KOLÊKTÎVA RÊDAKSÎA ME

KOLÊKTÎVA RÊDAKSÎA ME

        Wî çaxî ev meriv rêdaksîaêda dixebitîn: Mîroê Esed (rêdaktor), Qaçaxê Mirad (katibê cabdar), Elîê Evdilrehman (serwêrê para jîyîna partîaê), Tîtal Mûradov (serwêrê para malhebûna gundîtîê), Emerîkê Serdar (serwêrê para çandê û nema), Egîtê Xudo (serwêrê para edebyetê), Hesenê Qeşeng (tercmeçî), Letîfê Emer û Porsora Sebrî (korêktor), Ofêlîa Avêtîsyan, Gayanê Hovhanîsyan û Porsora Serdar (maşînîstke), Martîn Mêsropyan (şikilkêş), Egîtê Abasî û Mîroê Cangîr (lînotîpîst) û Jora Sargsyan (avtoajo).

        Ez vêderê dixwazim mexsûs derheqa 2 maşînîstkê me — Ofêlîa Avêtîsyan û Gayanê Hovhanîsyanêda çend gilya bêjim. Xwexwa ermenî bûn, kurdî nizanibûn. Lê nava wedekî kurtda herdu nava karê xweda bûne hosta, dikaribûn him xeberdin, him jî têkstê ser maşînkê berevkin. Gele cara ewana şaşîê xebatkarê me didîtin û rast dikirin. Herdu jî bona me mînanî xûşka bûn. Tu surek navbera meda tunebû. Teê bigota em neferê malekêne. Em nikarin emekê wan neşêkrînin û bi hizkirin Ofêlîa Avêtîsyanê bîr bînin (ku, telebextra, çûye rehmetê) û qedrê Gayanê Hovhanîsyanê negrin. Raste, Gayanê zûda îdî rêdaksîaêda kar nake, lê wexta kolanada rastî me, xebatkarêd rêdaksîaê, tê, mînanî knêza berbirî me dibe, tê bêjî merivê xweye lape nêzîk dibîne.