DEWET NÎVCÎ MA

DEWET NÎVCÎ MA

                  Rojeke xweş bû. Le’d bû. Gundda dewet bû. Ber derê zevê govend hemdî xwe digerya. Zurneçîê topal xwe dabû ser lingekî, qûjîn zurnê danî, dabû pêşya govendê, xwe dihejand. Govend kimkimî bû. Her dera ken û şabûn bû.

         Nişkêva be’s bela bû, wekî şere. Faşîstê devbixûn avîtine ser welatê me. Kesekî turuş nedikir sazbendara bêje, wekî dengê def û zurnê bidne kerkirinê. Lê be’seke usa bû, wekî bêy gotinê jî dengê sazbendîê da kerkirinê.

         — Cimet, ez miqamê belabûnê lênadim, — zurneçî bi dengekî bilind got. – Çimkî dewet kuta nebû, ew nîvcî hîştin. Bira ad-qirarbe, sonda mêrê berêbe, borcîê stûê minbe, ez virhada tu cara zurnê hilnedim, lênedim hetanî şer kuta nebe, hetanî em negihîjne altindarîê. Ez gotî miqamê belabûnê vê dewetê paşî kutabûna şêr – altindarya me lêdim.

         Çend roj ketine ortê. Zeva çû ber şêr. Bûka rûbixêlî ber perdêda tenê ma.

         Meh derbaz bûn, dengê zurnê gundda nehat. Sal derbaz bûn, dengê zurnê gundda nehat. Wede usa bû, wekî gundda dewet nedibûn, dewsa wan şin gelek bûn.

         Gava be’sa altindarya mezin gihîşt vî gundê nava ç’yada, zurneçîê topal zurna xwe hilda, hat orta gundda sekinî. Defçîê wî jî da defa xwe û hat kêlekê sekinî.

         Miqamekî sivik lêdan. Cimet wan top bû.

         — Gelî cimetê! – zurneçîê topal berbirî hazira bû. – Hûn zanin ezî adkirîme. Min sond xwaribû, wekî miqamê belabûna deweta Keleş, ku şer nehîşt ez lêdim, nîvcî hîşt, gotî paşî altindarîê lêdim. Şer ne ku tenê dewet nîvcî kir, lê bûka rûbixêlî ber perdêda bê zeva hîşt. Şer nehîşt ez miqamê belabûna dewetê lêdim. Bira îzna mala Keleş, îzna malê heznî hebe, ez soz-qirara xwe bînim sêrî. Dijmin hatye raê, îdî tu kes nikare dewetê me nîvcî bihêle.

         Cimetê xwe ker’ kir. Tu kesî qutar nekir bêjê lêde yanê lênede.

         Zurneçîê topal zurne kire devê xwe û miqamê belabûna dewetê lêda. Lê kurt birî.

         Deweta, ku çend sala pêşda destpê bûbû, teze kuta bû. Dewet bi zevê destpê bû, lê bêy zevê kuta bû.

s. 1976-a