EZ ÇAWA DERBAZÎ SER XEBATÊ BÛM…

EZ ÇAWA DERBAZÎ SER XEBATÊ BÛM

Û GAVÊ MINE DERSDARÎÊYE PÊŞIN

                 Sala 1959-a min înstîtût xilaz kir. Ez kivşkirim mekteba gundê Cercerîsêye (nehya Aparanê) 7-saleda bixebitim çawa serwêrê para hînbûnê. Ew kax’az destê minda ez hatim navenda Aparanê, çûme cem serwêrê para xwendinê Sahakyan. Ewî gote min, wekî mekteba Cercerîzêda cîê aza tune, were here mekteba Çobanmazêye 4-saleda bixebite. Min go:

        — Ez naçim mekteba Çobanmazê.

        — Tê wêderê dha gelek pera bistînî, — ewî got.

        — Wekî gilî derheqa gelek peradane, tu here wêderê bixebite, — min bi hêrs gotê û ez derketim, çûm.

        Rojekê gundîkî me Ecoê Hemîd, gava pê hesya, wekî ez hela naxebitim, gote min:

        — Filankes, tu kadrê gundî. Çira naxwazî mekteba gundê meye 7-saleda bixebitî?

        — Ez dixwazim, çira naxwazim.

        — Dixwazî ez derheqa vê yekêda Wezîrra xeberdim?

        Min gotê:

        — Xeberde.

        Wezîrê Eşo, gundîê me, hevalê min, salekê pêşda ûnîversîtêt (zanko) xilaz kiribû, gundda dîrêktorê mektebê bû.

        Rojek, du roj derbaz bûn, Eco gote min:

        — Min Wezîrra xeberda. Go, bira bê, ezê koma 1-ê bidmê.

        Min go:

        — Na, tu cara ez naçim nabim dersdarê koma 1-ê. Raste, alîê pêdagogîêda hînkirina zarê koma 1-ê dha çetine, ne ku zarê komê bilind, lê ez naçim. Zanî çima? Çimkî pambyayê bêjin: ew çawane – Wezîr ûnîvêrsîtêt xilaz kir, hat, carekêra bû dîrêktorê mektebê, lê Emo hat bû dersdarê koma 1-ê. Eva yeka minra dest nade.

        Çendek derbaz bû. Ez çûme Elegezê, rastî nevîê xatya xwe Mirazê Evdo hatim. Ewî ji min pirsî, pirsa xebata min çawabû. Min gotê, ez hela tu cya kivş nekirime. Ewî got, were em herin Aparanê, Sahakyan hevalê mine, ezê jêra xeberdim.

        Ez û Miraz ketine avtoê, çûne Aparanê. Em çûne para xwendina cimetîê. Miraz got: tu vêderê bisekine, ez herim cem Sahakyan. Çû, xêlekê şûnda derket, gazî min kir. Em çûne kabînêta Sahakyan. Ewî gote min:

        — Lê te çira negot, wekî tu merîê Mirazî? Eva fermana te, here, mekteba Elegezêye navînda bixebite.

        Em vegeryame Elegezê. Çûme mektebê. Dîrêktorê mektebê Egîtê Xudo bû (ew jî nevîê xatya min bû). Gava me ferman daê, gelekî şabû, wekî ezê mekteba wanda bixebitim.

        Min dersê zimanê kurmancî koma 2-8, dersê ziman û edebyeta ermenya dida koma 5-8.

        Rojekê jî min dersa zimanê kurmancî dida koma 4-a, gava derî vebû, katibê komnehya Aparanêye partîaêyî pêşin Pêtrosyan û sedrê komşuxulkira sovêta nehîê Tonoyan hatin hundur, îzin xwestin, wekî rûnên, dersa min bibihên. Şagirt hevekî tevîhev bûn, lê min usa kir, wekî ders hemdî xwe derbazbe. Gava ders xilaz bû û ez wanra tevayî derketme sivderê, wana destê xwe kire destê min û gotin:

        — Wekî tu wî cûreyî dersê zimanê kurmancî bidî me jî, emê nava mehekêda wî zimanî hînbin.

        Wextê dersê zimanê kurmancî min şagirtara kurmancî xeber dida, ewana jî minra kurmancî xeber didan. Lê wextê dersê ziman û edebyeta ermenya me her tenê ermenî xeber dida.

        Meha sêntyabrê, wexta hela roj dirêj bûn û hewa xweş bû, ez diçûm gundê me û dihatim mekteba Elegezêda min ders dida.