek didane ber. Şikil, hûrmûrê merîê eskerîêda dadanîn cem. Gava şiklê yekî yanê hûrmûrê yekî didan ser sîngê qîza razayî, ewê destpê dikir derheqa wîda xeber dida. Wexta kuta dikir, şiklê yekî mayîn dadanîn ser sîngê wê. Û aha hetanî kutasîê). Gotina wê minra bûbû guman û ez hîvya hatina bavê xwe bûm.

         Ew sal jî kuta bû, sala pey wêra jî hat, derbaz bû, lê ne bavê min bû, ne jî nemê wî bûn.

         — Dive dîl ketye, lema jî nemê wî naên, — hertim kulfetê navsere ber dilê pîrka minda dihatin. — Bîna xwe fireke, Xwedê reme, te hew nihêrî, tera cîkîda delîlek vebû.

         Lê xuşûşya dilê pîrka minda bela nedibû. Sibê hetanî êvare ç’evê wê li rê bû û hêsir ji ç’evê wê xalî nedibûn.

         Her êvara, gava dya min ji xebatê vedigerya, pirsa wêye pêşin ha bû:

         — Neme heye yanê na?

         Û wexta pê dihesya, wekî tune, tê bêjî teze tê derdixist, wekî westyaye, kesirye, ancax pêra digîhand rûdinişt, bi herdu desta serê xwe digirt û berjêr dinihêrî. Û, bawer bikî, herro eva yeka vî teherî dihate weklandinê.

        

* * *

 

         Bahar bû, berf hilatibû, qalç’îç’ek derketibûn. Birçîbûn, xelayî bû. Em hewcê parî nanê ceyî tisî bûn. Me zanibû: bahar vebû, mirina me tune, çimkî emê qe na pê pincarê ebûra xwe bikin. Û çawa bahar dihat, me radihîşte çolê pincar diçinî, dixwar.

         Wê rojê ez û gedê hevalê min çûbûne pîç’oka. Lingê me nava ava qarxûnada sor bûbûn. Em hatin malê, me pîç’okê xwe danîn û ancax xwe tendûra mera gîhand. Me pêra-pêra lingê xwe kire tendûrê. Çend deqa şûnda lingê me şewitî û me herdu jî lingê xwe ji tendûrê derxistin. Dya min ser xebatê bû, lê pîrka min nizanim kuda çûbû. Gedê hevalê min hilda gote min:

         — Mala meda heve kartol hene, ez herim çend heba bînim, em tûzîkin, tendûrêxin, bipijînin, bixun.

         Nîvro bû, tendûr teze vêsandibûn û kevîê wê hela gelekî germ bûn. Hevalê min çû mala wan, çend kartol anîn, me tûzîkir, xuê ser reşand û kevya tendûrê xist. Bû ç’izînya kartola pêva girtin. Wî çaxî cînarekî me, ku şerda seqet bûbû, vegerya bû, bi dêmekî şa hate mala me.

         — Ka dya te, pîrka te? — ewî ji min pirsî. Min gotê, wekî dya min hela ser xebatêye, lê pîrka min nizanim kuda çûye.

         — Mizgînya min wera, gelî zara, şikir şer kuta bûye, — ewî bi dêmekî şa gote me. Sifte em herdu jî ji cî nelipitîn, me nizanibû çi bikra.

         Gedê hevalê min nişkêva ji cî banzda, berbi dêrî çû, lê cîê xweda sekinî.

         — Ez herim mizgînîê bidme mala me. Lê kartola nexwî, ezê va bêm, — got û dêrîva çilqas kir. Ez hela cîê xweda sekinî bûm û min nizanibû çi bikra.

         Qe nizanim çawa, bêhemdî xwe min ji wî cînarê me pirsî:

         — Wekî usane, bavê minê zûtirekê bê, ne? — ewî serê xwe kire ber xwe, nexwest ç’evê min binihêre, berxweda got:

         — Lê çawa, wê bê.

