ÇEND ÊPÎZOD JI JYANA GUNDE DERBAZBÛYÎ

ÇEND ÊPÎZOD JI JYANA GUNDE DERBAZBÛYÎ

        Dibêjin, berê wî navçeyîda bi temamî tirk mane. Gundê meda jî binelî tirk bûne. Navê gund jî Ax’daş bûye (yanê kevirê spî). Fêza gundê me alîê rohilatê ç’yakî biç’ûk heye. Gundîê me jêra dibêjin K’arxane. Wêderê k’ana selê spî heye. Tê kivşê, bona vê yekê jî navê gund danîne Ax’daş.

        Salekê derbaharê, gava alif serhevda tê, berf ewqasî gelekî dikeve, wekî merî nikarin birevin. Digrin kulava fire dibir’in, dikine lak’an, lingê xweva dikin, wekî berfêda neçne xarê, heywanê xwe dihêlin, berbi deştê direvin. Gava germ dikevê, binelî vedigerin tên gundê xwe. Çi dibînin? Heywanê belengaz birçîna ewqasî stûnê goma û tewla kotine, wekî ban hedimye û heywan telef bûye. Dibên, hetanî wî çaxî çend kanîê mezin dora gundê me hebûne. Tirk digrin hirya neşûştî dikine wan kanya, sêla didin ser, ser tijî xwelî dikin, digrin, wekî ava wan kanya derneê. Dibêjin, ewana usa kirye, wekî merî wêderê îdî gunda ava nekin, wêderê nemînin. Û rastîê jî der-dorê gundê me, li pala ç’ya çend cîê şîn hene, li ku nemayî geleke. Paşî vê yekê tirk wan gunda terk didin, berbi deştê diçin. Hetanî nha jî kêleka gundê me cî heye gundî dibêjin ew cîê mex’berê tirkaye.