ME ÇAWA XÊRA MEZIN DA

ME ÇAWA XÊRA MEZIN DA

        Bavê min Dewrêşê Serdar şerê Wetenîêyî mezinda şehîd ketibû. Pîrka min, dya min çûbûne rehmetê. Xêra hersêka hela me nedabû. Apê min pere qazanc kiribû û dixwest wê xêrê bide. Min gote apê xwe, wekî min qirar kirye aylixa xweye pêşin bikme nava wan perê apê xwe û xêra wan hersê mirîê me bidin. Me usa jî kir. Apê min çû, ç’êlelek, du pez, îç’ke kirî. Êvarê ç’êlek û ew herdu pez serjêkirin, wekî sibê xêrê bidin. Tu navêjî sibê defa deweta kurê sedrê kolxozê Fetî wê nava gund bigere. Me nihêrî Fetî kurê birê xwe şande mala me û gotibû, wekî bira sibê xêrê nedin, çimkî defa deweta kurê min lêdikeve. Min gotê, wekî emê sibê zû xêrê belakin. Gundekî biç’ûke, hetanî seheta 9-10 emê her tiştî xilaz bikin. Dewetê jî seheta 3-4 wê destpê bibe, yekê dijî ya mayîn nîbe.

        Ew çû. Me nihêrî sedir yekî mayîn şandye û dîsa dewa wê yekê kirye. Min îdî teyax nekir, derketim derva, min nihêrî Fetî û jina wî ber derê xwe sekinîne. Min da ç’êra û got:

        — Ez zanim, pambyayê pey gilîê te herin, dikare biqewime neêne ser xêrê. Lê ezê xêra bavê xwe, pîrka xwe, dya xwe ser kuç’ikê xwe çêkim, sibê herim avtokê bînim, wê xêrê bivim Çobanmazê, belakim. Tu zulmê dikî, nahêlî em xêrê gundê xweda belakin. Bira dinya zanibe, wekî tu zulmkarekî çawanî!

        Ewî xwe xweşkir berbi min bê. Jinê milê wî girt û gotê:

        — Bo vê yekê neke, Emoê usa jî bike. Wê me têke sosret, — û da pêşya xwe bir  malê.

        Xêlekê şûnda sedir merî şande mala me, go: de bira xêrê bidin, lê zû xilazkin.

        Sibê şebeqê me destpê kir xêr bela kir, gazî mêrê gund kir, hatin xêr xwarin. Teze sehet 10 bû. Hema wê rojê, nîvro şûnda seheta 3-4-a defa deweta kurê sedir Ûsiv nava gund gerya.