         Tê bêjî şikberî nava gotina wîda hebû. Nesekinî, lez dêrîva derket, çû. Min jî xwest derêm, herim pîrka xwe bibînim, ç’evronayê bidmê. Lê cûrê gotina wî xuşûşîke mezin kiribû dilê min. «Wexta şer kuta bûye, bavê minê jî bê, — difikirîm. — Ewî îdî çira usa bê dilê xwe digot? Lê hesab yeke — şer kuta bû, bavê minê bê». Nişkêva bû terpîn: kartola tûzîkirî ji kevya tendûrê ket nava kozîê. Hevalê min usa jî nehat. Min îdî tûzîê kartolê ji tendûrê dernexist. Ez derketme derva. Gundî temam bêdera orta gundda berev bûbûn, şa dibûn, dikenyan. Min ç’evê xwe nav wan gerand, lê ne pîrka min, ne jî dya min newêderê bûn. Şabûna tomerî bû, her yek bi cûrê xwe şa dibû. Xêlekê şûnda dya min û pîrka min jî hatine wêderê. Ser bengzê wan jî ken û şabûn hate kivşê. Hetanî êvara dereng kesek neçû mala xwe, gişk hev top bûbûn, şa dibûn, lê hey carna guhê hevda dikirne piste-pist û alîê malê wan merya dinihêrîn, ku wexteke dirêj bû nemê wan nedihatin yanê çawa wî çaxî digotin, «kax’azê wane reş» hatibû. Carekê-duda alîê mala meda jî nihêrîn.

         Xulese, şer kuta bû, ew altindarî, ku ewqasî hîvîê bûn, hat. Ew gundîê me, ku kom-kom çûbûne ber şêr, nha tek-tek vedigeryan. Hetanî payîza dereng jî tek-tek dihatin. Lê hatî ber çûya ewqasî kêm bûn… Dewsa nehatya «kax’azê reş» dihat. Xebera «reş» îdî bi xwe gele tişt digot. Te hew dinihêrî wê rojê malekêda dibû şayî, merîê wan ji ber şêr vedigerya, lê gundda çend malada dibû şîn, «kax’azê reş» derê wan mala dihingavt. Nha îdî usa bûbû, wekî merî ji nema ditirsyan: te hew dît, xwedênekirî, «kax’azê reşbe». Rastîê gotî, ez jî îdî ji nema ditirsyam. Lê gumanek dilê minda hebû: min ji gilîê bavê xwe bawer dikir, wekî wê ese bê.

         Rojekê kax’azekî usayî «reş» derê me jî kuta. Nizanim çira jêra digotin «kax’azê reş», gava wê nemêda her tenê kax’azekî spî hebû. Mala meda şîneke giran bû… Dya min, pîrka min serç’evê xwe diqelaştin, porê xwe vedrûtin. Der-cînar tijî mala me bûbûn, jin digiryan, lê mêra serê xwe kiribûne ber xwe û ker sekinî bûn. Min jî dixwest, wekî bigrîm, lê dikir, nedikir girîê min nedihat. Min nedixwest ji wî «kax’azê reş» bawer bikim. Min dixwest ji gilîê bavê xwe bawer bikim…

         Û meh dihatin derbaz dibûn, min ji wê xebera bavê xwe bawer dikir. Lê ew nehat. Sal dihatin derbaz dibûn, min ji xebera bavê xwe bawer dikir û ç’evê min rya wî bu, lê ew nedihat.

Min mekteb kuta kir bawerbûna berbi gilîê bavê min bal min kêm nebû, lê ew nedihat.

Înstîtût jî kuta kir, dîsa bawerbûn dilê minda ma.

Zewicîm, bi xwe jî bûme bav, lê gotina bavê min ji serê min derneket û hetanî nha jî dernaê.

         Gelo ezê ta kengê ji wê xebera bavê xweye «Hetanî…» bawer bikim? Tê kivşê hetanî rojekê li dinê bim. Bawerbûn tiştekî rinde: derew yanî rastî yeke. Min bawer kirye, bawer dikim û ezê heta-hetayê bawer bikim.

 

* * *

 

         Her car, wexta ez cîkîda diçim, Zera mine biç’ûk timê dipirse:

         — Bavo, tê kengê bêyî?

         Û hertim rastîê jêra dibêjim û wê naxapînim, çawa bavê min bêy xwestina xwe wî çaxîda hetanî nha min «dixapîne».

 

Wênekêş Arif Sevinç.